Brieven van Betje Wolff en Aagtje Deken

III. (Aan Mejuffrouw Christina Teerlink, Bekker te Vlissingen.)¹

Zeer Geliefde zuster!²

‘Het overlyden van uw lieve kind is my hartelyk leed, als zeer deelnemende in Uwe droefheden. Ik heb nooit getuige geweest van der zelver beminnelyke hoedanigheden, maar ik ben van dezelve genoeg onderregt om te denken, dat het een van die aller liefste kinderen moet geweest zyn, welke tot blydschap hunner ouders opwasschen. Twyffel niet of ik ook tranen over uw verlies gestort hebbe. Ik was uitnemend aangedaan over die tyding, maar myn lieve zuster, troost U in 't gelukkig lot uwes lieven kinds. 't Is vroeg een Engel in den Hemel. 't Scheiden van zoo een dierbaar pand valt hart & vooral aan ene Moeder, 't zoude onnatuurlyk zyn het zelve niet te bewenen. De natuur moet voldaan worden & geen redelyk schepsel zal uwen rouw kunnen afkeuren; Ik hoope alleen dat Gy zult berusten in den wil van Hem, die het zoo vroeg

1 Betjes eenige vier jaar oudere zuster Christina - eene Zeeuwsche schoone - was gehuwd met Joris Teerlink, 5 Mei 1756; hij werd 14 Juni '58 in het apothekersgilde opgenomen. Eene der dochters uit dit huwelijk geboren, Johanna Laurina, onderteekende later als weduwe van A. van Crimpen - in leven Hervormd predikant te Wijk aan Zee en Ossendrecht - het doodsbericht van haar tante Elizabeth Bekker, wed. Wolff in 's Gravenhage. Zij had het vriendinnenpaar, Betje en Aagtje, de laatste jaren van haar leven in de hofstad verzorgd, en werd later erfgename van beider nalatenschap.

2 Ten onrechte giste Dr. Theod. Jorissen dat zij mejuffrouw Engelman, Wolff zou geweest zijn, zie de Gids van Juli 1884, bl. 12.

[p. 8]

gelukkig maakt. Dit moet uwen troost zyn. Het lieve kind is wel uit uwe armen genomen, maar 't is in eenen Hemel daar het de tedere zorg eener moeder wel kan misschen. Ontslagen van het tot zonden neigend vleesch, eer het wist wat het is verleid te worden door eene waereld zoo gevaarlyk voor des zelfs gunstelingen! Was er in dit kind iets dat Gy in de andere niet meent te vinden? 't kan wezen, dog geeft het gewillig weder aan Hem, die u zoo veel genoegen door het zelve gaf.

Men ziet wel meer, dat de lieveling van ons hart het eerst word weggenomen; zullen wy murmureeren tegen God die het zoo gewilt heeft? Of mogen wy denken, dat de volmaakte Goedheid behagen heeft in onze droefheden? Geen van beide, myn waarde zuster! wy zien wel meer eens, dat juist het gene ons hard & bitter toescheen, inderdaad tot ons waar geluk dienstig was. God geve dat dit droevig verlies geboet worde door de in leven zynde & het aanstaande te geboren wordende.

Als gy eens lust & tyd hebt schryf my dan eens wat omstandig, want ik verbeelde my, dat by het ziek wezen en sterven van zoo een verstandig kind al vry wat te observeeren is geweest. 't moet inderdaad wat ongemeens geweest zyn. Maar God laat U nog andere. Troost U over het zelve, met de hoop, dat de overgebleevene U die schade door hunne goede hoedanigheden zullen vergoeden. Terwyl ik dezen schryf vallen deze regelen uit myn pen. Neem ze in vriendschap, zy zyn eenvoudig & niet in 't minste naar de kunst:

Jansje Betje wilt gy 't leven
Dan in zulken spoed begeven?
Blyf op aarde, dierbaar kind!
Daar g'alomme word bemind
Van uw ouders, vrienden, magen!
Kan u 't leven reeds mishagen?
Daar u alles lieft & vleid,
Om uw lieve aanvalligheid!
Om die lieve en zachte zeden
Om de glinsters eener reden
Die iets groots verwachten doet?

[p. 9]

 

Daar u niets als vreugd ontmoet;

 

Gy geen droefheid kent nog qualen

 

(Die op jeugd niet nederdalen.

 

Later leeftijd kome op zy)

 

Blyf, myn Engel, blyf ons by!

 

Hoor uw lieve moeder wenen....

 

Maar daar vaart het zieltje henen!

 

't Is reeds al het aardsche ontvloôn.

 

't Word een Engel voor Gods troon.

 

't Lieve kind, waarom wy zuchten

 

Zweeft in 's hemels zuivre luchten,

 

't Leeft in 't zalig heil genot

 

Van der Hemelingen lot.

 

Dat geluk verbied my 't klagen;

 

Laten wy geduldig dragen

 

Alles, wat Voorzienigheid

 

Ons, tot heil, heeft toegeleid,

 

Nemen we afscheid met een kusje.

 

Lieve Saartje, ziet g' uw zusje

 

Overwonnen van den dood,

 

Zit het nooit meer op den schoot

 

Van uw vader of uw moeder;

 

Gaat gy nooit met haar weer heen

 

Naar Uw Groote Vader treên,

 

Zal het nooit meer met u spelen,

 

Zult gy het niet vriendelyk strelen,

 

Schreit gy met uw broertje zeer,

 

Omdat Jansje is niet meer?

 

Allen schreien we om dat wichtje!

 

Maar myn lieve jonge Nichtje

 

Weet gy wat gy denken moet?

 

Was myn zusje altyd zoet

 

Was het vriendelyk & aanvallig,

 

Altoos vergenoegt, lieftallig,

 

Was het zoo een lieve kind,

 

Wierd het overal bemint -

 

Als ik ook zoo zoet zal wezen,

 

Worde ik ook als zy geprezen,

 

Ben ik altoos lief & waard.

[p. 10]

 

Zal my om myn lieven aard

 

Als myn zusje elk een begeeren.

 

Was zij vaardig in het leren,

 

'k Volg met Jantje haar voorbeeld na,

 

'k Kom myn moeders rouw te staa.

 

Wil elkanderen beminnen

 

Dan treedt ge eens ten hemel binnen

 

Als gy als dat lieve kind

 

Om uw zelven word bemint.

ex tempore.

Voor het overige wensche ik U myne lieve zuster alle heil en zegen in uwen staat, voorspoed, genoegen, vrede, rust & alles wat hier het moeielyke leven wenschelyk kan maken. Ik schryve wel aan UE. dog 't is tegelyk aan uw Man, myn lieve gulle Broer die ik in dit alles begrype.

Groet uw lieve kinderen voor my & wees verzekert dat ik altoos ben

Uwe liefhebbende Suster

E. Wolff geb. Bekker.

Beemster, den 6 Feb. 1766.