Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 114]

[Ik heb u niet dan in mijn hart geweten]

Ik heb u niet dan in mijn hart geweten,
o beelden, die mijn leven liever zijt
dan wat ik, smartelijke, had gewijd
aan 't Leven dat me heeft me-zelve' ontreten.
- Zijt ge me niet als, op mijn schoot gezeten,
een kindje dat ik susse, wijl het schreit?...

Ik heb u niet gekend, dan uit mijn eigen,
dan in mijn zijn dat, wranger lust gekneed,
thans in zijn diepsten grond het vlechten weet
der lieve stemmen van zijn schuchter zwijgen.
- Zoo lijkt een meisje dat bij peerlen-rijgen
de boosheid van een groot verdriet vergeet...

En 'k hadde u nooit bevroed, zoo 'k niet, ten zoome
van 't levens-meer, dat waar' mijn graf geweest,
mijn eigen grijns ten spiegel had gevreesd,
bij 't kil weêr-kaatsen van mijn heetste droomen.
- Maar thans, o beelden, ken ik 't geerend schromen
van wie zijn lot in eigen peinzen leest.

Gij zijt mijn heul. Ik heb mijn troost gevonden,
gij die mijn dage' in betere uren deelt,
o grijze beelden om een vrouwe-beeld.
Gij gaat, een zoelende adem, om de sponde
van wie 't geschrijn der zelf-gereten wonde
met uwen ernst gelijk een pluime streelt.

Beelden van vrede, aarzlende liefde-beelden...
- En ben ik bánge nog, en flappert pijn
zijn laaië soms door doovend-oud geschrijn:
ik denk aan u, ik word gerúst, o weelde;
'k vermoede, o vrouw, uw min die vroede heelde,
en 'k hoore kindren, die míjn kindren zijn.

[p. 115]

 

Wat ben ik, dan een vogel in de schemering?...

 

Ik ben verliefd, o mijne vriende', en, wen ik zing,

 

hoor ik den avond-daauw uit zware beuken leken

 

en, dof geplets, de rillend-diepe stilte breken;

 

en - 't is of mijn geluid in mijne kele breekt...

 

Ben ik bedroefd? - Hoor hoe een nachtegaalken spreekt,

 

mistroostig en gerust, met droeve' en staêgen ijver,

 

gelijk de zang van dwalend-verren schapen-drijver.