Brieven van Betje Wolff en Aagtje Deken

[p. 367]

CLXV. (Aagtje Deken aan mejuff. Huet, Busken, Vlissingen.)

Hooggeachte Veelgeliefde Vriendinne!

Indien ik het orlogie der vriendschap niet van tyd tot tyd opwond, ik vreeze het zelve zou geheel afloopen. Hoe lang is het geleeden dat ik niets van u, uw waarde Man en kindertjes hoorde? en echter stel ik zo veel waar belang in alles wat u en alles wat rond om u leefd en zweefd, betreft. Ik vraag nog al eens naar U en de uwe aan onzen braaven Vriend Mazel. Van Hem hoorde ik, voor eenige daagen dat de vriend Baars in den Haag geweest was en gezegd had dat by u alles wel was, 't welk my zeer verheugde. Ik vreesde dat Vlissingens toestand uw aandoenlyk gestel te veel treffen zou. Wy leezen nu en dan, zonderlinge berichten in de Couranten. Ik kan niet zeggen dat ik het met alle de aanmerkers en aanmerkingen over den tegenwoordige staat van zaaken eens ben. Zeeker is het dat wy zeer treurige tyden beleeven, zeeker dat ons Vaderland ten val neigd, zeeker dat onze Fransche Broeders ons geld kosten; maar dit zouden de Engelschen ons ook doen indien zy onze Bondgenooten waaren, en het geen nog meer zegd: Vrankryk, Engeland, zouden door ons niet minder worden uitgeput, indien zy de zwakke, wy de magtige Bondgenooten waaren; de door de Deugden onzer Vaderen overwonnene Coloniën zyn daarvan de treurige bewyzen. Elke Negerslaaf is het zegel aan deeze den Mensch onteerende Waarheid. Menigmaal denk ik, zou het ongeloof niet wel gelyk hebben, wanneer het beweerd, dat de Christelyken Godsdienst zich niet wel met het belang der Staaten laat vereenigen? ten minsten, ik voor my, kan veel eer begrypen, dat een begrip staatkundig waar en goed, en Theologies valsch en kwaad kan zyn, dan philosoophies waar en Theologies valsch.

Hoe men ook over Bonnaparte mooge oordeelen, men kan Hem den naam van een groot Man niet betwisten; by my is Hy, in den zelfden zin als David, een man na Gods harte geschikt om groote plannen der Voorzienigheid uittevoeren. De Heere regeerd,

[p. 368]

zien wy dan niet te veel op de tweede oorzaaken, maar zwygen wy, aanbidden wy en wagten wy op den Heere.

Myne dierbaare Vriendin blyfd nog even elendig; in dit stormagtig weder heeft zy deerenniswaardig geleeden, woedende kramppynen, doodsbenaauwdheden, zwarte Melancolie, veroorzaakt door dat zy inwendig als met koorden in alle richtingen, getrokken word, waar by nu nog eene afmattende hoest gekoomen is door dien de kramp dikwyls op de Long valt. Dit zyn toevallen die in een circel rond loopen, en Haar, inzonderheid de laaste drie Maanden, byna geen rustige tusschenpoozing liet; ider, den Docter zelve, verwonderd zich dat zy het zo lang uithoud. Wat ik by dit alles uitsta kund Gy, gevoelige Vriendin, eenigsins beseffen. Dikwyls bidde ik om Haar einde, schoon ik voor het zelve cidder. Ach mogt het de Algoedheid behaage Haar eens eene zalige uitkoomst te geeven.

En nu myn dierbaare, wensche ik u, uwen waerden Man, uwe dierbaare kinderen, allen waar op Gy eenige betrekking hebt, alles wat de Hoogste Wysheid en Liefde voor u heilzaam, voor uwe en Hunne eeuwige belangens bevorderlyk oordeelen! want wy weeten toch zo weinig wat wy wenschen als wat wy bidden moeten; onze onderwerping aan 's Hoogstens wil is het rechte gebed, de waare Liefdewensch de beste dankzegging.

Groet uwe lieve Dominé van ons hartelyk, zyd Gy van ons allen gegroet, denk soms, en schryf, wanneer Gy kund, aan

Uwe tederlief hebbende Vriendinne

A. Deken.

's Hage, 8 January 1801.

P.S. Ik wagt met de afzending naar geleegenheid.