Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 712]

Sub jugo

dat is voor L. Billiet

- En bukkend onder 't juk, en slepend hunne keten,
als wilde dieren, menschelike dieren, gaan
ze, de oogen blikkeloos, de borst verpletterd, aan
de doornen van den weg het lijf vaneen gereten...

En, bukkend onder 't juk, doortrekken zij d'orkaan
des levens, - zonder doel of hoop, en zonder veeten
of liefde: niet bekend, vergeten, gansch vergeten,
Bewusteloos vervolgend hunne levensbaan

't zij in den zonneschijn, 't zij langs de moddersloten...
Wat geeft het hun, die diep-rampzaalgen uitgesloten,
Ofdat de zonne lacht - ofdat de noordwind loeit:

Zij bukken onder 't slavenjuk, zij zijn geboeid
Aan 't dwanggareel van 't werk; - hun is de vreugde ontnomen,
Hun is de hoop ontzeid, hun zijn geen zoete droomen.

door Erik Monck
1894