Het leven en de uitgelezen verzen van Elizabeth Wolff-Bekker
(1866)–Betje Wolff–
AuteursrechtvrijLierzang aan den weledelen groot achtbaaren heere, den heere Mr. Bernardus de Moor van Immerzeel.Voilà mon Philosophe, et s'il n'est ainsi fait, Daar ge u bereidt het Raadhuis af te treeden,
Myn eedle Vriend, voortreflyke De Moor!
Verg ik een' poos uw aandagt voor myn reden;
'k Vertrouw gewis van uwe heusche zeden,
Gy weigert geene vrouw gehoor.
Voorlang belust dien stervling af te maalen,
Dien Wijsheid haar onschatbre vriendschap schenkt.
Trokt gy myn oog; gy kondt myn geest bepaalen;
Ik moest by u de schoonste trekken haalen
Van hem, die wijslyk doet en dient.
In 't sterkst gety der mannelyke jaaren,
Als Wellust min dan Heerschzucht ons bezielt,
Strooit uwe hand geen wierook op d'altaaren,
Haar opgeregt door baar verachte schaaren;
Nooit bebt gy voor haar troon geknield.
| |
[pagina 129]
| |
O kunstrei, door Onweetendheid verstooten,
En gy, o Wetenschappen, niet altijd
Naar uw waardy gekend by onze Grooten;
Steeds hebt gy zyn verheven gunst genooten;
Wat wordt u menig uur gewijd!
Geleerdheid mag van zyne goedheid spreeken;
Hoe welkom zijt gy hem, o Poëzy!
Daar gy de deugd in 't hart weet aan te kweeken;
Myn zangnimf! u is ook zyn gunst gebleeken:
Wat zet zyn lof u luister by!
O Vryheid! die het moedig hart der braaven
In liefde ontsteekt, aan uwen dienst verbindt,
Hy schonk aan u zyn zonderlingeGa naar voetnoot1) gaaven;
Hoe weet hy uw beveelen niet te staaven:
Gy eert in myn de Moor een vrind.
Zyn heusche vriendlykheid, die elk verpligtte,
Van 't opgaan zyner eerst ontlooken jeugd,
Menschlievendheid, die al zyn daaden richtte,
De Reden, die zyn oordeel steeds verlichtte,
Verworven hem de gunst der Deugd.
Regtvaardigheid hoort hem haar vonnis spreeken.
De Vryheid ziet haar braave Burgery
Beschermen voor 't geweld, de looze streeken,
Van elk die op haar regten in durft breeken,
In dienst der hoofsche Dwinglandy.
Hy weet den waan en trotschheid te bepaalen,
Van die gehaate en vuige Geestlykheid,
Die 't domme Volk van 't Redenspoor doet dwaalen,
Niet schroomt om op 's Lands vaderen te smaalen,
En dweepery ten kansel leidt.
Hy zal de Kerk haar regten niet betwisten:
Onbillykheid! nooit gaf hy u zyn stem;
Hy haat alleen verderfelyke listen;
Hy mint den Vreê, myn Wijsgeer is een Christen:
Hy vreest God, maar vreest niets dan HemGa naar voetnoot2).
| |
[pagina 130]
| |
Zyn groote ziel doet hem zyn pligt hetragten;
't Zy hy bemind of 't zy hy word' gehoond.
Ja, wuft Gemeen! hy kan uw lof veragten,
Ook daar hy 't oor verleent aan uwe klagten,
En zich uw trouwe Voorspraak toont.
Hy oogt op u, o onwaardeerbre Mannen,
Weleer, aan 't hoofd van onzen vrijen Staat,
Door 't snood bevel van Nederlands Tirannen,
Onthaist, vermoord, uit baav' en erl gebannen; -
Wat eert u meer dan Ondeugds baat!
Kan iets zyn' zugt voor Vryheid meer doen groeyen,
Dan daar hy u, myn Godlyke de Groot!
