De bom van Saramacca

[p. 59]

Hoofdstuk Acht
Vaandrig Hinus

Vaandrig Hinus zat achter het stuur van een afgedankte jeep. Die had hij tegen een gunstige prijs op de veiling bemachtigd. Hij keek op zijn horloge en glimlachte tevreden. Mooie tijd dacht hij, het veer heeft prachtig meegewerkt. Nu kan ik de jongens nog in hun aktiviteiten meemaken voordat het donker wordt.

Hij moest lachen om de bezorgdheid van de nonnetjes in Groningen. Alsof mijn jongens kinderen zijn, mijmerde hij. Toch kon hij zich voorstellen hoe de Overste zich voelde. Door haar onbekendheid met de bezigheden van verkenners was elke afwijking van het dagelijks patroon van de jongens natuurlijk een bron van zorg voor haar.

De leider naderde een stuk onontgonnen terrein met veel bos. Plotseling hoorde hij een geweerschot, gewoon langs de weg. Hij remde onmiddelijk van de schrik. Welke gek gaat nu langs de openbare weg jagen? Hij reed langzaam verder en probeerde de jager te ontdekken om hem te wijzen op deze onverantwoordelijke houding.

Wie schetste echter zijn verbazing toen hij achtereen boom een jongen zag staan die, nauwelijks gekleed, op een auto stond te mikken die in snelle vaart uit een afslag kwam rijden. De man stopte zijn jeep onmiddellijk. Hij kon zijn ogen niet geloven: daar stond Frits, de patrouilleleider van de Leeuwen schutter te spelen.

Het scheen de verkenner ernst te zijn, want er klonk een tweede schot en de auto begon te slingeren. De vaandrig zwaaide driftig naar Frits en riep: ‘Hé, Frits ben je helemaal gek geworden? Niet meer schieten, hier ben ik, je vaandrig!’ De verkenner keek op en liet van verbazing en blijdschap zijn geweer zakken. Toen kwam hij vanachter de boom tevoorschijn, maar op dat ogenblik klonk er een schot en de verkenner begon te wankelen.

[p. 60]

‘O God!’ schreeuwde vaandrig Hinus. Hij holde naar de verkenner toe, ving hem op tijd op en legde hem voorzichtig neer. De auto van waaruit geschoten was, reed in volle vaart weg, ondanks het feit dat een der banden lek geschoten was. De vaandrig had er geen aandacht voor. Hij zag al gauw dat de verkenner uit zijn rechterschouder bloedde. ‘God zij dank’, prevelde hij, ‘het is niet zijn borst.’

Uit zijn auto haalde hij wat oude kleren en legde die onder het hoofd van de verkenner. Vervolgens maakte hij van een reep uit een der overgebleven hemden een snelverband en legde een prop op de wond die hij nu met een knevelverband omwikkelde.

Toen er een bus voorbij kwam rijden, liet hij de chauffeur stoppen en kreeg hij hulp van de inzittenden om de verkenner naar de jeep te dragen. Een der passagiers, die danig onder de indruk was van het gebeurde, bleek een verpleegster te zijn die een weekendje Groningen wilde nemen. Ze stelde voor met de vaandrig mee te rijden om de knevel volgens de regels losser en strakker te draaien. Uiteraard was vaandrig Hinus erg blij met dit aanbod. Hij raapte het vuurwapen op en legde het voorzichtig in de wagen nadat hij de geweerlopen had gecontroleerd. Vervolgens zette hij de tocht naar Groningen voort.

Ondertussen hadden de verkenners met behulp van de informatie die de oude man aan Baltus verstrekt had, het terrein ontdekt waar de oude flessen en de bommen lagen. Ze hadden niet verwacht ook projectielen aan te treffen op dit eens bebouwd perceel. Er ging dan ook heel wat in hen om. Ze besloten de informatie nu maar aan de politie mee te delen, aangezien er toch geen spoor van Frits te bespeuren was dan alleen maar het S.O.S.-teken op de hoofweg.

Nauwelijks waren ze terug op de autoweg of ze zagen een auto met een lekke band voorbij snellen met daarin de bekende gezichten van de bende die hun het leven zo zuur gemaakt had. Ze keken machteloos toe hoe het voertuig in de verte verdween. John besloot de jongens in looppas naar het dorpscentrum te laten gaan om de politie van hun avontuur op de hoogte te brengen.

[p. 61]

Plotseling hoorden de verkenners achter zich het getoeter van een andere auto. John keek om en ontdekte een jeep die vaart minderde. Tenslotte hield de wagen stil en de Vaandrig stapte uit. Hij omhelsde de jongens een voor een en toen hij zag hoe ze met ontzetting naar hun patrouilleleider stonden te kijken haastte hij zich om hem uit te leggen dat Frtis niet in levensgevaar verkeerde. Hij liet ze toen rustig doorlopen en vertelde hen dat hij Frits naar de dokter zou rijden waar de kogel uit de wond gehaald moest worden.

Het bleek allemaal mee te vallen. De dokter verleende eerste hulp en gaf de verkenner een spuitje. Vervolgens belde hij de Districts-Commissaris die persoonlijk poolshoogte kwam nemen en alle medewerking toezegde.

Het duurde niet lang of Groningen was in rep roer. De politie kwam in opdracht van de Commissaris in aktie en er werd versterking uit Paramaribo gevraagd. Ook het leger werd op de hoogte gebracht, aangezien het hier oorlogstuig betrof waarvan men de kracht niet kende.

De Vaandrig besloot zich niet verder te bemoeien met de uitvoering van de opdracht aan de politie en het leger. Zijn jongens waren zijn enige zorg. Frits moest van de dokter onmiddellijk naar huis en het bed houden. De verkenner protesteerde echter hevig. Toen gaf de arts toestemming dat hij nog een nacht in Groningen mocht blijven omdat het toch al zo laat was, maar hij stond er wel op dat de verkenner in een huis zou slapen met zorgzame handen om zich heen.