Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 427]

[Gij spreekt geen woord, o vrouw, maar weent aan mijne zijde]

Gij spreekt geen woord, o vrouw, maar weent aan mijne zijde
onder 't ontgoochlen dat uw tengre schouders boog.
En 'k wéet uw leed; ik woog de keten van uw lijden;
- maar sluit afkeerig 't werend oog.

Ik sluit mijn oog. Gevallig voel 'k het bar verstarren,
in harde plooien, van een spot-lach om mijn mond,
- ik die me eens voelde een zelfde neêrlaag tegen-sarren,
en eendere onmacht ondervond...

Waarom?... o Wreed gemoed, dat zocht om 't eigen lijden
het trage sussen van hàar haeprend-vroom beklag...
- Gij spreekt geen woord, mijn kind, en weent aan mijne zijde.
Ik sluit mijn oog. Helaas, ik lach...