Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 274]

[De morgen was in stralen niet ontloken]

De morgen was in stralen niet ontloken;
naauw wies een rillen uit den zwoelen nacht...
Gij gingt voorbij, maar hebt geen woord gesproken,
en - 'k heb geen siddren op uw lip verwacht.

Naauw was een schemeren om uwe schreden.
Met duistre en kuische plooi in uw gewaad
zijt ge mijn weifelen voorbij getreden;
en 'k zag noch ernst noch lach op uw gelaat.

En - minder dan een roos bij welkens-neigen
welke in heur zwaarsten geur haar zijn verslenst, -
heeft uw verdwijnen-zelf, bij 't morgen-zwijgen,
mijn nieuwen dag geen trotschen dag gewenscht.

- Toch, is aan niets me uw nadering gebleken;
zoo zelfs geen droom u noensch herleven zag:
er is een stille stemme in mij aan 't spreken
als een meêlijdend-ongeloovge lach.

Er is een blij gedoende in mijn geheugen
van kalm bereiden aan een passend leed...
- Maar heb 'k den troost dan niet, me te verheugen,
dat ik niet eens uw lieven naam en weet?...

- - Wees dan gerust, o wankle levens-wijze.
Kent gij den wrok van oude liefden niet?...
Er is geen spijze, dan de kloeke spijze
van 't zelf-verzonne' en ijdel liefde-lied.