Verzameld dichtwerk. Deel 2. Epische poëzie
(2007)–Karel van de Woestijne–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 205]
| |
[pagina 207]
| |
Valt uit de kolken van 't licht,
uit den laaiënden baaiërd der wolken,
daar geen arend? En hangt,
hoog aan de diepte der lucht,
geen roof-vogel, die tuurt
en die pijlt van z'n azende blikken
door het gerafelde zwerk,
wáar moog' dalen zijn vlucht?
Zoeken van honger zijn blikken
de plaats waar peistern gevalle;
waar zwaar bloed aan z'n tong
warreme lavinge brengt?...
- Neen, geen vogel en ís het,
een arend of andere vogel,
welke het lichtende zwerk
boort van z'n zwarte gedaant;
honger en is het, en dorsten en is het,
die 't ronkende naedren
melden, en toren en is 't
welke uit de wolleken grolt.
't Is, rijk-vliegend, een man.
En hij daalt. En z'n vlerken, bij 't dalen,
dragen der dalende zon
't rozig gelaat weêrkaatst.
Hangende, drijft hij. Hij wacht.
En z'n wachten is domlend. Zoo gonzen
brons-groen draaiënd in 't licht
vliegen bij middag-uur.
Wachtende wijlt hij een stonde...
Tot plots uit een dieperen adem
't domlen vergramt. Het gevaart
slenkt... En een stuwen begint
zijlings. Recht in het hart
van den wind gaat duwen de reize;
schreef-recht gaat in het ruim,
zichtbaar lijnend, het tuig.
Cirkelen teeknen het trechterend naedren.
De ronk is een zwerrem
| |
[pagina 208]
| |
naedrend, verwijderend, - naêr,
vèr weêr, kringende biên.
Nijdiger, nijdiger; ó,
dees nijdige naedring... - Nu glanzen
gouden de vlerken niet meer:
lager dan 't zon-licht staat
't varende tuig. Maar plots
en al gloeiend: 't gelaat van den vaarder
laat in het licht. Weêr staakt,
wetend zijn heerlijken stand,
dalen en vaart hij. Hij rust.
En de zonne is een gloed en een rust... Dan
ronkt weêr de aêm, en die zweeg,
wáar dees man en de zon
scheidden in laatste bezoek...
En nu nadert de laatste, de zwarte
daling. Strijkende valt
- zwaluw ten avond - het tuig,
grauw plots, grauw aan den rusch,
die verzwart in den avond, en ruischloos
't moeilike vallen alleen
biedt nog de kilte des nachts...
| |
[pagina 209]
| |
Zie, hij is rijzend de moeilike
schuite uit. Z'n handen, die beven,
slaan weêrszijds in de lucht;
ijlings snelt men hem toe.
Tillende arremen rechten den held
op z'n beenen, die zwichten.
Lomp hangt 't lijf hem. Hij rilt;
Grijnzende wringt hem de mond.
Breed is het koopren gelaat
in den duisteren hellem, en zwijgend.
Starende de oogen die blind
staan, en verbijsterd. De neus
trilt en vertrekt. En een duizel
aan 't voorhoofd walmt en verduistert
't vreemde gezicht, dat verdoofd
dompelen kwam uit de hoogt...
Angst is in 't harte der menschen:
is dood hij der menschen, geslagen
godliker schrik? - Doch neen:
schuddende recht hij den kop;
doet drie treden aan schragendë armen.
Dan, hevig en blijde,
niest hij, en, schaterend, lacht:
lachende gaat hij voorbij
aller gelaat, waar, juichend op-eens,
het gebroken den toover
voelt, die de man aan 't geheim
bond van de oneindelikheid.
| |
[pagina 210]
| |
de vlieg-man denkt:
'k Zag de zon: geen licht dat m'n blik nog wekke.
'k Beet de zon: geen bete die still' m'n honger.
'k Mat de zon: welke einder die 't oog bevredig'?...
Arme geslaagne!...
- Want geen zege is vroed in het ledig harte
waar geen vrede ontwaakt uit het worstlen; geene
vreugde is schoon waar 't hoofd, na gewonnen ruste,
vragend en ijl blijft...
Vragen!... 'k Voer, rouw-dragend, het tuig in 't duister
waar het hoort... Zag 'k God in het teistrend aanzicht?
'k Wéet het niet... Zwaar zucht in m'n hart de kranke en
hankre begeerte...
| |
[pagina 211]
| |
een dichter zegt:
Ben ik genezen, o God,
en het kleed van de warmende wanen
eindlik gescheurd, dat m'n mond
bitter, en rillend mijn leên
zijn? Was gulzig de lippë,
en pralend de romp me, dat dronk en
kolder me laten koud
't lijf, en gefolterd de keel?...
- Duurzaam leeren! de vlucht
blijft ijdel den dwaas die de sporen,
láag maar zéker, der aard,
voor 't onbekende versmaadt;
welke verlaat wat hem hoedt
en die slaakt wat hem bindt, om in 't ijle
't vreesloos wagen te slaan
zonder het zékere heil...
Ben ik genezen, o God?
o Behoedt me van verdere wanen;
laat, dat ik wone in het huis,
veilig en zonder begeert,
dezes, die vrede geniet
in het rustig verloop van de tijden,
wien de onbekende begeert
de eêlste genieting en is,
welke het venster en opent
op peilloos-diepe verschieten,
maar het betrouwen ontvangt
eener geduldige ziel.
- Laat me genezen, o God,
en gedoog dat ik worde 'lijk deze...
Doch, waar schrijnend een wond
bloedt in m'n binnenst, o God;
waar 'k mag dragen de steek
die me sloeg dees speer der ontgoochling:
laat, dat ze bloede, m'n God;
laat dat ze nimmer en sluit!...
|
|