De leeuwen in gevaar

[p. 1]

Hoofdstuk één
Een vreemde ontmoeting

In het donkere oerwoud klonk een vreemde gil. De mangrodoifies vlogen angstig op en streken na enige minuten neer op een veiliger plek. De rust van de omgeving was verstoord. Overal klonken fluitsignalen. Padvinders snelden naar het kreekje waar het doordringende geluid geklonken had. Sommigen struikelden over half vergane boomstronken, anderen bezeerden zich aan uitschietende twijgjes of scherpe bladranden.

Wat was er dan aan de hand? Dat wist niemand, maar iedereen voelde instinctief dat er gevaar dreigde. Een padvinder en in het biezonder een Leeuw zou niet zonder reden zo'n angstige gil voortbrengen. Uit alle richtingen kwamen de Leeuwen aangehold. Ze vonden elkaar al spoedig bij een vijvertje dat door het zwampwater van de omliggende moerassen gevormd werd. Daar, aan de rand van de zwamp, lag roerloos de assistent-patrouilleleider. In zijn hand hield hij de rafels vast van een stuk koord. Het was duidelijk dat hij zich daarmee had willen verdedigen. In ieder geval vertoonde de grond verscheidene sporen die erop wezen dat op dit stil plekje een worsteling moest hebben plaatsgevonden.

Frits, de patrouilleleider onderzocht nauwkeurig het lichaam van de bewusteloze John. Ook Iwan, de E.H.B.O. - er kwam eraan te pas. John bleek echter niets te mankeren, althans uiterlijk niet. De jongens maakten alle knellende kledingstukken los en probeerden het slachtoffer bij kennis te brengen. Het duurde niet lang of hij slaakte een diepe zucht en even later kwam hij moeizaam overeind, kreunend van pijn, terwijl hij zijn schouders betastte.

- Waar is hij naar toe? - vroeg John verward. In zijn ogen lag een uitdrukking van angst.

Niemand antwoordde; de één keek naar de ander. In een ieders blik was de spanning duidelijk te merken. Tenslotte vroeg Iwan: - Wat bedoel je? Heeft iemand je aangevallen? Hoe zag hij eruit? -

[p. 2]

- Laat maar, - antwoordde John versuft, - laten wij zo gauw mogelijk van hier weggaan. Straks vertel ik jullie alles wel. - De jongens begrepen dat ze niet moesten aandringen, aangezien hun vriend waarschijnlijk te veel had meegemaakt en eerst op verhaal moest komen. Beurtelings ondersteunden ze hem op weg naar het kamp in de savanne.

Het ging aanvankelijk erg moeilijk, omdat de begroeiing zo dicht was, maar tenslotte bereikten ze zonder kleerscheuren de van pinapalmbladeren opgezette hut. Daar legden de verkenners het slachtoffer in zijn hangmat en gaven hem wat te drinken. Toen hij weer enigszins de oude was, begon hij aarzelend z'n relaas. Niemand viel hem in de rede.

- Nadat jij, Frits, mij opdracht had gegeven het nest van de papegaaien te gaan verkennen in die mauriciuspalm bij het kreekje, had ik gedacht dat het wel gesmeerd zou gaan. Ik heb dan ook niemand gevraagd om mee te gaan. Ik bond het koord aan mijn voeten en probeerde op deze wijze snel in de boom te komen. Maar het touw moest ergens een beschadiging hebben gehad, want halverwege brak het, zodat ik genoodzaakt was zonder steun terug te klauteren. Beneden zou ik het met een taaie liaansoort proberen. Voordat ik echter goed en wel op de begane grond stond, hoorde ik een zacht geluid achter mij.

Iemand scheen even te kuchen. Ik wist dat jullie met z'n allen bezig waren een keuken te bouwen, dus keerde ik mij met een ruk om en, geloof mij, wat ik zag deed mij van de schrik verstijven. Voor mij stond een oude man. In zijn ogen lag een boosaardige uitdrukking. Het haar reikte tot zijn heupen en zijn knokige armen hingen slap langs zijn halfnaakte lichaam.

Hij sprak geen woord. Slechts de beide vurige ogen schenen voor hem te praten. Plotseling maakte hij een schijnbeweging in mijn richting om zich vervolgens als een aka op mij te werpen. Hij pakte mij aan mijn hemd vast, schudde mij heen en weer en sprak razend snel in een vreemde taal terwijl hij allerlei rare gebaren maakte.

