|
| |
| |
| |
De arme weduw.
Wys: Pensez vous jeune Lisette.
Kan ik myne droefheid smooren,
'k Ben een arme weduw-vrouw!
'k Heb mijn lieven man verloren...
Ach hoe grievend is myn rouw! ..
Bitterlyk heeft hy geleden,
Beurtlings ziekte en tegenheden,
Beurtlings ziekte en tegenheden;
Altoos was er in ons huis,
Altoos was er in ons huis,
't Een of ander drukkend kruis,
't Een of ander drukkend kruis.
| |
| |
Toen ik hem eerst had gekregen,
Viel hy van een leijen dak.
Maanden heeft hy ziek gelegen!
't Heele jaar door bleef hy zwak.
Toen ik beetring kon bemerken,
Viel voor hem geen slag te werken,
Viel voor hem geen slag te werken;
't Werk kwam juist weer voor den dag,
't Werk kwam juist weer voor den dag,
Toen hy op zyn krankbed lag,
Toen hy op zyn krankbed lag.
't Jaar daar op kreeg ik een kleintje;
Onbegrijplijk zwak, en teer;
Dikwyls dagt ik: ‘was myn Heintje
Maar by onzen lieven Heer’!
'k Moest my nagt en dag vermoeyen.
| |
| |
Pas begon het wat te groeyen,
Pas begon het wat te groeyen,
Naauwlyks had ik my verblyd,
Naauwlyks had ik my verblyd,
Of God nam het uit den tyd,
Of God nam het uit den tyd.
Voor meest afgebeden gaven,
ô Dit treft een eerlijk hart!
Hebben wy ons kind begraven,
Vol van opgekropte smart.
Daaglyks voor zyn brood te zweeten,
En dan nog geen raad te weten,
En dan nog geen raad te weten,
Is een onverdraaglyk lot,
Is een onverdraaglyk lot,
Zonder hulp van onzen God,
Zonder hulp van onzen God.
| |
| |
'k Voelde my ook onderschraagen;
Voor myn geest wierd alles klaar.
Myn man kreeg gezonder dagen,
En ik in het volgend jaar
Een regt schoonen lieven jongen:
'k Heb den Heere lof gezongen,
'k Heb den Heere lof gezongen,
Met een opgeruimt gemoed,
Met een opgeruimt gemoed;
'k Zong: ‘ô Heer wat zyt gy goed’!
'k Zong: ‘ô Heer wat zyt gy goed’!
Doch 't bleef ook niet lang in 't leven;
Van de tien die God my gaf,
Blyf ik zitten met die zeven,
D'andren rusten in het graf.
't Jongste schaap, myn lieve Saartje,
| |
| |
Telt nog naauwelyks een jaartje,
Telt nog naauwelyks een jaartje.
't Was, daar 't aartig vleyen kan,
't Was, daar 't aartig vleyen kan,
't Lievelingje van myn man,
't Lievelingje van myn man.
't Ergste kwaad scheen weggenomen,
En hij nu, zo als men dagt,
Regt er boven op te komen,
Toen myn man, zeer onverwagt,
In zyn borst voelde een verzweering.
'k Dagt toen reeds: ‘myn God dat 's teering!
'k Dagt toen reeds: ‘myn God dat 's teering!
Ach wat hangt my boven 't hoofd,
Ach wat hangt my boven 't hoofd,
Worde ik van myn man berooft,
Worde ik van myn man berooft!’
| |
| |
o Wat heeft hy al verdraagen,
Angst, benaauwtheen, dorst, en pyn!
En ik hoorde hem nooit klaagen;
't Was: ‘myn kind dit moet zo zyn.
Hou u toch gerust en stille,
Onder Gods bestuur en wille,
Onder Gods bestuur en wille;
Voor my lezen, zo hy kan,
Voor my lezen, zo hy kan’.
Hoe godzalig was zyn leven!
Altoos nuchtren, altoos bly.
In de schrift zeer wel bedreeven,
Las hy menigmaal voor my,
Uit d'Hebreen, hoe God door lyden
| |
| |
Zyne kindren wil kastyden,
Zyne kindren wil kastyden;
En hoe dat hun bangen druk,
En hoe dat hun bangen druk,
Eenmaal eindigt in geluk,
Eenmaal eindigt in geluk.
Hy stierf wél by zyn gewissen,
Want dus sprak myn beste vrind:
‘Hoop op God; het kan niet missen,
Zo gy Hem dient en bemint,
Zoekt in alles Hem te vreezen,
Zult ge altoos gelukkig wezen,
Zult ge altoos gelukkig wezen.
Kusch de kindren nog voor my,
Kusch de kindren nog voor my,
'k Sterf alreeds.’ - en weg was hy:
‘'k Sterf alreeds.’ - en weg was hy.
| |
| |
Zou ik om dien man niet weenen?
Ach 'k ben alles, alles kwyt!
Wie zal my nu hulp verlenen?
Daar een schraale wintertyd
Ook alreê begint te naken!
'k Weet niet hoe aan brood te raken,
'k Weet niet hoe aan brood te raken;
'k Weet niet wat er zal geschiên,
'k Weet niet wat er zal geschiên;
Maar ik kan geen uitkomst zien,
Maar ik kan geen uitkomst zien,
Ik heb zeven jonge kindren,
Kan ik dan uit werken gaan?
Zal dit myne zorg vermindren?
Kan dit met myn pligt bestaan?
Ach, 't zyn schaapen zonder hoeder!
| |
| |
'k Ben hun Vader, en hun Moeder,
'k Ben hun Vader, en hun Moeder;
Neen ik blyf dan, hoe 't ook zy,
Neen ik blyf dan, hoe 't ook zy,
Myne onnoozle kindren by.
Myne onnoozle kindren by.
o, De Heere zal 't wel maken,
'k Voel reeds myn gemoed verligt!
't Hart der Ryken kan hij raken,
En bewegen tot hunn' pligt.
't Christelyke mededoogen,
Heeft myn Huisheer reeds bewogen,
Heeft myn Huisheer reeds bewogen;
Voor zes jaaren geeft hy my,
Voor zes jaaren geeft hy my,
Uit zich zelf, de huishuur vry,
Uit zich zelf, de huishuur vry.
| |
| |
'k Heb my van myn' pligt gekweten;
Die gedagte geeft my moed,
Om het armebrood nu te eeten,
Nu het my geen schande doet.
'k Moet ook met deez' kindren leeven;
't wordt nu ook voor my gegeven,
't Wordt nu ook voor my gegeven.
'k Werk weêr, wordt dit kindje groot,
'k Werk weêr, wordt dit kindje groot,
En bedank voor 't armebrood,
En bedank voor 't armebrood.
|
|
Auteursrechtvrij