Brieven van Betje Wolff en Aagtje Deken

[p. 17]

VII. (Aan Mr. H. Noordkerk.)

WelEdel Gestrenge Heer!

Hoe is 't moogelyk dat myne woorden iets anders schynen aan te toonen dan myne intenci is! ik moet my voor my zelf devenseeren. UwelEd.Gestr. is zulk een uitneement man, dat ik niet dan met het aller bitterste chagrin zoude ondervinden kunnen dat hy meende ergens in door my niet met het aller uiterste respect, & de hoogstschuldige dankbaarheid te zyn bejeegent. Dat ik verklaarde in mynen lesten dat uw schryven my displaisir doen zoude, kon nergens anders uit voortvloeyen dan uit die teere bezorgtheid voor UwelEd.Gestr., dewyl UwelEd.Gestr. my gedeclareert had dat het schryven hem lastig & pynelyk was. Ik bidde dan myn waarde Heer geef geen verkeerde zin aan myne welmeenentheid; admireer veel liever de sacrifice die ik doen wil in voortaan te desisteeren van uwe aller dierbaarste Correspondentie uit hoofde dat hy UwelEd.Gestr. moeylyk valt, als niet dan per schrift kunnende uitgeoeffent worden. Waartoe dit copie, vraag ik met alle respect, ik zende het te rugge; dewyl het my uw ongenoegen schynt te willen verlevendigen! Alles, maar dat kan ik niet draagen, & ik betuige wel ernstig dat my in lange niets meer bedroeft heeft dan het treurige denkbeeld dat ik UwelEd.Gestr. ergens in reden daar toe schyne gegeven te hebbe. Gy zyt zoo reedelyk! de fout zal by my zitten; geloof slegts dat myn hart er geen deel aan heeft, integendeel dat uwen lesten my ongemeen aandoen; wyl er niets uwe dierbaare gesontheid betreffende in is te vinden & alleen ingerigt schynt te zyn als een compliment, want in serieuse termen staat het aan my - kan het aan my staan U eenige orders te geeven! geloof, myn lieve waarde Heer, dat ik te wel myne destance ken! maar eene zuivere affectie, zeer natuurlyk het gevolg van de hoogste agting, & bewustheid van wel gedaan te zyn, hebben my, altoos niets vuurigers doen wenschen dan te leeven & te sterven in uwe vriendschap; dog,

[p. 18]

merkende dat het schryven u lastig viel, heb ik kragt van geest genoeg gehad, om te zeggen dat het schryven my displaisir doen zoude; hoe konde ik ooit denken dat UwelEd.Gestr. aan dit myn uit waare genegentheid voortspruitend gezegde, eenen zin zoude geeven, die ik er niet aan had kunnen hechten, zonder uwe hoogste indignatie te verdienen. Met welk een leevendig vermaak ben ik de blyken uwer gunst niet gewoon te ontvangen! 't was, inderdaad, een myner grootste vergenoegingen zoo zeer te deelen in uwe attenci.

Wat zal ik tog doen om UwelEd.Gestr. te persuadeeren hoe ik denke omtrent u; og ik bid u, (& geloof my dat het met de grootste aandoening des harten is,) wees tog niet misnoegt op my! waarlyk gy weet niet hoe ik u waardeere, & welk een prys ik stelle op uwe aller hoogst gestelde vriendschap!

Duizentmaal bedank ik u voor de lest gezonden Boeken! og ik bid U, is het U niet te moeylyk nog te lastig om te schryven nog eens een briefje dat my zegt hoe gy zyt. Ik ben bitterlyk bedroeft omdat ik vrees dat gy my niet wel hebt verstaan. Hoe 't zy ik bid U schei niet van my af met zulk eene styfheid; gy hebt my gewent zoo vriendelyk met u te leven. Kunt gy 't van uw hart verkrygen my, die gy zoo veel liefde & gunst betoond hebt, dit te ontzeggen?

Verheug myn bedroeft hart door te zeggen, dat alles uit den weg is, & dat gy geloofd dat ik te reedelyk ben & u te zeer beminne om reden te kunnen geven om my niet meer te beschouwen als voorheenen!

Doe het tog smeek ik U! myn hart is indeezen uitgestort. 't Is de vriendschap zelf die hem schryft. Ik blyve in de hoope van nog eens een familliaire brief & een gebeden berigt van Uwe gezontheid te zullen ontfangen myn lieve waarde Heer

Uwe allerootmoedigste & allertederst verpligte dienaresse

Betje Wolff.

P.S. Vergeef alles wat aan den styl ontbreekt. Ik ben te bedroeft om te kunnen beschaven.

25 Augustus in de Beemster 1769.