|
| |
| |
| |
Morgen Lied.
Wys: Hoe lieflyk is de Morgenstond.
o Welk een aangenaam gezicht
Vertoont zich aan myn oog!
Het hartverkwikkend morgenlicht
Een stille slaap verkwikte my;
Myn geest verheldert, vlug en vry,
Nu is Natuur ook uitgerust;
Genoegen, kalmte, vreugde en lust
| |
| |
Hoe heerlyk staat het spichtig gras!
Het knopje is reeds ontrolt,
Dat gistren nog gesloten was;
De daauw alreeds gestolt.
Het koeltje dartelt door de blaên,
En zweeft door 't akkerland.
Hoe duidlyk toont my alles aan
Een wyze, een goede hand!
o Welk een' zoete mengeling
Van klankjes treft myn oor!
Zingt, blyde vogeltjes; ik zing
Ik merk geen krassend wangeluid.
Scheid, Kikkertjes, om my niet uit
Gaat met uw brik wrak voort.
| |
| |
Kir, Duifje; gy doet my vermaak.
Tjilp Muschje, ô 't geeft my vreugd!
'k Ben van een ouwerwetschen smaak,
'k Wordt door Natuur verheugd.
Zing, Koekoek, zing uw ouden zang.
Maakt my voor uwe stem niet bang
Ja, Nagtegaaltje, ik weet het wel,
Al zyt gy gantsch niet schoon,
Al zyt gy van een zwak gestel,
Gij spant in zang de kroon.
Gy zingt des avonds in het groen,
Een zang die ons bekoort;
Des morgens wilt gy ons voldoen
Als geen gerucht u stoort.
| |
| |
De gladde melkkoe drentelt daar
Zy word het schuitje niet gewaar,
Of komt met meerder spoed.
Zo zorgt voor ons Voorzienigheid.
In 't holste van den nagt
Wordt onze spyze toebereid,
En 's morgens t'huis gebragt.
Dat domme kalfje, en simpel schaap
Zyn nog niet op hun stel;
Zy lyken, domlig van den slaap,
Ja moedig Paard, haat vry den dwang;
Gy zult naar allen schyn,
Den toom haast zien, en dus niet lang
Het beeld der vryheid zyn.
| |
| |
Hoe stil is alles in dit uur,
De Vreugd en Ootmoed volgen haar;
Zy brengen voor het dankaltaar
Zie! d' eerdienst wordt met ernst verricht,
Door scheps'len zonder tal.
De tempel tot Gods eer gesticht
Het Visje dat in 't water leeft,
Het Wormpje dat de zyde weeft
Die 's zomers ons versiert:
| |
| |
Het looft, op zyne wys, zyn God.
Al 't schepzel is vernoegt;
Het dankt voor zyn gelukkig lot,
Hem, die 't dus heeft gevoegt.
Nu is 't het uure des gebeds
'k Ontdek, als 't ware, een flaauwe schets
Hoe statig wordt dees dienst gepleegt!
'k Hoor geen het minst gedruisch;
Niets, 't geen ontydig zich beweegt
De schepping viert, als één gezin,
Wat boezemt mij dit eerbied in
| |
| |
De gantsche schepping? .. wie zegt, neen!
Dus spreekt zy: ‘'t is de Mensch alleen
Hoe veelen zyn te vreên met schyn!
Hun Godsdienst is maar praal.
Zy kunnen niet aandagtig zyn,'
Dan in een trotsche zaal,
Op 't rijkst versiert, op 't schoonst gebouwt,
(Schoon dit den geest verwart.)
De stille godsdienst van het woud,
Van 't land, van 't huis, van 't har
Is onbekent, zo niet veragt;
Voldoet niet aan den wensch
Van dat voortreffelyk geslagt
Waar van gy zyt, ô Mensch!’
| |
| |
Helaas! hoe veelen zyn er niet,
Die, als zy, eens ter week,
Ter kerke gaan met groot verdriet,
Zich dan nog vleyen met den waan
Aan hunnen Schepper is voldaan:
De Godsdienst is verricht!
Rys, slaaperige Stedeling
Kom hier! 't Is alles zegening
In uwe kamer is 't nog nagt.
'k Sta van verbaastheid stom.
Ontwaak! De zon is reeds in kragt...
Hy geeuwt, hy wendt zich om...
| |
| |
Nu, slaap; gy zyt toch niet geschikt
Voor 't geen ons hart verblydt,
Voor 't geen de vrye ziel verkwikt
We ontbyten in de vrye lucht;
Geen liefelyke zomervrucht
Terwyl 't gevogelt zingt, en fluit
Eet ik myn smaaklyke beschuit
Met kers, zo versch gesneên.
Een heerlyk, stichtlyk, heilzaam Werk
Spoort onzen Leeslust aan:
'k Ga by Jeruzalem ter kerk,
Geleerd, gesticht, voldaan.
| |
| |
Waarom ontwykt men in de stad
Is de ogtent niet een groote schat?
Men ziet God in den dageraad
Ik twyfel of men in dien staat
God ooit met aandagt ziet!
Hoe zalig leeft de Veldeling!
Hij dankt God, werkt, en eet met smaak;
Hy is steeds wel te vreên;
In zynen pligt is zyn vermaak:
|
|
Auteursrechtvrij