Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 260]

[Nacht. - Aan het open raam waar mijn begeerte huivert]

Nacht. - Aan het open raam waar mijn begeerte huivert
van pijnigende weelde en blij-doorpriemend wee,
hoor 'k, in het wind-gewuif, van dag-gebroei gezuiverd,
gescheurd en moê de kreet der ongeziene zee.
Ik luister. En 't geschuif der zuiverende veegen
van flodder-wind, die hijgend-blij 't geluchte wascht,
voelt zeulen in zijn joel en door zijn woelen wegen
de stem der zee die kreunt en wijkt, die huilt en wast...
- o Vreugde-winden, die mijn pijnlijk-open oogen,
die mijn gedachten manlijk aait en waaiënd zoent:
geen schaetren heeft mijn oor voor diepre stem bedrogen,
geen sussen dat mijn ziel met eigen leed verzoent.
In norsche toomloosheid, in koppig-taai weêrstreven,
voel ik mijn rouw in mij gelijk de zee gebreid;
nóg wilder, waar ze in zich voelt huiveren en leven,
o Zee, het wéten van haar wreede oneindigheid.
Want, hoe ge mijnen kreet in eigen grol mocht smachten,
o Zee; hoe 'k eigen drift om eigen trots verbeet:
nog dieper dan mijn rouw bijt, sterkend, de gedachte,
dat gij mij niet en kent en ik uw grenzen weet.