|
| |
| |
| |
De welverdiende lof.
Wys: Men hoort steeds Floraas gunsten roemen.
Hoe dikwyls hoort men lieden roemen
Die naauwlyks noemens waardig zyn!
Men wordt in 't laken en in 't pryzen
Veelal bestiert door ydlen schyn.
Men weegt de geldkist van een Rykaart,
En dat gewigt bepaalt zyn' deugd:
Men liegt zo wel in proos als rymend;
Dit's 't werk van ouderdom, en jeugd.
Men roemt een koud, een kruipend Dichtstuk,
De maaker is een Phebus held;
Men zou hem en zyn werk bespotten,
Maar hy 's van rang, en hy heeft geld!
Een' goede daad door hen bedreven
Die Lieden zyn van veel fatsoen,
Wordt opgevyzelt als iets wonders;
Wie kent het nut dat de armen doen?
| |
| |
Den schrandren geest der Burgerlieden
Tot geene kunsten opgeleidt,
Wil men, 't is waar, wel eens beschouwen,
Doch enkel uit nieuwsgierigheid.
Dit moeit hen, die wysgeerig denken,
En van die wanbegrippen vry,
Aan anderen hunne agting toonen,
Zeer juist geschikt naar hunn' waardy.
My lust het thans den lof te zingen
Van hem, die zeker en gewis,'
Zo om zich zelf, als zyn bedryven,
Een' breden lofspraak waardig is.
'k Zal hier meê tot zyn dood niet wagten.
Ik zing by 't leven van myn vriend;
Ik zal hem myne erkentnis toonen.
Hoe veel heeft hy by my verdient!
| |
| |
Of zyn geslagtboom is verlooren
Is me onbekent, ik weet het niet;
Maar dat hy sproot uit goeden Huize
Zegt yder die hem hoort, en ziet.
Geschikt om voor 's Lands nut te waaken,
Was hy bedaart, niet ligt verbluft;
Dagt diep, hadt kennis van véél dingen
En veel meer oordeel dan vernuft.
Hy heeft een deftig manlyk wezen,
Een schrander, veel beduidend oog.
Zond ik 't Profiel eens aan Lavater,
Uit vrees of ik my ook bedroog,
Wie weet wat of de man zou zeggen?
Wat eerelyke schranderheid
Las hy niet uit dit treffend aanzicht,
Wierd hem de teekning voorgeleid!
| |
| |
't Zy dat hy t' huis is of afwezig,
Zy dat hy overlegt of werkt,
Hy 's altoos bezig in iets nuttigs;
Dit heb ik duizendmaal bemerkt.
Voor de onschuld staat hy in de bressen,
De Billikheid heeft hem te vrind.
Die onderdrukt wordt, zal hy helpen,
Ook als die nergens hulpe vindt.
Hoe zuinig is hy op zyne uuren!
Tyd is voor hem een kostlyk ding.
Hy ryst in 't vroege morgenkrieken;
Dan neemt hy reeds ecn wandeling.
Natuur gaf hem een heerlyk kapzel,
En daar vernoegt by zich ook meê.
Nooit zit myn heer à son Toilette,
't Zy vóór of na son Dejeuné.
| |
| |
Op 't middaguur laat hy zich vinden
Aan zynen nederigen disch,
En toont aan zyne huisgenooten
Dat hy niet ongezellig is.
Een vyand van 't verdrietig knorren,
Niet lui of lekker opgevoedt,
Begraauwt hy ons nooit om zyn eeten;
't Is altyd wel, 't is altoos goed.
Zyn' vrienden heeft hy nooit vergeten,
Ook dan als yder hen verlaat;
Hun rampspoed geeft zyn' liefde kragten,
Zy groeit door 't groeyen van den haat.
Hy blyft hen by in lyfsgevaaren;
Wie immer van zyn' vrienden vloodt,
Hy is bereidt voor hen te kampen;
Hy vreest niet voor de smart, of dood.
| |
| |
Van vrienden kan hy veel verdraagen,
't Is of hem hunne vreugd vermaakt.
Hy is Pedant, noch agterhoudend,
En boven al- niet ligt geraakt.
Hy is, in 't geen hy kiest, bestendig;
Hy is voorbeeldig in zyn trouw.
Geen lief of leed doet hem verandren;
'k Geloof dat hy eer' sterven zou.
Hy weet niet wat het zy, zich wreeken;
Geen haat heeft hem tot wraak verleidt,
Maar deeze zagtheid is geen kenmerk
Van slaaprige onaandoenlykheid.
Hoe schielyk kan men hem bewegen!
Een vleyend woord, een bly gezicht,
Brengt hem de traanen in zyne oogen;
Hiervoor agt hy zich reeds verpligt.
| |
| |
Een kleine weldaad, hem bewezen,
Treft hem in 't binnenst van zyn hart,
Doet zyne erkentenis ontgloeyen;
Maakt hem verlegen en verwart.
Hy weet niet hoe hy 't zal vergelden,
Zo kragtig is hy aangedaan.
Hy wilde 't wel aan elk vertellen;
Maar blyft, verstomt door blydschap, staan.
Hy weet by wien hy zich moet houden.
(Nu trouwens hy 's wel opgevoedt!)
Ontdekt by iemand zyner vrienden,
Hy ylt hen daadlyk te gemoet.
Zyn' gaven zyn zeer overvloedig,
En worden door hem wel besteedt.
Maar 't geen ik in myn vriend moet pryzen,
't Geen ik by ondervinding weet,
| |
| |
Is dit: Hy lykt niets naar dat wyshoofd,
Dien ingebeelden babbelaar,
Die het gedult zelf zou vermoeyen:
Myn vriend is veel meer nut dan raar.
Hy lykt niet naar die zotte kwanten,
Die, door ligtzinnigheid vervoert,
Een goed gezelschap durven kwellen,
Met laffe loopjes, koude boert.
Zyn byzyn geeft een stil genoegen,
Bestaanbaar met verstand en deugd;
De jonkheid zoekt steeds zyn gezelschap;
Geen wonder, hy bemint de vreugd.
Nooit zal hy kwaad van andren spreeken,
Hier van is hy volkomen vry.
Hy blyft eenvoudig in zyn wandel,
Hoe weinig dit de mode ook zy.
| |
| |
Daar is nog deugd op aard te vinden.
Het leven heeft ook zaligheid.
De vriendschap woont nog by de menschen,
Het goede is overal verspreidt.
Dit tuigt de vriend door my geprezen;
Waar wil men kragtiger bewys?
Maar wilt gy dat ik hem zal noemen?
Zeer tot uw dienst: 't is myn Patrys.
|
|
Auteursrechtvrij