|
| |
| |
| |
Loflied voor de drie dappere Scheveningers, Ary Dykhuizen, Chiel Pronk en Krelis Spaan.
Den 6 january 1781; met een kleine boot uit Engeland naar de Hollandsche kust over gestooken, en na eene reis van 50 uuren gelukkig geland.
Wys: Lison dormait dans un bocage.
Luistert o vrienden, ik zal thans zingen,
Iets, uwen aandagt dubbeld waard;
't Schynen onmogelyke dingen,
Zo ongemeen zyn zy van aart.
'k Zal echter u de waarheid melden,
Daar kunt gy zeer gerust op gaan;
Van Pronk en Spaan, van Pronk en Spaan,
Van Dykhuizen, die wakkre helden,
Hef ik thans aan, hef ik thans aan,
My dunkt, daar mag een deuntjen op staan.
| |
| |
Toen zy naar Engeland zyn gevaaren,
Wisten zy van den Prins geen kwaad;
Of van het Oorelogsverklaaren,
Dat England deedt aan onzen Staat.
Maar hier klinkt hen die maar' in de ooren.
De Zee stond hol, de wind was guur;
Goê raad was duur, goê raad was duur;
Men kon aan 't strand elkaêr niet hooren;
Het weêr was zuur, het weêr was zuur.
O wat een droevig avontuur!
Toen zag de een bedrukt op den ander,
Zy zwegen, zo was 't hart beklemt;
Eindlyk zo kwamen zy by elkander,
En Pronk, naa dat hy eens hadt gehemt,
En een frisch pypje hadt opgestooken,
| |
| |
Sprak op deez wys zyn makkers aan:
‘Wat nu gedaan? wat nu gedaan?
De Vreê met England is gebroken.
Hoe zal 't ons gaan? hoe zal 't ons gaan?
Kom, laaten wy ons wel beraên!
Blyven wy hier, zy zullen ons vangen;
Kyk, dat is als een paal zo vast!
Mogelyk spreken zy wel van hangen;
Elk van ons is een fluksche gast,
't Is om de vryheid, 't is om ons leven,
Wat is 'er kostlyker op aard!
Wat zo veel waard? wat zo veel waard?
Laaten we ons naar de boot begeven,
Geenszins vervaart, geenszins vervaart;
't Is of de Zee al wat bedaart.
| |
| |
Makker, was 't antwoord, wy zyn 't genegen,
Vlugten wy maar terstond naar zee:
Wat valt hier langer te overwegen?
Lustig, de voorraad moet wis meê.
Laat ons door geen gevaar verschrikken,
Al is onze overtocht vry groot:
Is dit al 't brood? is dit al 't brood?
En is er anders niet te bikken?
Maar 't is uit nood; maar 't is uit nood;
We ontkomen nog misschien den dood.’
Zo, onbevreest voor storm en baaren,
Treeden zy in hun zwakke schuit;
En in het Zeemans werk ervaaren,
Draayen zy 't fix de haven uit,
Zetten het regt naar onze stranden,
| |
| |
Elk stuurt met even goed beleid,
En handigheid, en handigheid,
Al hoopend dat zy zullen landen,
Elk is bereidt, elk is bereidt,
Te doen al wat een Makker zeidt.
Denkt eens, wat hebben zy geleden,
Zo van den honger dorst, als kou!
Krimpende in hun doornatte kleden!
't Is net of ik de Maats beschouw!
Zy maaken zellen van hun linnen,
Hoe schraaltjes ook daarvan voorzien;
Maar 't moest geschiên, maar 't moest geschiên.
Zo bragten zy 't gelukkig binnen,
Dees braave liên, dees braave liên,
Zo mogten zy 't gevaar ontvliên.
| |
| |
Naauwlyks was nog hunn' komst vernomen,
Of men deedt hen ook met elkaêr,
Zo dryvend naar het Haagje komen,
Myn Heer de Prins die zag hen ook daar,
Die hun zyn milde gunst betoonde,
(Het weldoen is hy steeds van zins!)
Lang leef de Prins! lang leef de Prins!
Die hen zo Vorstelyk beloonde,
Lang leef de Prins! lang leef de Prins!
Drinkt hem ter eer een glaasje Rins!
Oorlof gy vroome Scheveningers,
Roemt op Dykhuizen, Pronk en Spaan,
Geeft, geeft den Brit braaf op zyn vingers,
Zet hy 't eens op uw' stranden aan.
Oorlof ook onvertzaagde helden;
| |
| |
Zy, die dit Liedjen heeft gedicht,
Acht zich verpligt, acht zich verpligt
Om van de stoute daad te melden,
Door u verricht, door u verricht:
't Voldoet u, vrienden, ook wel ligt.
|
|
Auteursrechtvrij