Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 209]

[Weêr rijst het uit den diepsten grond]

Weêr rijst het uit den diepsten grond
naar 't holle duister van mijn mond
en streeft naar nieuwen luister,
gelijk naar nieuwen bloesem streeft
de knop die teêr in daauw-licht beeft,
en stralend uit den boezem leeft
der aarde, diep en duister.

'k En durf te spreken, waar ik woû
het woord bewaren, dat ik hoû
ten troost van doode wanen,
o Deemoed... - Maar ik zie den dag
veel schooner dan 'k hem immer zag:
van zeven-kleurig goud, door 't rag
der wimpers, klaar van tranen.