Historie van den heer Willem Leevend. Deel 1

[p. 313]

Een- en- zestigste brief.
Mejuffrouw Alida Leevend aan Mejuffrouw Petronella Renard.

Uw laaste Brief is zo kort en ingetrokken; gy moest het echter niet meenen, Pietje; gy zyt immers zo magtig ongelyk niet aan u zelf. Gy kunt nu om uw's Ooms ziekte niet veel uitgaan; waarom schryft gy dan zo heel weinig? Kom, meid lief, wy moeten het maar weer wat vinden. Kunt gy u niet naar my schikken, dan moet ik my naar u schikken; en dit zal nog wel wat schipperen; hoor, ik ben niet gek genoeg, om te gelooven, dat gy niet aan de beste party zyt. Ik heb u iets te melden: dit is de reden, dat ik zo rasch schryf. Aan onze Vriendin Heftig kan ik het niet zeggen; niet om dat ik haar hart mistrouw; maar zy is altoos zo verbaasd mooi met het geen zy weet, en babbelt altyd zo veel. Ik moet het echter iemand zeggen.

Verwyt my maar niet, dat ik nooit breede gedagten had van Vrouwelyke confidentien. Ja, er is wat aan. Ik heb my eene schynbaare ongevoeligheid aangewend, die my, zo my dagt, wel heel fraai stond: maar nu ik vrees, dat het niet rigtig tusschen ons zit, voel ik, dat myn hart

[p. 314]

maar gansch zo een bol niet is, maar dat het zo wel als dat van eene Chrisje Helder kan liefhebben, hoewel het nog een weinig anders werkt. Hoor nu, wat ik u te verhaalen heb.

Mama was naar de kerk; ik t'huis; van Oldenburg en zyn Neef waren op het kantoor. Op myne kamer is eene alkoof, die met een schut in het kantoor schiet. Ik gebruik hem, om sakken in op te hangen. Daar in iets verschikkende, hoorde ik van Oldenburg praaten. Uit de grap bleef ik staan. Hy noemde Willem; myne nieuwsgierigheid groeide boven myn hoofd uit.

Hy. Ja, Willem is een gek, maar nog zo kwaad niet. Zyne Zuster is een weergaaze meid! was zy maar getrouwd! [over my durven klaagen! dat is reeds crimen laesae majestatis; hy zal ook exemplaarlyk gestraft worden.]

De Harde. Dat komt u zo voor, Oom: ik hou veel meer van haar dan van hem. [Wel zo! hem en haar; die lompert!] En ook Willem is niet zo heilig, als hy schynt. [Wat zal dat zyn, dagt ik.]

Hy. Wat? daar weet ik niets van. Zyne Moeder pryst hem altoos als een geschikten Jongen.

De Harde. Ja, dat weet gy, hoe zy is; Oom wordt immers zelf niet gerekend, als hy t'huis is. Zy houdt meer van hem, dan van Oom, en Nigt lydt er ook door; dat zie ik wel.

[p. 315]

Hy. Wat is er gebeurd? zeg het my, ik zal 't voor my houden.

De Harde. Ik durf niet om Tante; als zy wist, dat ik het u gezegd had.....

Hy. Ik beloof u, er niets van te reppen: wat is er met Willem?

De Harde. Ik heb gister avond by iemand een Brief hooren leezen, waar in stond, dat de Student Leevend het braaf begint te roeren, speelt, en met een groot Heer gevogten heeft om een meisje van plaisir: dat Willem hem door en door gestooken heeft, en hy zelf gekwetst is aan zyn hoofd: dat beiden nergens gezien worden; men weet niet, waar zy zyn. Zal Oom my nu niet beklappen?

Hy. Die vervl - te Jongen! Die deugeniet! het spyt my van zyne Moeder. Is dat zo een ligtmis!

Ik wist genoeg; was zo ontsteld, dat ik ging zitten. Als Mama dit hoort, zy wordt zinneloos. ô, Willem legt haar zo naauw aan 't hart. Die verbruide jongen! ja zy zou hem hier gehouden hebben. Ik zal deezen niet sluiten, of er nog iets voorviel.

Nog wat, eer ik naar bed ga. Mama kwam t'huis, wy soupeerden met ons vieren; ik was geheel Dogter, en kon haar, die zo min-

[p. 316]

zaam gerust was, niet aanzien zonder hartklopping.

Ik. Heden, Mama, ik heb zo van Wim gedroomd. Ik droomde, dat hy my uit Leeuwaarden een brief schreef.

Zy. Dat is niet apparent; want zyn brief van van de week was uit Leiden. Trouwens dat weet gy. [Zy zagen elkander aan, maar merkten niet, dat ik hun waarnam.]

Ik. Hy was niet wel; kom, laaten wy zyn beterschap eens drinken. [Wy deeden zo; de goede Vrouw was heel opgeruimd, en praatte druk met my over hem.]

Neen, Pietje, zy weet er nog niets van; dit is zeker: en ik heb den moed niet, om haar te ontrusten. Zy ziet er zo lief, zo zagt, zo geheel Vrouw, uit! Van Oldenburg zweeg, maar ik merkte, dat het hem moeite koste; hy wenkte tegen zyn Neef, die dat verstond. Hoe kom ik er agter? Zoudt gy door Rammel er niets van kunnen hooren? Ik vrees juist niet, dat hy half vermoord is, maar daar zal iets gebeurd zyn. Zyn Brief sterkt my in dat vermoeden: Ja, ik heb altoos wel gedagt, dat het een regt bolletje was, en de Meisjes nie haatte. Indien het zo is, wat zal dan van Oldenburg triomfeeren! Hoe bedroefd zal myne Moeder zyn! Laat hy maar aan Wim tarnen, ik zal hem spreeken. 't Is myn Broer, en hy is, wat er gebeurd zy,

[p. 317]

geen ligte knaap. Myne Moeder zou hem hier gehouden, en niet, om een knorrepot van een Stief-Vader honing om den mond te smeeren, naar Leiden gestuurd hebben. Schryf my toch, zo gy niet kunt of wilt komen by

Uwe Vriendin,

a. leevend.