Verzameld journalistiek werk. Deel 14. Nieuwe Rotterdamsche Courant september 1925 - november 1926

[p. 15]

Felicien Rops
Naar aanleiding van de aanstaande onthulling van een gedenksteen.

Zondag aanstaande, twintigste dezer maand, zal als is gemeld te Namer, door toedoen van de ‘Société namuroise des Amis de l'Art wallon’, eene gedenksteen worden ingehuldigd op den gevel van het huis, waar de welbekende teekenaar en etser Félicien Rops geboren werd.

De genoemde ‘Société’ wil aldus weer de aandacht vestigen op en den roem bestendigen van een kunstenaar, wiens glorie in den laatsten tijd wel eenigszins aan het tanen is gegaan, doch wiens invloed heden nog zeer levendig is, vooral onder de Luiksche etsersgroep, waar Maréchal en Rassenfosse de voornaamste vertegenwoordigers van zijn, maar ook bij een Brusselaar als Henri Thomas en een Gentenaar als Frans de Boever, om niet te gewagen van talrijke Fransche, en ook wel Duitsche, illustrators, die hem, misschien wel onbewust, blijven navolgen.

Dat het satanisme van Rops uit den tijd is en het gewaagde van sommige zijner voorstellingen ons thans eerder puëriel aandoet dan dat het ons werkelijk in den geest zou treffen, spreekt van zelf. Zijn oeuvre is trouwens, in zijne ongeloofelijke veelvuldigheid, al te ongelijk, dan dat het ons in zijn geheel zou blijven boeien. Wij zijn trouwens in zake boek-illustratie (en dat was toch de voornaamste werkzaamheid van Rops) tot inzichten gekomen, welke met die van den Naamschen meester niets meer te maken hebben en welke wij nu eenmaal voor de eenige

[p. 16]

goede houden. Er komt bij, dat de praktijken van sommige kunstverkoopers van voor den oorlog zijn werk in zulken grooten getale en zulke lage prijzen aan den man hebben gebracht, dat de echte liefhebbers er zich, misschien ten onrechte, van hebben afgekeerd.

Ten onrechte, want niettegenstaande alles blijft Félicien Rops een meester, zooals ik hem hierboven noem.

In de eerste plaats dan, en weze het ook alleen in zijne beste platen, om de weêrgalooze pracht en macht van zijne techniek. Walen zijn doorgaans veel meer teekenaar dan schilder. En dat was ook Rops: ten bewijze zijne aquarellen, waar de kleur bijkomstigheid in blijkt en zelfs meestal leelijk is. Nochtans blijft hij werken met wit en zwart, dan vertoont Rops zich een zeldzaam colorist in den engeren zin van het woord, een toonaangever, die zeldzame effecten weet te bereiken. Ook de gaafheid van zijne, tevens stoere en delicate, lijn is imponeerend. En was daar niet het decadente van vele zijner onderwerpen (en om het onderwerp was het hem dikwijls in hoofdzaak te doen), het verdachte dat velen afstoot en trouwens zoo weinig met kunst te maken heeft, dan zou Félicien Rops blijven doorgaan voor één onzer belangrijkste kunstenaars. Het is dan ook maar heel billijk, dat men hem gedenken wil.

N.R.C., 15 September 1925.