Historie van den heer Willem Leevend. Deel 1

[p. 70]

Veertiende brief.
Mejuffrouw Alida Leevend aan Mejuffrouw Petronella Renard.

De drommel, Pietje, nu durf ik niet langer: ik moet, hoe ongaarn ook, verkassen: de tweede brief, en 't is een brandbrief, is gistren gekomen. Maar wat heb ik toch t'huis te doen? Nu, de oude Dame wil het; ik zie geene uitvlugten meer.

Ja meid, gy kunt toch misselyk schryven! 't Is puur, of je zomwijl half berouw hebt, dat gy van den Ton zyt. Ik schik die grillige invallen, weet gy, ten besten; ik geloof wél, dat gy vapeurs krygt. Zo veele maanden aan een by een ziek, knyzig, podagreus Oom te zitten, en niets dan ech en ach te hooren, en niets dan Doctooren en Dominées te zien, (beide naargeestig gezelschap,) wél, gy moet wel melancholiek worden. Doe als ik! wordt Tante caduc, dan branden daar voor my hoorns. Myne begaaftheden zyn al zo ongeschikt voor eene ziekenkamer, als voor de keuken. En gy doet immers alle deeze Penitentien, om eens den heelen Boel te sloopen. Ik ben veel edelmoediger; ik bezorg myne Tante vermaak voor haare zesthalven: myn plan wordt geregeld ge-

[p. 71]

volgd; en zy is in het beste humeur, dat ik wenschen kan. Hans Dondergoud is geheel slaafsch onderworpen: het kruipen is de Moffen zo eigen, dat ik het hem niet eens tot eene verdienste reken. Myne Mama zegt wel eens: dat Domheid en Hoogmoed zeer na aan elkander grenzen. (Mama valt wel zo wat spreukagtig, weet gy.)

Dat zy zo. Nu heb ik hem nodig; zo dra hy my over de hand is, zal hy het getal myner Dupes vergrooten; en dat is wel te begrypen: wat zou ik toch met zo een Hans Dondergoud aanvangen?

Het is byna myn fatzoen te na, zo eene oude malloot te foppen! Zy zegt in diep vertrouwen: ‘Ja, zie Nigt, ik ben wel niet afkeerig van het Huwlyk, maar ik vrees, dat ik nog diep in de kinderen zou raaken; en ik mag geen kinderen zien: ik ben evenwel nog een Vrouw in het best van myn tyd.’

Ik. Dat is zo, Tante; en dat waart gy, zo lang als my maar heugen mag.

Zy. Zo is 't ook, Daatje; en ook de manspersoonen zyn somtyds nog al wonderlyk tegen hunne Vrouwen, en zie, kind, ik zou al myne Partyen willen houden.

Ik. Beding dit vooraf; smeed het yzer, nu het neet is: laat dat in uw Huwlyks voorwaarde zetten.

En nu ('t is eene Comedie voor my,) moest gy eens zien, hoe zy is opgedrilt; altoos in vol

[p. 72]

ajustement, zonder halsdoek; ach arm: dit is eene verkeerde staatkunde....! Wat zou zy spinnen, zo zy Mama's Brief zag! Ik zend hem, met myn antwoord, aan u. Fop my niet! en geef den eenen cito adrès. Wél, hoe vindt gij dat project? Willem een zóó zóó! dat kan ik niet in myn harsens krygen. Coosje Veldenaar voor hem geschikt! ik scheur myne papieren: ik had iets geheel anders voorzien. Haar Broêr is al wat er maar opzit. Geduld met den Podagrist: gaat hy haast?

Tout a Toi,

a. leevend.