Verzameld journalistiek werk. Deel 13. Nieuwe Rotterdamsche Courant juli 1924 - augustus 1925

[p. 418]

Aanwinsten

Naast enkele, niet steeds gelukkig gekozen, schilderijen van jongeren, die, als naar gebruik, de anders strenge bureelen der diverse ministeries zullen gaan verlustigen, heeft de Belgische regeering een aantal doeken aangeworven ten behoeve van het Koninklijk Museum van moderne kunst te Brussel.

De keus is, zooals meer is gebeurd, van zulken aard, dat zij vele kunstenaars heeft geërgerd. Zeker, de ‘Varkensstal’ van wijlen Alfred Verhaeren kan gelden als een zeer gelukkige aanwinst: deze meester, die, vanwege de eigen bescheidenheid, in zijn leven niet genoeg werd gewaardeerd, is in ons museum niet naar verdienste vertegenwoordigd. Waar zijne dochters het museum verder hebben begiftigd met een van zijne belangrijkste stillevens, zal men thans leeren inzien wat de Belgische kunst aan Verhaeren heeft verloren.

Men kan niet zeggen, dat Jakob Smits even stiefmoederlijk door den staat zou zijn behandeld. Ons museum bezit van zijne hand een aantal kenschetsende werken uit de verschillende perioden van zijne loopbaan. Thans werd er een ‘Gulden ochtend’ aan toegevoegd, die tot den roem van den vereerden meester niet zal bijdragen, al wordt onze nationale verzameling er natuurlijk niet door ontsierd.

Ik zal hetzelfde niet zeggen van ‘de Schatten van Sathan’ door Jean Delville. Dit bombastische, reeds zoo verouderde doek, waarvan men al de rotte rhetoriek zal merken als men het zal hebben opgehangen tusschen echte

[p. 419]

en eerlijke schilderijen, zou desnoods kunnen dienen tot wandversiering van een openbaar gebouw: de effectenbeurs bijvoorbeeld. In ons museum hoort het echter niet thuis, tenzij men het plaatste tusschen de enorme lappen in uit de jaren dertig-veertig, die echter oneindig beter geschilderd zijn.

Hoe men er toe kwam, den ‘Herfstmorgen te Brugge’ van Omer Coppens en den ‘Onweêrsavond’ van L. Reckelbus aan te koopen, is een pijnlijk geheim. Met het geld, verspild aan deze schilderijen en aan dat van Delville, had men wel tien jongere schilders gelukkig kunnen maken, die in onze moderne kunstbeweging eene aanzienlijke plaats innemen en, al zijn ze op rijpen leeftijd gekomen, in ons museum nog steeds op het plaatsje wachten, dat hun toekomt.

Veel gelukkiger is de aanwinst, die wij hebben gedaan aan den ‘Terugkeer van den Arbeid’ door P. Paulus en vooral aan de ‘Vlaamsche Boerin’ van Ph. Cockx, al kennen wij van beide schilders toch belangrijker werk.

Maar wat de liefhebbers wel het meest zal verheugen, is het geschenk, dat de heer W. Schwarzenberg, eigenaar van de kunstzaal ‘Le Centaure’, aan het museum heeft gedaan: een prachtig stilleven van Maurice Vlaminck.

Zoodat de beste aanwinsten van den laatsten tijd geschenken zijn.

Waaruit blijkt, dat de wijze, waarop officiëel voor ons museum wordt aangekocht, op nieuwen grondslag diende ingericht. Thans is er bij aankoopen en aanvaarden heel dikwijls willekeur in het spel, waarbij niet genoeg wordt gelet op het oordeel van de kunstenaars-zelf.

N.R.C., 24 Februari 1925.