Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 578]

[Me-zelf voorbij; me-zelven tegen]

Me-zelf voorbij; me-zelven tegen...
Hoe zijn me wonderbaar de wegen
die 'k nimmer en betrad, en kén.
Wie richt de teen die gaat; wie gaat er
de baan die 'k van geen teen en schen?...
- Mijn bloed is dunner dan het water,
en 'k weet niet of ik ben, en 'k bén.

Wie heeft den droom der kranke sponde
geslaakt, en aan hem-zelf ontbonden?
- Een blik is, die mijn blik ontsloot,
en de gezondheid van mijne oogen
ziet weêr de wereld blank en bloot:
wij zijn aan God nog niet bedrogen;
wij zijn der Liefde nog niet dood...

- - o, 't Oude reiken en bezwijken!
Nooit zou de vlerk haar vlucht verrijken
en de éen'ge loomheid was haar loon.
Gij zoudt u-zelven 't leven leeren,
geduldig-ziek en vlijtig-schoon.
En gij zoudt gaan. Maar gij zoudt keeren,
en vondt geen vriend en vondt geen woon.

Toen zoudt gij vriendschap dank betalen
met wrok; gij zoudt een woonste halen
waar nooit een huis van handel gonst.
En te uwen rugge zouden branden,
tot merk van nooit-gebluschte bronst,
deze aard, dit vuur; en uwe handen
zijn aller wateren verslonsd.

Gij waart verzopen en ontbonden;
gij waart de buik der doode honden
die lucht uit moer en modder hescht.
Van aarde en hemel gloed en gallem,
hebt ge u te zeer aan waan gelescht:
het lemmer brak in uwen pallem;
ge omsluit nog altijd het gevest.

[p. 579]

 

En 't wijze meer zou u niet loonen,

 

waar zelfs geen wuiv'ge wieren wonen

 

of 't ruischen van een luistrend lisch.

 

Gij zoudt uw eigen beeld ontberen

 

in de ijl-gekeerde beeltenis,

 

en dat ge alléen waart zoude U leeren

 

hoe de eenzaamheid geen weelde en is.

 

 

 

Want geen ontstentenis zal baten

 

die de eigen-liefde niet kan laten

 

in de eêlste vuren van 't bezit.

 

Wát winst, dat, bloem der elementen,

 

ge als 't bloed aan Godes lippe zit,

 

waar ge in uw dicht-gesloten tente

 

niet dan om de eigenste armoê bidt?...

 

 

 

- - Maar Licht, o Licht! Ik ben geheven

 

waar nimmer-meer nog beelden leven.

 

Ik ben het zekerst zijn ontgaan,

 

daar alle winst is bij verliezen

 

en elk verlies verzaêmd ontvaên.

 

't Vergloeid krystal is vloeiënd vriezen,

 

en elke dwaal-spoor is de baan

 

 

 

me-zelf voorbij, me-zelven tegen...

 

Hoe zijn me wonderbaar de wegen

 

die 'k nimmer en betrad, en kén.

 

Wie richt de teen die gaat; wie gaat er

 

de baan die 'k van geen teen en schen?

 

Ik ben in de ijlte de ijlt die 'k, later

 

en later, niet en ben, en ben.

 

 

 

Zoo zeg 'k adieu: ik ben geboren

 

in 't onverdeelbaar Niet van 't gloren.

 

Een blik is, die mijn blik verwijdt,

 

en de gezondheid van mijn ooren

 

is der vervoldste stilt' gewijd.

 

Wij hebben God nog niet verloren.

 

Wij zijn alleen ons eigen kwijt.