Verzameld journalistiek werk. Deel 10. Nieuwe Rotterdamsche Courant september 1919 - december 1921

[p. 72]

[1920]

Hulde aan Verhaeren

Vóór een schitterende menigte heeft heden-namiddag in den Senaat de verheerlijking plaats gehad van de nagedachtenis des dichters Emiel Verhaeren. De koning, de koningin en prins Leopold hebben er aan deelgenomen. Het halfrond der zaal en de tribunes waren stampvol. De meeste leden der regeering waren tegenwoordig, al wat naam heeft in de diplomatiek, in de politiek, in de wetenschap, de letteren en de kunst.

Onmiddellijk achter de koninklijke familie kwamen de socialistische ministers Vandervelde en Destrée; dan de dichter Henri de Regnier, lid der Académie Française in het rijk gebloemd ambtsgewaad.

Het borstbeeld des dichters stond op een voetstuk met de nationale kleuren. Ongesteldheid verhinderde mevrouw Verhaeren tegenwoordig te zijn.

Minister Destrée heeft de eerste redevoering gehouden, en den op een tragisch oogenblik door den dood aan de menschheid ontvallene gekenschetst als meer levend dan ooit. De liefde, door hem nagelaten, en die in alle gemoederen weertrilt, is zóó groot, dat spreker aan anderen de taak liet haar omvang en haar waarheid te bepalen, en zich er toe beperkte één enkel aspect ervan aan te wijzen, namelijk de hartstochtelijke innigheid, waarmee Verhaeren zijn geboortegrond, onzen Vlaamschen grond, heeft liefgehad. De minister noemt enkele der eerste werken en haalt eenige bewonderenswaardige regels aan.

Henri de Régnier repte van de vriendschap, welke hem

[p. 73]

aan Verhaeren bond en constateerde dat Verhaeren's meesterschap door ieder is erkend. De tijd had geen vat op zijn gaven gehad, lange jaren van productie schenen nog voor hem weggelegd. Zijn dichterlijke vrienden voorspelden hem onder elkander een leeftijd als van Victor Hugo en met rustigen tred zagen zij ook hem naar de toppen van den roem stijgen. Niet toevallig komen die namen bijeen. Er is een overeenkomst, welke Hugo en Verhaeren bijeenbrengt - samen schitteren zij in eenzelfde straling van nationalen roem.

Minister Brand Whitlock heeft de reeks redevoeringen besloten. Na het rouwbeklag van het Amerikaansche volk te hebben overgebracht, heeft hij verklaard, wat ook de Amerikanen in Verhaeren's gedichten vinden: het Vlaamsche land met de roodbedaakte huizen, de Kanalen en de Schelde, de nijvere steden en nog zooveel meer dat schoon is en schilderachtig. Verhaeren wekt het geweten zijner lezers op, terwijl hij ons het eigen leven doet kennen, en ook den tijd waarin hij leeft. Een dichter hoort niet enkel aan zijn land, hij behoort de gansche wereld - daarom heeft het Amerikaansche volk met heel het Belgische voor hem zoo'n warme genegenheid. De poëzie van een volk doet het helderste der volksziel kennen en de Amerikanen vonden dat bij Verhaeren en hebben in dezen Belg iets gevonden dat overeenkomst had met wat een van hunne grootsten, namelijk Walt Whitmann heeft gegeven. Deze twee zijn broeders door de gedichten, beider werk is vol optimisme, goedheid en kracht.

Met voordrachten is de plechtigheid geëindigd.

De koning biedt heden een middagmaal aan de vertegenwoordigers van Verhaeren's familie.

[p. 74]

Morgen zal Carton de Wiart in het parlement verzoeken zich aan de gebrachte hulde aan te sluiten.

N.R.C., 20 Januari 1920.