Het groene labyrint

[p. 78]

8

Langzaam kwam ik weer bij. Een rustige stem die mij geheel beheerste, dwong mij om wakker te worden en mezelf te zijn. Ik deed mijn ogen open. Tegenover mij zat Jacques rustig een stuk meloen op te peuzelen. Verderop zat zijn zoon te schudden van het lachen. ‘Ha, ha, ha ha ha! Oh lala, mon ami, il ne dort plus. Ha haha ha ha ha!’ Pierre had bijzonder veel schik. Het scheen dat hij volkomen op de hoogte was van de rare gebeurtenissen die zich rondom mijn persoon afgespeeld hadden. Ik voelde me doodziek. Wist Jacques dan niet wat ik voelde? Wist hij niet hoe ik naar huis verlangde? Hoe kon zo'n mens het in zijn hoofd gehaald hebben om

[p. 79]

mij zoiets te laten doormaken. De belevenis van de tocht, o, het was satanisch... Had hij die belevenis nog met enkele woorden weggevaagd, dan zou het niet half zo erg geweest zijn. Maar nu voelde ik mij ontgoocheld. En bovenal doodmoe. Volgens mijn gevoel had ik de reis immers werkelijk meegemaakt, en hoezeer ook mijn verstand en de werkelijkheid het tegendeel bewezen, aan mijn gemoedstoestand kon ik helemaal niets doen.

We zaten buiten in het gras, dicht bij de hut. Enkele vogels zochten ijverig naar wat korreltjes in de buurt van de maiskolven die hier en daar verspreid lagen. Ik deed geen moeite erachter te komen wanneer Jacques mij in zijn macht gekregen had, het interesseerde mij niet meer. Vermoeid liep ik naar de hut, nagestaard door vader en zoon. Daar pakte ik een mes en ging ermee naar het meloenveld waar de sappige vruchten onder de zon lagen te rijpen. Ik at van de meloenen die mij goed smaakten. De beide mannen zaten mij een tijdje op te nemen en Jacques scheen er geen ogenblik aan te denken dat ik alsnog een poging zou willen wagen om daar weg te komen. Misschien dacht hij dat hij mij nog in zijn macht had. Maar ik zou

[p. 80]

hem wel eens het tegendeel laten zien.

Ondertussen had ik mij helemaal niet afgevraagd hoe laat het kon zijn. Om zeker te zijn vroeg ik het aan Jacques.

‘Kunt u dan niet raden?’, antwoordde hij spottend, ‘kijk maar even naar de stand van de zon.’ Ik keek. Het zou drie uur kunnen zijn. Hoe zou ik het uur kunnen weten na zo'n lange tocht door de wildernis? Het scheen dat Jacques mijn gedachten volgde, want hij zei: ‘Vrees maar niet, het is nog niet te laat, u hebt nog genoeg tijd om een tweede poging te doen. Het is ongeveer tien uur in de morgen en u bent nauwelijks twee uur uit bed. Een uur geleden heb ik u met gemak gehypnotiseerd toen wij uit de hut kwamen en u, goed voorzien, afscheid van mij wilde nemen om het bos in te trekken. U hebt een tocht kunnen maken met als gids mijn fantasie... Vergeet u echter één ding nooit: de bewoonde wereld ziet ons nooit meer terug. Hier zijn wij tenminste onszelf. We hebben elkaar niets te verwijten. De maatschappij heeft geen enkele reden om ons op te sluiten in een gesticht. Wij zoeken immers niemand op. Wij vormen geen gevaar voor de volksgezondheid. Als u hier niet was gekomen, zou u van ons ook geen last hebben gehad. Dit

[p. 81]

is ons gebied. Hier zijn wij koning. Koning over dieren en planten slechts, maar dat geeft ons minder werk en maakt het regeren gemakkelijker.’

Ik dacht aan de gevoelens die ook in mij waren opgekomen toen ik mijn weg zocht tussen de orchideeën en andere wilde bloemen. Toen had ik ook op een gegeven moment het gevoel gekregen dat ik heerser was over alles wat er in het oerwoud huisde. Bijzonder lang had ik het echter niet gevoeld. Spoedig was ik het slachtoffer geworden van de angsten die zich bij de eenzame voordoen. Ook Jacques had, ondanks zijn minachting voor de volgens hem lagere rassen, een vrouw aangenomen uit een van die rassen, om zijn gevoel van eenzaamheid te verdrijven. Het ging bij hem waarschijnlijk niet uitsluitend om een vrouw, maar voornamelijk om gezelschap. Want toen hij eenmaal zijn zoon had, zijn zoon die ook iets van zijn karakter had, toen kon hij de vrouw missen. Ik vroeg me af of Pierre er beter bij zou varen als hij, met zijn ruim dertig jaren, de kans kreeg met mij mee te gaan naar de bewoonde wereld. Leefde hij ondanks zijn toestand niet gelukkiger dan wanneer hij in onze maatschappij terecht was gekomen?

[p. 82]

Daar waar je weliswaar met medelijden, maar altijd nog met een zekere vrees neerkijkt op mensen als Pierre? Wat ik persoonlijk zou prefereren liet ik maar buiten beschouwing. Hoogstwaarschijnlijk zou ik de maatschappij, al was het alleen maar omdat ik er in was opgegroeid, nooit de rug willen toekeren. Liever het medelijden van mijn naaste dan de diepe eenzaamheid die je het gevoel geeft dat je eigenlijk nergens bij hoort...