Ik wilde mij losrukken, maar de man was zo sterk, dat ik geen duimbreed kon bewegen. Toen wierp hij mij met forse kracht tegen de boom, waardoor ik met mijn linkerschouder tegen de

[p. t.o. 2]

...WAT IK ZAG DEED MIJ VAN SCHRIK VERSTIJVEN.
VOOR MIJ STOND EEN OUDE MAN...

[p. 3]

stam kwam. Ik tastte naar het koord op de grond en raapte het op. Toen begon ik op mijn beurt als een gek in het rond te slaan. Op dat ogenblik gebeurde er iets dat mij helemaal van streek bracht. Zonder zelf het geluid van krakende takken verdween de man als bij toverslag.

Dit was voor mij nou net te veel. Ik gilde zo hard als ik maar kon en kreeg het benauwd. Weldra begaf de grond het onder mijn voeten. De rest zullen jullie wel weten, want toen ik weer bijkwam, zag ik jullie om mij heen. -

De patrouilleleider was de eerste die sprak:

- Luister, John, - sprak hij grinnikend, - wat je ons hier hebt zitten vertellen klinkt niet best. Je verhaal heeft veel van een verzinsel. Kun je op je erewoord zeggen dat dit verhaal werkelijk waar is? Denk erom dat er jongens in de patrouille zitten van nog geen dertien. Je kunt ze niet zomaar in angst laten verkeren.

Is het maar een grapje, geen probleem, we kunnen wel een joke hebben. -

John keek vermoeid om zich heen. Zijn antwoord klonk zacht maar beslist: - Alles wat ik jullie heb verteld is waar. Dat verklaar ik op mijn erewoord. Ik ben bereid uit deze patrouille te treden als jullie mij niet willen geloven.-

Het werd doodstil.

Het gebied lag bij Zanderij. Hier waren vroeger Amerikaanse soldaten gelegerd, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nu lagen de barakken ongebruikt en het wemelde er van ongedierte. Omdat een verkenner geen vrees kent, hadden de jongens van patrouille Leeuwen de hopman verlof gevraagd om drie dagen te mogen kamperen in de buurt van deze verlaten barakken, die een eind van het vliegveld verwijderd lagen. Voor zover ze wisten, was dit terrein al jaren ongebruikt geweest. Het was dus onwaarschijnlijk dat een vreemdeling zich daar ophield. Neen, hier was iets bijzonders aan de hand; iets vreemds.

De patrouilleleider besloot met zijn patrouille op onderzoek uit te gaan. Misschien konden ze nog een spoor ontdekken van de man. Spoedig trokken Frits, Frans, Iwan, Leo en Rudie er op uit. Kees, John en André, bleven achter om te koken en om de tent te bewaken.

[p. 4]

De jongens bleven ruim een uur weg, maar ze kwamen onverrichterzake terug.

- Geen spoor te bekennen, John! - zei de leider. - We hebben het hele gebied afgekamd, maar zonder resultaat. Het schijnt dat jouw verschijnsel werkelijk een spook is. - John haalde zijn schouders op. - Ik weet het ook niet, - gaf hij toe. Misschien lijd ik aan malaria, nô? Dergelijke patiënten zien toch soms dingen die in werkelijkheid niet bestaan. In ieder geval voel ik mij niet ziek. Bovendien voel ik nog steeds de pijn van de klappen. Mijn gekneusde schouder liegt er niet om. -

- Nou, zullen we de zaak voorlopig laten rusten jongens? - Leo liep enkele stappen naar voren om zijn woorden meer gewicht te geven.

- Tot nu toe heeft alleen John iets gemerkt van een spook. - Hij keek naar John en zijn ogen hadden een guitige glinstering. - Laten wij maar doen alsof het spook niet bestaat nô?-

- Goed zo Leo, - vielen de anderen hem bij. Toen was het ijs gebroken en het gesprek nam een andere wending. Geestige opmerkingen werden over en weer gemaakt en binnen enkele minuten heerste er weer een vrolijke stemming in het kamp. Toen het sein ‘baden’ gegeven werd, dacht dan ook niemand meer aan de onplezierige gebeurtenis. Alleen het doorgaans opgeruimde gezicht van Frits vertoonde nu een trek van bezorgdheid. Ook sprak hij minder dan gewoonlijk. Het was duidelijk dat hij het voorval niet zonder meer wilde vergeten. Er moest een verklaring te vinden zijn voor dit zaakje. Toen de dag teneinde liep, voelde hij zich dan ook verre van zeker. Met een bezorgde blik wachtte hij de komst van de nacht af.