Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 663]

[Oud hart, dat niet bemind en heeft]

Oud hart, dat niet bemind en heeft
dan als een bedelaar, die géeft
om eigen armoe te vergeten:
hoe hebt ge, strammer te elken dag,
maar vromer uwe glimme-lach,
uw trage levens-straat gesleten!...

Elke ure, meerdre deuren toe,
elke avond pijnelijker moe,
en elke nacht wat langre wake;
wat ijlre honger in uw borst
bij iedren morge, en voor uw dorst
het zout der trane langs uw kake...

Maar elke vogel at uw brood
die, kloeg geen enkele u zijn nood,
't genoot tot op de laatste korste;
en gij, die geen belooning zocht,
waart, als wie niet begrijpen mocht
de min, die klopt in menschen-borsten;

oud hart, dat niet bemind en heeft
dan als een bedelaar, die geeft
om eigen armoe te vergeten;
en voelt, ter laatste rust gestrekt,
waar geene hoop uw bed meer dekt,
vergeéfs uw levens-straat gesleten...