|
| |
| |
| |
De zingende werkmeid.
Wys: Hoe helder schynt de zilvren maan!
Hoe lieflyk is de morgenstond
Voor elk die vrolyk en gezond.
Des avonds gaan wy, mat en moê,
Onze oogen vallen daadlyk toe;
Geen zorg den slaap belet.
Wy droomen van geen dievery,
Niets aakligs komt ons voor;
't Hart is gerust, de geest is bly,
| |
| |
Wanneer Mevrouw vyf uuren telt,
Dan trekt zy-aan de schel;
Dan staan wy op, zyn wel gestelt,
We ontbyten, en 't smaakt wel.
Wy doen ons huiswerk met vermaak;
Wat zyn wy 's middags graag!
De honger geeft aan 't voedzel smaak;
Hoe dikwyls zeg ik: ‘goede God
Wat hebt ge in 't schikken van myn lot
Uw gunst aan my getoont!’
Wy hangen wel van andren af;
Mevrouw kan wel eens stroef, en straf,
Maar ook wel vriendlyk zien.
| |
| |
Ik geef haar nimmer kwaad bescheid,
Maar zwyg, en ga myn gang:
En denk: ‘'t Is maar een haastigheid,
Haar prutlen duurt niet lang.’
Ik heb maar weinig leets ontmoet,
Schoon dienstbaar van myn jeugd.
'k zeg dikwyls: ‘Fij gy hebt het goed.’
Ik schuur en schrob met vreuged.
'k Las gistren nog, by 't scheemrend licht,
Deez' les die Petrus gaf:
‘Gehoorzaamheid is steeds uw pligt,
Uw Heer zy zagt, of straf.’
En als men 't alles wel beziet,
En gaat van huis tot huis,
De Grooten hebben 't meest verdriet,
| |
| |
'k Heb steeds de zuinigheid betragt,
In huisraad, spys en drank:
Van al wat slegt is my gewagt,
'k Wyt dit myn Moeder dank.
Ik word van brave liên bemint,
En schoon ik dienstbaar ben,
Ik heb 't in huis gelyk een kind;
't Geen ik met dank erken
Toen ik myns moeders huis verliet,
Pas vyftien Jaartjes oud,
Sprak zy: ‘Myn kind, vergeet toch|niet
Wat gy hier hebt beschouwt.
Wees trouw van mond, wees zoet van aart,
Steel tyd, noch spys, noch wyn:
Zo gy u hier niet voor bewaart,
| |
| |
Spreek altoos waarheid, wees opregt,
Vergeet niet, wat een ander zegt;
't Geen u uw' moeder zei.
Wees willig, werkzaam, heusch, en trouw;
Schen nooit den goeden naam
Van uwen Heer of uwe Vrouw,
Op dat ik my niet schaam’.
Myn ouders zyn wel arme liên,
Doch altoos aan hun werk.
En wie gy in de Kerk moogt zien,
Zy spreeken net als Dominé,
Doch meer in onzen trant,
Van deugdzaamheid, van liefde en vreê;
Naar hun gering verstand.
| |
| |
'k Zeg menigmaal, waar blyft de tyd?
Konstant, de meesterknegt,
Heeft my nu al drie jaar gevrijdt;
Haast wordt de knoop gelegt.
Mevrouw is magtig in haar schik,
Geen mensch gelukkiger dan ik,
Ik heb in myne dienstbaarheid
Twee hondert guldens opgeleidt;
Wat komt my dit nu schoon!
Myn goede Vader is verblydt;
Myn Moeder weent van vreugd,
Om dat ik van myn jongsten tyd
My hielt by eer en deugd.
| |
| |
Ik kryg een heel mooi kabinet,
Zes stoelen, en een zeer goed bed;
Ik raak dus zagtjes voort.
Ik vrees ook voor het huwlyk niet;
En als men doet wat God gebiedt,
Dan doet men immers, wel?
Is 't Kinderkrygen ook myn deel?
En 't zy ik weinig heb of veel,
Zy zullen vroeg naar school toegaan,
En leeren daar hun pligt;
Want zie, dat heb ik ook gedaan,
| |
| |
En zyn zy goed voor loon en kost,
'k Zeg altoos, yder op zyn post,
Dat 's best; ik heb 't gezien.
Ik ben te vreden met het myn'.
En 't was reeds zo van ouws:
Daar moeten zo wel dienstboôn zyn,
‘Elk die getrouw zyn pligt betragt,
Leeft ook tot nut van zyn geslagt,
En ook voor 't Vaderland.
De mensch is 't die zyn plaats verëert,
Maar niet de plaats den mensch:’
Dit heeft my myn Mevrouw geleert;
Ik vond die ies naar wensch.
| |
| |
Ik plaats, zo God my 't leven laat.
Myn kindren in den Dienstbren staat,
En blyft myn man gezond, en frisch,...
Myn man! hy is 't nog niet:
Nu 't zy daar mêe zo als 't dan is,
Dan vrees ik geen verdriet.
Die dankbaar leeft die leeft te vreên,
Zo gaan myn daagjes vrolyk heên,
Zo zinge ik tot aan 't Graf.
|
|
Auteursrechtvrij