Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 668]

[Eenvoudige arbeid, als een brood dat geurt en blankt]

Eenvoudige arbeid, als een brood dat geurt en blankt...

- Gij, die, waar ge om het vroomst geluk geen god en dankt,
verlatenheid betaalt met een te late boete:
het schoone koren aart onnoozel aan uw voeten;
er is een paard dat neit, maar trekt; er is een os
die trekt; van duizend nijvre vooglen ruischt het bosch;
en als gij, straks, vol wrok en opgekropt negeeren,
maar nóg te trotsch voor de eedle biecht, naar huis zult keeren:
zie, daar staat uwe vrouwe in zorge en derenis
om uw vreemd leed, dat door geen min te weren is,
gij, bittre, die u-zelven bant uit de eigen vrede...

- Weêr is een dag van vrome weelde wrang verleden.
Het schoone koren aarde onnoozel; ieder deed
in onbewuste vreugd zijn doening, waar ge schreedt.
Maar gij, die lijdt en rouwt om ál te zeker weten;
gij, die in luidste vreugd geen lijden kunt vergeten
en in het lijden éerst een schampre vreugd belijdt:
gij walgt voor de eêlen troost van schaemlen arrebeid,
te trotsch nóg in het leed der machtelooze boete...

- En de ándren oogsten 't graan dat aart voor úwe voeten.