Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 477]

[Ik zet mij naast mijn naakte zuster]

Ik zet mij naast mijn naakte zuster:
zij draagt de merken, lam en fel,
van wat haar droever en bewuster
moet maken van haar norsche hel.

Zij heeft veel kinderen gedragen
in haren bleek-doorreepten buik,
en als van ongekende plagen
is hare borst verneêrd en sluik.

Hare oogen waren vochte spheren
'lijk de aarde blinkt van zonn'ge zee;
thans zijn ze tranend van ontberen
en glanzend slechts van koortsig wee.

Toch hangt zij me aan als zware trossen
beladen met den warmsten drank;
en 'k weet dat niets mij kan verlossen
van liefde en trots, van leed en dank.

Wij zijn allang, allang gescheiden;
nooit danst haar lichaam door mijn droom,
hoe zij moog' hunkeren en beiden,
en hoe zij bidde, en hoe zij schroom'.

Maar zie: van de allerwreedste mannen
heeft zij den wuftsten lust gevoed,
en op hun nukken blijft gespannen
het kloppen van haar pijnlijk bloed.

Zij draagt in zich het zekerst teeken
dat ik me aldoor tot jeugd herbaar,
en hare lippen zijn de kreken
waar 'k eens mijn moer'ge moeheid gaêr.

[p. 478]

 

En 'k hoop dat ik, ten laatsten dage,

 

een gier'gen God de dierste buit,

 

niet naar de hand zal moeten vragen

 

die, zonder wrok en zonder klagen,

 

me op mijn berooidheid de oogen sluit.