Het leven en de uitgelezen verzen van Elizabeth Wolff-Bekker

[p. 180]

Morgengroet der Vriendschap,
aan mijnheer en mevrouw Vollenhoven.

‘Wat kwelgeest stoort my in myn rust? dat 's onbeleefd,

Dat men hier iemand toegang geeft! -

Dit stille slaapvertrek vrymoedig in te treeden!
Wie gy ook weezen moogt, 't strijdt tegen alle reden.
Wel! weet gy 't niet? ik ben, eerst gistren, door den trouw,
Vereenigd met myn lief, de wellust myner zinnen:
'k Ontving, voor 't eerst, het loon van myn standvastig minnen

In de armen van myn jonge vrouw.’

Geen wonder, deedt gy u dus hooren;

Maar, jeugdige echtgenoot! ik bid u, wees gerust:
Ik kom niet voor uw hed om uwe rust te storen,
En uw gelukkig lot is my zeer wel bewust:
Wie neemt meer deels dan ik in 't heil aan u beschoren!

'k Ben weinig min verrukt dan gy...

Maar zie me eens ernstig aan - 'k ben Vriendschap - kent gy my?

Stil! - geene omstandigheid! wil geen beweeging maaken!

Uw engel mogt ontwaaken.

Wat zoet, wat minnelyk gelaat!

Wat zachter blosje speelt op haare malsche kaaken!
't Bekoorlyk mondje gloeit van 't levendst incarnaat.

Wat lieve hand! 't zijn leliën en roozen

Al wat myn oog aanschouwt -

Ze is waarlyk schoon! wat hebt gy wel gekoozen!

'k Heb my, met reden, op uw fijnen smaak betrouwd.

Ik kan, in haar bekoorlyk weezen,

Op 't allerduidelykste leezen

De goedheid van haar hart, de zachtheid van haar aart;
Dat lieve hart, u meer dan al die schoonheên waard! -
En uit uw schittrend oog en levendige trekken,

Verfraaid door frissche en vlugge jeugd,

Kan 't oog van Vriendschap niets ontdekken,

Dan liefde, vergenoeging, vreugd!

Nu, dat gy lang al 't zoet en al 't geluk moogt smaaken,
Dat door de reine Trouw hier ooit werd uitgedeeld,

[p. 181]

 

Als 't zuiver vuur der drift het jeugdig hart doet blaaken.

 

Geniet al wat verrukt, en vleit, behaagt, en streelt.

 

Treed, aan de hand der Min, door 't zalig huwlyksleven,

 

In welks behaagelyke dreeven

 

De liefste lachjes, lustjes, kuschjes - zuchtjes zweeven!

 

De zoete eenstemmigheid verzelle alom uw treên,

 

De trippelende Vreugd strooi' roosjes voor u heen!

 

Voldoe Natuur; haar stem, haar lieve stem is heden

 

Het heilige bevel van staatelyke Reden;

 

't Gezond Verstand, door geen sofistery verward,

 

Beademt¹⁾ iedere verrukking van uw hart.

 

 

 

Bemin uw schoone vrouw, bestendig, vuurig, teder!

 

Geniet al wat u Vriendschap gunt!

 

'k Wacht, in myn stil verblijf, met uw beminde, u weder,

 

Zodra gy uw geluk bedaarder smaaken kunt.

 

Dool nog een wijl in 't hof der zinnen;

 

'k Zie, met een vrolyk oog, uw rein, uw eerlyk minnen;

 

En als gy my op nieuw begroet,

 

Dan zal ik uw geluk vergrooten.

 

Zy, die my aan uw zondt, verdienstlyke Echtgenooten!

 

Ziet reeds uw blyde komst reikhalzend te gemoet;

 

Maar op dat niets uw vreugd moog' stooren,

 

Gaf zy my last, u te doen hooren,

 

Dat zig een flaauwe straal van hoop gevoelen doet,

 

Waardoor zy eindelyk durft op geneezing wachten;

 

Het middel werkt als nog gezegend, zo het schijnt,

 

De Hoop, de lieve Hoop, geeft daaglyks nieuwe krachten,

 

Haar blyde geest luikt op, door smarten afgepijnd.

 

 

 

Verheug met dit bericht uw lief, by haar ontwaaken;

 

Gy weet, haar goed, haar teêr, haar mededoogend hart

 

Nam 't allergrootste deel in Betjes angst en smart:

 

Ik druk, voor haar Vriendin, de kuschjes op haar kaaken.

 

 

 

Vaarwel! ik heb myn last verricht,

 

En schuif, het is nog vroeg, 't Lit d' Ange zachtjes digt.

1) Min juist voor beaamt (van 't Bijbelsche amen).

[p. 182]

Weinig weken later vaardigde zij haar kostelijk Hekeldicht Aan mijnen geest uit, dat wel reeds in 't vorige jaar was opgesteld, maar thans, met een Opdracht aan den Tijd, ‘aan hem die troost en verdedigt,’ in 't licht trad.