Brieven van Betje Wolff en Aagtje Deken

CXLVII. (Aan Mr. H. Vollenhoven, Amsterdam.)

Waarde oude Vriend!

Ik deug gods ter waereld niet voor huilebalg, maar ik kan u zeggen dat uw lieve brief de traanen langs myn door jaaren &

[p. 333]

aant.
kommer eerwaardig - (ten minste gerimpeld) gelaat - deed vloeien. Nooit heb ik opgehouden u te zien zo als gy verdiende; dies trof 't my te meer, toen ik kort voor wy elkander niet meer zagen, hoorde dat ook gy, gy Brutus - wat zal ik zeggen! ook gy my verongelykte, & geloof gaaft aan infame leugens door vyanden uitgestrooid. Ik gevoelde te zeer myne eige zedelyke waarde om u daar een enkeld woord over te zeggen. Uwe agting was my zo dierbaar, ik wist welk een schoon hart gy hebt. Ik zweeg, maar vergat u nooit. Ik hoorde met verrukking dat de Hemel u zegende, & toen gy voorleden jaar uw zilveren bruiloft vierdet, las ik nog eens met, zeggen de Duitschers, zielenzwelgery de grap op uw huwlyk gemaakt.

Jonge, wat heb ik gegluurd om u eens te zien toen wy by Kist logeerden. Maar neen, ik zag u niet; maar ik kan my wel verbeelden hoe gy er thans uitziet! En zo ik maar geweten had dat gy my als myn ouwe Heintje zou ontfangen hebben, ik zou geloof ik waarlyk zelf by u gekomen zyn; maar indien gy my eens al te beleefd had ontvangen, wel ik zou myn zeusel gescheurd hebben. Komt gy niets eens in 't Haagje? Ook ik heb u wel 100000000 milioenen dingen te vragen, te zeggen.

Aagtje, myne waarde & waardige vriendin, groet u met de grootste agting. Dit weinigje schryf ik zo spoedig om u te overtuigen, dat ouwe Baker nog de zelfde innerlyke dingzigheid heeft voor Heineman. Ik ben knips van blydschap dat ik u weer gevonden heb. Ik groet de vrouwe uwer jeugd & de kinderen, - zyn zy niet de eerstelingen uwer kragt? & blyve altoos

Uwe alleroprechtst liefhebbende

Betje Wolff.

's Hage, 29 Jan. 1800.

Nu hoop ik maar dat de bfbesteller lopen zal alsof hy bezeten was.