Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 267]

[De oneindigheid, gebreid alover de einder-lijnen]

De oneindigheid, gebreid alover de einder-lijnen
der vlakke waetren, ziel, zijgt neêr uit zon-gezeef.
Een waazge wade deint om 't naedre bare-deinen;
en 't welvend gaan der lage kamme', in tanend schijnen,
roert gouden draên door 't peerlemoerig zee-geweef.

En waar, uit eeuwgen zoen van aarde en zee geboren,
het land in groenen zoom dien gouden mantel naakt,
wijlt, als gestilde glore uit staêg-bewogen gloren,
wijlt warend, in het wattig schrijn der avond-smooren,
een lage lijne licht die weifelt, en die waakt...

Zoo, kozend als een kus van minnend mededoogen,
het goud der trage zee gestold om de aard gelijnd.
- En 'k smake aan 't hoorbaar hart, op baren-aêm bewogen,
als eenig wezen, ziel, dees troostens-reede logen;
als eenig leven, dezen schoonen dag, die kwijnt...

- Op peerlemoerig zee-geweef de gouden draden;
en hier, op 't land, hun glans, in éene lijn bevaên...
- - In mij, bij vredig spel van vriendelijke daden,
bezonken ruste; na 't bewuste dag-versmaden,
de troostge werklijkheid van schóon ten ónder gaan.