Historie van mejuffrouw Cornelia Wildschut. Deel 2

Zeventigste brief.
Mevrouw lenting, aan haaren Broeder.

Het was waarlijk wel der peine waardig, mijn lieve hein! om mij twee zulke vergiftig lange brieven te schrijven, eenig en alleen om mij een nieuwtjen medetedeelen dat mij zo volmaakt onverschillig is als dat, bij voorbeeld de witte olifant van den grooten Mogol overleden is: gij zijt toch een armhartige kwant! dat zaagt, dat zaagt, en dat herzaagt eeuwig, en onophoudelijk op het zelfde stuk! er zijn wel eenige levendige trekken van vernuft en verbeeldingskracht in uwe epistels; doch gij zijt ook al de waare Jan-klaa-

[p. 286]

sen in het briefschrijven niet: ik weet zo altoos voor af dat gij eene geestigheid in de mouw hebt, en kan bijnaar vooruit zeggen hoe gij eene zegging wilt wenden: gij maakt door op de zelfde wijs te snappen overal opgang: geen wonder! gij zijt zulk een mooje jongen, dat alle meisjens en alle jongachtige vrouwen met u vooringenomen zijn; zij zien veel meer hoe gij iet zegt, dan zij wel hooren wat gij zegt.

Geloofdet gij dan, in ernst, dat ik nog aan dien lastigen pedant dacht, na dat gij mij van hem ontslagen had? of denkt gij dat het mij scheelen kan wie de uil is die hem medeneemt, of uit welke beweegreden? maar ik hou mij zelve ook veel te lang op bij dit beuzelachtig onderwerp: de streek die gij mij omtrent hem geeft is beneden mijn aandacht, zo als alles is dat mij ongemaklijk zoude kunnen maaken: voor ik verder ga, een woord over Juffrouw ***; hoewel ik u daar reeds al meermaal over schreef.

Kan ik u voor mijn' Broeder erkennen, meent gij, zo het herdenken aan haar, u een oogenblik noodzaakt de pen neêrteleggen? ik neem uwe verschooning wel aan; ja gij waart jong, zeer jong, en voor zo verre is 't goed; doch na vier jaaren afwezigheid door een enkel gezegde: ‘Dat gij geen hart hebt’, dus uit het veld geslagen te worden! - loop, gij zijt een vod van een vent: gij die zo zwetst van uw ongeloof, en u zo beroemt alle vooroordeelen te hebben afgezwooren; gij

[p. 287]

laat u door de herdenking van - dat zij u hartlijk lief had - dat zij u waarlijk beminde - magtig nog toe! dus treffen: ik heb het meermaals vermoed, dat uw ongeloof niet meerder gronds bij u had, dan moed bij een snoevend gasconjer: gij stoftet mij te veel: hier in gelijk aan sommige kwaadspreeksters, die tegen dit gebrek al te sterk en te herhaald uitvaaren, om niet in verdenking te komen bij lieden die wat meer kennis gemaakt hebben met het snood bedriegelijke hart.

Wat die goede trouw en die hartlijke liefde betreft; wisjewasjes, wartaal; en ook gij hebt haar ten minsten zes weeken met de zelfde munt betaald: toen was uw fonds naar de maan; en wie kan u, zo als gij zegt, verpligten tot het onmogelijke?

Het was ook gek genoeg van u, om haar zo eene propositie te doen: zij kon u wel eens te laat berouwen: het was zeker uit een beginzel van trotschheid in u, gij moest toonen welk een bemind Heertjen gij waart, en hoe het fortuin u aanlachte: mij dunkt dat ik, in uw plaats zijnde, honderd ducaaten geeven wilde om dien brief terug te hebben: ik heb somwijlen geen geduld met u, en nu zal ik misschien mij daar nog mede moeten bemoejen: schaamt gij u niet dus gecatechiseerd te moeten worden, door eene jongere Zuster?

Ik moet lagchen, hein! als ik zie, hoe omstandig gij mijn les geeft omtrent drie even zotte

[p. 288]

onkundige als onwetende Amsterdammers: hoe! ben ik dan niet gewoon door een' opslag van mijn doordringend oog tot op den bodem van zulke oppervlappige zielen, en ondiepe harten te zien?

Genie, heintje, genie, en geen onderwijs doet bij mij alles af: met Juffrouw hofman zal ik misschien wat meer moeite hebben, doch ik jaag mijn' geleigeest met schande uit zijnen dienst, indien hij mij niet behulpsaam is; en de baarlijke droes zelf zou er mede gemoeid zijn, indien ik een trotschgeestig burgermeisjen niet overmeesterde: haar moet ik krijgen door onderscheidingen, door fijne, hairfijne loftuigingen, door schijnbaare confidentiën, en door nog iet - doch dat houde ik voor mij.

En nu verzoek ik dat gij mij te ..... af haalt: de Burgemeester, uitgestreeken als een klinkklare bruîgom, met het gouden gevest op zijde, zal bij mij in de koets zitten, tot dat gij zijne plaats inneemt en dan zal de Edel-Achtbaare zig in zijn forgon plaatzen en rijden - daar hij zelf wil: onderweg kunt gij uwe oogen een weinig verklaaren, want ik breng mijne mooje kamenier niet mede, maar een spikspelder nieuw jong bruinetjen... Adieu! tot vrijdag

chrisje lenting.

PS. De inleggende zal denk ik mij niet achteruit werken, in de gunst deezer halzen!