|
| |
| |
| |
De bedroefde man.
Wys: Waarheen, myn ziel, Waarheen!
Aan wien klaag ik myn leed?
Om myne klagt te ontvangen?
Door droefheid als verstikt,
Vind ik me; om troost te erlangen
Myn Mietje! ach, dierbre vrouw...
ô God, hoe zal ik 't maken...
Ik sterf door bittren rouw!
| |
| |
Daar schreit myn lieve Toontje!
Het kind heeft mooglyk dorst.
Ach, jong gebooren zoontje,
Reeds mist ge uw's moeders, borst!
Wat is 't een groot verschil!
Ben ik, helaas, getrouwt;
'k Had toen tot vreugde reden;
Myn heil scheen vast gebouwt.
Wat voelde ik in myn ziel,
ô Dit was eene ontroering!
Toen Baker 't kind my gaf,
Vloog ik, door vreugdsvervoering,
Met hem den trap half af.
| |
| |
'k Liep schreyend heen' en weêr,
Voor Mietjes bed gezeten,
Drukte ik haar aan myn hart,
't Ging alles naar myn wensch;
Zy zat al reeds twee uurtjes,
Te praaten met haar Buurtjes,
Zy wou haar Kerkgang doen;
't Was koud: ik hield het tegen.
Heeft zy een koorts gekregen,
En stierf dien zelfden nagt.
| |
| |
Myn zoontje derft zyn moeder,
En zwerft by vreemde liên;
Ik kan, schoon zyn behoeder,
Pas ééns des daags hem zien.
Ach, wierd hy maar bemint!
Maar wie toch kan een kind,
Een zuigeling verstooten?
Zal myn verlies beweenen.
Myn Mietje lief! myn vrouw,
'k Bragt u naar 't kerkhof heenen,
| |
| |
'k Bedenk daar dat het loon
't Geen ik heb aan geboôn
Den Minn' te zullen geven,
Wat schraal is: maar, ô Heer!
Moet ik dan óók niet leeven?
Laat zien! ... Neen 't kan niet meer.
Myn goed was altoos krek;
Geen vrouw was ooit bekwamer,
Zie ik iets van haar goed,
Op nieuw door angst benepen.
Ik vond laatst hare schaar...
Och 't wordt niet ligt begrepen
Wat ik toen wierd gewaar.
| |
| |
Om myn verdriet te mindren:
Bleef naast ons de arme man
Niet zitten met vier kindren?
Schoon zuinig in de kleêren.
De man gaat werkend heen';
't Schynt dat zy niets ontberen,
Ja, God, hier boven, leeft,
Die spys voor monden geeft;
Hy zal my niet verlaaten,
Wat zal myn klagen baten?
| |
| |
Elk heeft zyn tegenheden.
Myn vrouw! myn lieve vrouw!
Toch nimmer meer aanschouw!
'k Wierd Christlyk opgevoed,
'k Poog des in tegenspoed
My deugdzaam te gedragen.
'k Weet dat zy die ik mis,
(Ik moet niet langer klagen,)
Versterk myn kragt en lust,
Dat ik hem 't brood kan geven,
Dan raakt myn ziel in rust.
|
|
Auteursrechtvrij