|
| |
| |
| |
Bruilofts liedje.
Wys: Dans un verger Colinette.
In een Boomgaard Colinetto.
Wel wat is hier voor een leven?
't Huis vol Buuren, Nichten, Neven,
Waar ik heen zie, zie ik pret.
Zou men hier ook Bruiloft geven?
Danst men ook een' Bruid naar 't Bedd'?
Maar wat praat! wie denkt aan trouwen?
Elk is bang, dat Engeland
Vrouw en Kinders weg zal sjouwen:
't Lezen van de Na-Courant,
Doet het Huwlyks vuur verkouwen;
Moed, geen Min, heeft de overhand.
| |
| |
Voor het Vaderland te vegten,
(Wel te weten met den mond,)
't Eene Plan aan 't aêr te hechten
Zo wat snoeven in het rond,
Is al wat men uit ziet regten:
Wie denkt nu aan 't Echtverbond.
Wie? wel kan men dommer vragen!
Al de Meisjes, grof of fyn,
Steeds, of boersch; elk schept behagen
Om nog eens getrouwt te zyn;
Al de Jongens loopen klaagen,
Van, (gy lacht!) van minnepyn!
Menschen die wat sterk studeeren,
Ouwe slooven, (zo als wy!)
Moeten slegts van 't Huwlyk leeren,
Doch wy blyven liever vry;
Maar om 't Huwlyk te verëeren
Woonen wy de Bruiloft by.
| |
| |
ô Het voorbeeld kan zó stichten:
Als een' Poëtesse of twee
't Volkje kwellen met Gedichten,
Op de zoete Huwlyks-vreê,
Dan zegt elk: ‘Kyk, dat zyn lichten!
Houd men Bruiloft, zy gaan meê.’
En dat allerliefste fluistren
Dat elk Bruilofts gast dan doet!
Als wy aller andagt kluistren;
‘Heer, zegt dees: ‘dat Rympje is zoet.’
‘Zoet? dit zou haar roem verduistren;
Schreeuwt een ander, ‘'t Véérs is goed’!
Ja, wilt vry in 't Fuikje treeden,
Jongens, Meisjes waar ge ook zyt!
Hoort, die neiging rust op reden,
Trouwt, maar als in de ouwen tyd:
De Echt begunstigt goede zeden,
| |
| |
Goede Buurschap doet ons zingen
Op dit blyde Bruiloftsfeest:
't Bruidje mag naar lofspraak dingen;
't Hapert haar ook niet aan geest.
Wyst my onder Stedelingen
Eén die met méér oordeel leest.
Vrolyk, gul, en edelmoedig,
Voor een lieve Meid vermaart,
En voor onbedenklyk goedig;
Goed van hart, oprecht van aart,
Helpt zy die in nood zyn spoedig;
Is zy dan geen braaf waard?
Maar zy weet ook huistehouên;
Moeder heeft haar dit gewent,
Die by al de Rypervrouwen
Voor een' Huisvrouw staat bekent:
En wis mag een Meisje trouwen
Die dees' pligt is ingeprent.
| |
| |
Nu de Bruigom? lieve vrinden,
'k Wist hem waarlyk niet te vinden,
Zat hy niet by Jaepje; en dan
Hem tot lof iets te onderwinden,
Denk hoe ik dat schippren kan!
Hoor, wy willen 't goede spreken;
('t Kwade is alledaags gekal,)
't Bruidje gaf aan hem geen teken
Van haar liefde, was hy mal,
Of van 't spoor der deugd geweken;
Wat of ik meer zeggen zal?
't Pryzen is maar zot gerinkel
Als 't geen wal of kanten raakt:
Handig, naerstig op zijn winkel
Daar hy groote zeilen maakt;
is de Bruigom dan een kinkel?
Neen, hy arbeidt dat het kraakt.
| |
| |
'k Ty nu maar aan 't profeteeren;
Zo 't niet raakt, dan is 't maar mis.
Alles wat de Dichters zweeren,
Zweeren zy maar by de gis;
Meerder kan geen mensch begeeren
Zyn uw deel, zo ik bemerk:
Nooit zult ge u dees dag beklagen:
'k Zie nog meer! Ik maak my sterk,
('t Geen nu volgt zal u behagen;)
't Huis vol kinders, en vol werk.
Ouders, Vrienden, Buuren, Nichten,
Wenscht het Paar nog eenmaal vreê!
Laat hun voorbeeld andren stichten,
Zingt dit Liedje met my meê:
Hier door zult gy ons verpligten.
'k Drink myn glaasje, en roep Housséé.
|
|
Auteursrechtvrij