|
| |
| |
| |
De dankbaare oude man.
Wys: Chere Annette, reçois l'hommage.
'k Ben oud, maar heb nog smaak in 't leven;
'k Heb groot vermaak, en klein verdriet;
En schoon myn' kragten my begeven,
Myn blyden geest verlaat my niet.
De goede God gaf my drie zoonen,
'k Weet niet wie my het yvrigst dient.
Elk poogt me op 't meest zyn gunst te toonen;
Ik zie in elk van hun een vriend. (bis.)
Daar zit ik nu, van zorg ontslagen,
Wat is myn ouden dag gerust!
Een knorrepot mag knyzen, klaagen;
Ik ben geen ongemaks bewust.
| |
| |
'k Zit by myn Buurtjes, hoor hen lezen
In Nieuwsvertelder, of Courant;
En dikwyls word ik hoog geprezen,
Om myne kennis van ons Land. (bis.)
Wy zitten by elkaêr te keuslen,
Van d' Oorlog, van den ouwen tyd,
En met wat schikkens en wat treuslen,
Ben ik myn voordenmiddag kwyt;
Dan brengt men my, alleen gezeten,
Wat voedzel voor myne oude maag,
Wie wat te zeggen heeft op 't eeten,
My is het wel; ik lust het graag. (bis.)
'k Durf ook een glaasje rood gebruiken,
‘Hoor, Vader, zeidt myn Christiaan,
Zorg nooit voor 't vullen van die krujken,
Dat werkje nam ik voor my aan’.
| |
| |
En wat betreft de knegts en meiden,
Die loopen voor my door een vuur:
En weet ge hoe ik dat kan beleiden?
'k Geef dikwyls iets, en zie nooit zuur. (bis.)
Cris laat my nimmer iets ontbreken;
Van Zakgeld heb ik overvloed:
Van Jan, van Piet, moet ik ook spreeken,
Want allen zyn zy even goed:
Nu komt my die, dan dees verzoeken
Op Visch, op Soup, of op Gebraad,
Of ook op dunne pannekoeken;
En 't is maar mis, zo ik het laat. (bis.)
Hun Vrouwtjes, dat zyn myn' vriendinnen,
Hoe veel ik koom, 't is nooit genoeg,
't Is altyd: ‘Vader, toe, kom binnen,
Kom morgen weêr, kom tog wat vroeg’.
| |
| |
Is 't weêr wat huivrig, zyn de wegen
Voor d' ouden man te vuil, te glad,
Of valt er sneeuw, of mist, of regen,
'k Ry met een sleetje door de stad. (bis.)
Blyf ik er 's avonds op een wasel,
Daar wordt alweer een sleê bestelt,
En elken zoon legt op de tafel
Zyn aandeel van des slepers-geld.
Ja, schoon ik weêr wordt t'huis gereden,
Nog zyn de Vrouwtjes niet te vreên,
Daar wordt nog naast de slee getreden,
't Is: ‘Ei, man, breng jy Vader heên. (bis.)
Ga ik my dan ter rust begeven,
Dan schrei ik, oude man, van vreugd,
Om dat myn zoons zo vriendlyk leven,
En zo getrouw zyn aan de deugd.
| |
| |
Zie ik de Kindren van myn' zoonen,
Gezeglyk, vrolyk, frisch en bly,
Dan denk ik, God zal door hen loonen
Al 't geen hunne ouders doen aan my. (bis.)
Mogt ik nog eenen wensch erlangen,
Ja, 'k wensch nog iets, al ben ik ond:
Eén dochter wensch ik nog te ontfangen,
Dat is, myn Christiaan getrouwt.
Zoo 'k deezen wensch nog heb verkreegen,
Dan ga ik vergenoegt naar 't Graf,
Geef myne Kindren mynen zegen,
En wagt hen in den Hemel af. (bis.)
|
|
Auteursrechtvrij