Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 514]

[Gij rijst aan mij gelijk een vlindering van bloemen]

Gij rijst aan mij gelijk een vlindering van bloemen.
Reeds is de zoelt geen geur en 't bloed geen zoelte meer.
Mijn oor vergeet de stilte om naar 't omkransend zoemen
te luistren van een aldoor-schaarscher bijen-heir.

Nog sta 'k aan trossen rijk, aan bleek-geschelpte trossen
zooals uw keen'ge stam, o kromme acacia;
doch zal rondom mijn voet het drassig gras aldra,
van felle bloemen geel, aan vale bloemen rossen.

- Eerst waar de wind ze drijft komt cirkelend de spreeuw
die van haar schreeuw, en menigvoud, mijn boom omvademt.
Toch voel 'k reeds de einders naakt en open op den geeuw
waarin een zaal'ge winter ademt.