In handen ziet? het kostlyk bloed ziet vloeyen
Van Barneveld? hy voelt zyn boezem gloeyen,
Door eedlen toorn om zynen dood.
Dan zegt hy (wijl zyn sterk ontroerde trekken
D'aandoeningen vermelden van zyn bart):
‘Kan Godsdiensts kleed dien Vadermoord bedekken!
Kan Heerschzucht 't hart zo gruwelyk bevlekken!
Wordt dus Gods wraak door haar getart?
Daar z' Helden maakt tot woeste Dwingelanden,
Door dorst naar bloed, daar waak' men t' allen tijd?
O vryheid, beil van alle leevenstanden!
Nooit moog' men u onstraflyk aan zien randen,
Door Staat- noch Heerschzucht, Wrok noch Nijd.
Ontvlooden wy 't gewetendwingend Romen,
En dulden wy, dat onze Geestlykheid
Den Protestant voor vloek en ban doet schroomen,
Wanneer die niet herust in al baar droomen,
Noch zich naar al haar wetten vlijt?
Het past gewis den vrijen Nederlander,
Te waaken voor des Burgers waar belang:
Dat liefdeloos verdoemen van elkander,
Wanneer men slegts verschilt in 't een of ander,
Is 't merk van Inquisitie-dwang.
| |
[pagina 131]
| |
Gy slaaven, gy verachtelyke zielen,
Den Nederlandschen naam geheel onwaard!
Gaat, lust het u, om dwaaze titels knielen,
Uw schraapzucht help 't geluk uws Lands vernielen,
Terwijl gy List aan Vleikunst paart.
Beschuldig nog, wat zoude uw drift bepaalen?
Des Vryheids Burman, als zyn grootsche Kunst
Held Brederode in vollen glans doet praalen,
Maar nooit met op Oranjes deugd te smaalen;
Wat raakt myn Burman hoofsche gunst?
'k Zal waaken voor dat boos, oproerig preeken,
Dat d'Overheid maakt by 't Gemeen verdagt,
Zo vaak het vuur der tweedragt heeft ontsteeken’.
Deez' sterke taal hoor ik myn Wysgeer spreeken,
Daar hy zyn pllgt getrouw betragt.
Dus ver, De Moor, ô gloric myner vrinden!
(Bedriegt my d'Eigenliefde niet geheel,
Weet zy niet gansch myn oordeel te verblinden,)
Zal elk uw beeld vry wel getroffen vinden,
Geschilderd door myn dichtpenseel.
Maar zult gy dan dat spoor niet meer betreeden?
En wilt gy u van 's Vryheids dienst ontslaan?
Verkiest gy stille Rust voor Bezigheden?
En zien wy u, voor Godsdienst, Recht, en Reden,
Niet langer in de Raadzaal gaan?
Wy bidden u, laat, laat dit opzet vaaren!
Geef Pligt gehoor, die eischt, met alle regt,
Voor 't Vaderland uw' eêlste leevensjaaren;
Die eischt, dat gy 's Lands rechten helpt bewaaren,
Daar z' u de ledigheid ontzegt.
De Dwaasheid spill' het beuzelende leeven
(Schoon afkomst haar tot wigtige Ampten nood')
In ledigheid: niets is daar aan misdreeven;
Maar hiertoe is te véél aan U gegeeven,
Uw edle geest hiertoe te groot.
| |
[pagina 132]
| |
't Noopt alles U, de wenschen te verhooren
Van ons bemind en roemryk Vaderland.
Een man als gy werdt ons tot heil gebooren,
De Vryheid heeft u tot haar Vriend verkoren;
Verlaat gy dien verheven stand?
Ontvlie de Gezellin van Eer en Staaten,
De vaale zorg, in Vriendschaps stil gebied;
Veracht hen, die uw fiere deugden haaten;
Denk slegts niet om uw Ampten te verlaaten:
Ach spaar uw Vrienden dit verdriet!
|
|