Het leven en de uitgelezen verzen van Elizabeth Wolff-Bekker
(1866)–Betje Wolff–
Auteursrechtvrij
[pagina 227]
| |
De ongelukkige morgen.
| |
[pagina 228]
| |
Ick kon myn kouskens reyn
Niet vinden in 't gemeyn;
Des zogt ik gaer en seere;
Myn schoenkens zeer onvry,
Die waeren oock van my
Daar heen gerold zeer veere.
Des trock ik toen ter tijd,
Een rock gebenedyd,
Aen myn lijf onverdrooten;
Maer ach! het haeksken brack;
Oock miste ik mynen zack;
Dat deed myn angst vergrooten.
Ick ging naer myn Toilet,
Om myn haer bruin gaer net
Te schikken zonder faelen:
Helaes! de kam trouwloos
Brack in myn handen broos,
En deed my lange draelen!
Oock wou myn muts geen sier
Vatten op 't hoofd met zwier,
Maer viel, geheel verslegen,
Op den grond, naeckt en klaer;
Zo dat het lint, eerbaer,
Bestoft werdt allerwegen.
Des greep ick toen met spoed
Naar myn papieren hoed,
Om op myn hoofd te stellen:
Dan, 't striksken brack ontwee -
En weet gy wat ick deê?
Ik naayde 't zonder quellen.
Wanneer ick (wil verstaen)
Myn keurslijf my reeg aen,
Brack 't veterken ontrouwen;
En van myn lubben fel,
Scheurde een spyker rebel
Het soomke vol benouwen!
| |
[pagina 229]
| |
'k Wou toen een halsdoek myn,
Zeer liefelyk en fyn,
En hiertoe zeer bequaeme,
Slaen om myn hals niet slegt;
Maer 'k had hem ook verlegd:
O slofheid, waerd om schaeme!
In 't eynde nog gereed,
In een wit morgenkleed,
Wenschte ick, niet onverstrangen,
Na dat ik had vol-end
Myn ochtend-Complement,
Te onthyten met verlangen.
Hoe groeyde myn verdriet,
Toen ick u daer vand niet!
Ick dacht: ‘Wie zal alleine
By my zitten verblijd?
Wie of thans voor my snijdt
Een boterhampjen kleine?’
Wijl ick wat haestig was,
Naeckte, op dat zelfde pas,
My weêr nieuwe ongelukken;
Het theegoed viel eenpaer,
En rolde zonder vaer
Tot alles ley aan stucken!
Het wacter, dat was oock
Maer ganschlijk van de kook,
Het vuur was heel verdooved;
Belaeden, in dees nood,
Was ick met angsten groot;
Myn vreugd was my ontrooved.
Maar 't ergst, dat ick vernam,
Was dat myn boterham
Werdt opgesnapt onzinnig,
Door myn patrijshond kleen,
En hy er meê liep heen;
Want ik bekeef hem vinnig.
| |
[pagina 230]
| |
In 't eynde wat bedaard,
Ging ick my, metter vaert,
Wat in den Hof vermaeken;
Maer ach! een By zeer snoô,
En Muggen zeer onvroo,
Wel heftiglyk my staeken.
Ik achtte dit, zeer koen,
Gelijck myn ouwe schoen,
En greep myn neusdoek moedig,
Om die Pofhanzen fel,
Van my te jaegen snel;
Maer viel op 't aerdryk spoedig.
'k Hernam myn krachten al,
Om zaeken groot en smal
U te schryven bequaeme;
Maar ach! die hoopning zoet
Misluckte myn gemoed,
Want d'Inkt viel om al saeme.
Daer was toen gansch bespat,
En oock geheel beklad,
Myn papier groot en kleyne!
Hoe stond ick toen benard!
Keetels, als koolen zwart,
Zijn niet zo zeer onreyne.
Wiens hart is toch zo blend,
Die zich bequaeme kent,
Om zo veel leeds te draegen!
Als gy u lot ontfaet,
Boosdoeners obstinaet!
Dan treffen u die plaegen.
Ick eyndig mynen brief.
Vaertwel, myn vrienden lief!
'k Denk aan u vroeg en spaede!
Gy kent my, in 't gemeen,
Aen deeze myne reên,
Gedicht in den dag'rade.
|
|