Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 726]

Liedt

Ghescreven veur die jonckvrouwe Jehanne

Nu hebbe ic ghedicht een goedt nieu liedt,
een liedekin tuwer ere,
ende soe ghi mi daerveur belonen wilt,
so siet mi een wenigh gheren:

Het stond eens een blommekin lancs den wegh,
een blommekin blanc van cleure;
het stond eens een blommekin lancs den wegh,
een blommekin sacht van geure.

Ende een cnapekin sprac tot dat blommekin fijn:

‘Ach blommekin, blommekin soete,

ontvanc desen cus, ende ghevet hem haar

als si commet, met minen groete...’

Ende sanderen daaghs, als dat cnapekin quam,

sin hertekin laaiend van minne,

ende hopend haer sachten wedercus,

- en vant hi den cus daer niet inne...

Ende cnapekin weende so seer, so seer:

‘Ach lievekin, sijt ghi dan bose,

dat ghi niet den wedercus en gaeft

aen der blance hagherose?

Ach lievekin, so ghi niet minnen wilt,

dat doet mi grotere pine,

ende cnaget die minne aen dijn herte niet,

toch cnaget si aen het mine;

ende so ghi, scoene, het sussen wilt,

dat hertekin, hertekin teêre,

ende so ghi mienre doodt niet en wilt

- so siet mi een wenigh gheren...’

door Beaet uten Hove
1894