Het leven en de uitgelezen verzen van Elizabeth Wolff-Bekker

[Laatste levensjaren]

Niet lang, helaas! zou zij meer die liefelijke buitenrust genieten; twee of drie jaar later, en het was er voor goed meê

[p. 321]

uit. Was toch haar ‘boezem, steeds’ blijven ‘kloppen voor Vaderland en Vryheid,’ ook in het opgewonden Patriottenjaar van 1786,

Getroffen door het schoone
De majesteit, het grootsche,
Der vaderlandsche zangen,
Gezongen door Zelandus¹⁾,
Wiens dood (zij) nog (betreurde),

greep zij haar ‘cyther’ en ‘zong voor de eedle vryheid’ haar lied van ‘Vryheid Blyheid’²⁾, na in 't voorjaar reeds, te Amsterdam, een vurige toespraak ‘Aan het Vaderland’ gewijd te hebben³⁾. Een jaar later, den 26en van Sprokkelmaand 1787, deed zij deze van een niet minder vurig lierdicht ‘Aan de Amsteldamsche burgers’ en aan hun gevierden ‘Vader Hooft’ volgen⁴⁾. Na den ommekeer door de Pruisische wapenen, in 't volgende najaar gebaard, gevoelde zij echter geen lust, de ‘dwingelandij’ en het ‘geweld’ daaruit geboren aan te zien⁵⁾, en verliet, in Maart 1788, met hare vriendin, niet slechts Lommerlust, maar ook het vaderland, om in de bekoorlijke dreven van 't Fransche Bourgogne, bij uitheemsche vrienden, een schuilplaats te zoeken⁶⁾. Acht jaar brachten er beiden door, om toen, door een ontrouwen vriend en zaakgelastigde bedrogen, arm en zwak, maar even onverouderd als gezond van hart, terug te keeren. Zij zetten zich in Den Haag neder, en bleven daar nog negen jaren, meest voor haar zuur ver-

1) Bellamy, gelijk men weet.

2) 's Gravenhage, 1786.

3) Aldaar.

4) Aldaar, 1787.

5)

‘Toen ik’ (zong ze in 1798) ‘naar 't gastvrij Frankrijk vlugtte,
Geensins uit laffe vrees, maar afkeer voor 't geweld
En haat voor dwinglandy, die 't al voor zich deed bukken,
En zooveel gruwlen heeft gepleegd.’

6) De dichterlijke vrucht der eerste jaren van dat verblijf waren beider zangerige Wandelingen door Bourgogne, 's Gravenhage, 1789, en de Cornelia Wildschut, in 1793 uitgegeven.

[p. 322]

diende brood, werkzaam¹⁾. Den 5en Nov. 1804 blies er Betje, negen dagen later Aagje den laatsten adem uit, en zag deze aldus den aandoenlijken wensch vervuld, vier jaren vroeger door haar geuit: ‘ach, dat het den Hemel behagen moge, dat wij elkander niet lang overleven!’ - Ruim twintig jaar te voreń, in het volle genot van natuur en vriendschap op Lommerlust, had zij, zich eens in 't ‘rampzalig uur’ van haar gemis verplaatsend, ‘van haar Bekkers lieven aart’ gezongen:

Van haar hart zo zacht, zo vrouwlyk,

steeds tot weldoen uitgebreid;

Van haar lieve, kunstelooze,

kinderlijke eenvoudigheid;

Waardoor zij, slechts voor de oprechtheid

en de goede trouw geschikt,

Door de haatlijkste karakters

menigmalen was verstrikt;

Hoe zij van haar waarde vrinden

inderdaad werd aangebeên,

Ieder haar om 't meest beminde,

zo blijmoedig, zo tevreên.

Ook in den lateren onspoed, bij hare toenemende zwakte en ouderdom, verloochende Elizabeth dit beminnelijke beeld niet, welks innemende trekken er slechts des te sprekender door uitkwamen.

Trok zij er den lezer ook in hare verzen door aan, dan laten wij die weldra van een dergelijk bundeltjen losse prozastukjens van hare hand volgen.

1) Zie de schets van beider laatste levensjaren in Den Haag in Busken Huëts ‘Daagsch na het Feest’ in den Volksalmanak der Maatschappij tot Nut van 't Algemeen, 1865; en verg. de reeks van brieven uit dien tijd meêgedeeld door den heer Frijlink, in zijn E. Wolff en A. Deken; bijvoegsels en verbeteringen, Amst. 1863.