Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 567]

[Ik weet: ik berg iemand in mijne woon]

Ik weet: ik berg iemand in mijne woon.
Neen: er verbergt zich iemand in mijn woon.
Waar? Hoe? Er schuilt iemand in mijne woon.

Mijn huis - gij kent het, - is van glas, en staat
open altijd voor zon, in allen wind.
Zóo kon hij binnen dringen. Doch: wanneer?
Waarom? Daar is iemand in mijne woon.

Hoe komt het dat ik nimmer hem en zie?
Mijn glazen huis is rond en zonder hoek,
doorschijnend als een spheer is van krystal,
en glansloos als een zeep-bel die vervloog,
en als een mugge die verdween geluidloos.
En 'k zie hem niet. Maar weet: hij is op éen
der stippen van de spheer; misschien op àl
de stippen van de spheer, en te gelijk.
De spheer is ijlt. Hij is 't besef der ijlt.

Omdat ik hem niet zie, spreek ik van hem
met niemand. Het is duidlijk mij, dat hij
zich hier verbergen wil, en niet alleen
voor mij bij wien hij inwoont, maar nog meer
voor anderen.

Voor mij spreekt het van-zelf, al weet ik niet
waarom, dat hij zich goed verduiken wil.
Het gunt de warmte waar 'k mij koestren zal
in zijn bezit, zijn ijverig bezit,
in angstig zijn bezit, zijn duidelijk
en donker-diep bezit.

Want zie: hij is geworden mijne vreugd,
maar ook mijn vrees: ik vràag zijne onbekendheid.
- o Huis, mijn huis, ik voel in 't weeldrigst uur
u vol van hem, gemeten aan zijn mond.
Waarom dan zijt gij mij bij wijlen leêg,
wepel van zijne dure aanwezigheid

[p. 568]

 

die onbevroed moet blijven?

 

Ik weet dat nooit ik hem ontmoeten zal.

 

Toch ben ik in een groot geheim verlicht

 

van zijn breed, klaar, ontzaglijk aangezicht;

 

al pleegt hij het te dragen in een mom

 

van onverschill'ge luiheid, glad en stom,

 

de dagen dat het nacht is over mij.

 

 

 

- Ik weet (en 't is vertrouwd me en goed als God

 

om denken,) dat ik spoedig sterven zal

 

en dan zal dúrven sterven. Doch, ik vraag:

 

zal hij alléen dan blijven in dit huis,

 

mijn huis alleen met hém?

 

 

 

Want hij en gaat niet meê met mij; ik weet

 

dat hij niet meê gaat, en met even-diep begrip.

 

Waarom dan ben 'k bewogen van 't gevoel,

 

't gevoel van een doorwaakten nacht, dat ik

 

hem áltijd bij me hebben zal, en - hoop! -

 

dat hij geheel zich mijner openbaart

 

in de ure dat mijn twee gesloten oogen

 

hem nooit meer zien en mogen?...