Verzameld journalistiek werk. Deel 9. Nieuwe Rotterdamsche Courant maart 1916 - september 1919

[p. 167]

XLIII

Brussel, 6 Juni.

Meer en meer, duidelijker en duidelijker, blijkt ons de hond de beste vriend van den mensch te zijn. En om niemand te kort te doen: de kat de beste vriendin van denzelfde....

Geen maand geleden gaf de politie mij gelegenheid het vermoeden uit te spreken dat hondenvleesch reeds op onze tafel had geprijkt, zij het dan ook onder zorgvuldig-verduikende worstgedaante. Nu staat ontegensprekelijk vast, dat voor een aantal onzer medeburgers dit vermoeden een treurige waarheid is, des te minder dubbelzinnig dat de hond geen vermomming, op z'n hoogst nog een pseudoniem aanneemt: hij doet zich voor zooals hij is, al geeft hij om zijn bezoek te melden een valsch visitekaartje af....

Gij moet weten dat sedert ettelijke dagen sommige stadswijken worden afgeloopen door plattelanders met groote, zorgvuldig-toegedekte manden.

Hunne verschijning bezit voor de Brusselsche huisvrouw, vooral deze der voorsteden, niets buitengewoons, vooral niet op sommige tijdstippen des jaars: einde des zomers tot begin van het prille voorjaar. Die boeren zijn anders niet dan de bemiddelaars tusschen de wildstroopers en de koopgrage burgerij, die in gewonen tijd 't onwettelijke der herkomst en van den verkoop, deels uit natuurlijk verzet tegen het gezag, deels eenvoudig vanwege de zeldzaamheid der waar en den matigen prijs ervan, gaarne over het hoofd zien. Die bemiddelaars nu hebben weer, hoe dan ook buiten seizoen, hunne verschijning gedaan: onder het geruite doek der korven boden zij met omzichtigheid, maar verlokkelijke extase in de oogen en tempteerend water

[p. 168]

in den mond, niets minder aan dan heerlijke hazen, en de billen der teedere reeën. Aldus gaven zij vóór, althans. En zij vonden zoowaar slachtoffers.

Want die bemiddelaars waren anders niet dan bedriegers. Of op z'n hoogst heldenmakers, ik bedoel: de aanleiding tot de martelie-der-verplichte-wanvoeding-tegen-phenomenale-prijzen. De reebok dien zij verkochten bleek bij deskundig onderzoek niets dan hond te zijn; terwijl de haas eenvoudig de gedienstige kat was.

Dit laatste is geen nieuwigheid: er moet zelfs in Brussel een kring bestaan, die geen ander doel nastreeft dan op vastgestelde data zich aan goothazen, zooals de katten in der leden taal heeten, te goed te doen. De hond is echter in deze als voedingsmiddel eene nieuwigheid: ik ken er alleen het dusdanig gebruik van, en dan ook onder de benaming van chevreuil, in eene novelle van Hugo van Walden. Hebben de Brabantsche boeren, die zich op den smokkelhandel in wild toeleggen, onder de bezetting Hugo van Walden gelezen? Het ware voor de Vlaamsche letteren eene schoone overwinning! Die echter den ongewilden opofferingsgeest der beste vrienden van den mensch nog niet wettigen komt, meen ik....

8 Juni.

Wij vieren vandaag Medardus, de heilige die, naar Belgisch-Fransche overlevering, zes weken lang hemelwater meebrengt, als het op zijn feestdag regent.

Stelt u gerust: het regent altijd op Sint-Medardus. En dus ook dit jaar. 't Ergste is echter, dat het nu al een kleine drie weken regent, en bijna zonder ophouden. Waar Medardus verder zijne reputatie als regenheilige

[p. 169]

gaarne verdient, wordt dat meer dan twee maand aanhoudenden regen, en de hemel schijnt er niet op gesteld te zijn dit pronostic tegen te spreken. Met het gevolg dat ik vanochtend een interview heb afgenomen van mijne melkboerin.

Helaas, ik schrijf het u over met niet veel minder dan den dood in 't hart! De oogst beloofde dit jaar goed te zijn: de oogst die nooit voor ons van zooveel beteekenis is geweest, nu wij zoo goed als zeker konden rekenen op uitsluitend-eigen gebruik ervan. Welnu: nog niet geheel uitgebloezemd, ligt de oogst ter aarde neergesmakt, en, moet de regen aanhouden, dan zal hij op voet verrotten. De vruchtboomen stonden, een goede maand geleden, in prachtigen, in veel-beloovenden bloei: een paar dagen geleden tijdens een verschrikkelijk onweer dat al de dakruiten van Brussel stuk sloeg en twee-derden der kelders onder water stelde, een kwartier lang vielen hagelsteenen zoo groot als duiveneiëren, zooals men ze in geen jaren gehad had; en gij weet hoe weinig dit den ooftteelt bevorderlijk is!

De aardappeloogst deed zich enkelen tijd geleden niet kwaad voor; maar het zou geen wonder zijn indien er nu de plaag in kwam, vooral als het slechte weer voortgaat, zooals Medardus schijnt te willen waarborgen.

Gij ziet hoe wij er weer eens voor staan. De stedelingen denken daar nu niet zoo heel erg aan: alleen de buitenlieden loopen met een lang gezicht. Maar het zou mij geenszins verwonderen dat de menschen-uit-de-stad het hun over enkele maanden ontleenen gingen....

N.R.C., 28 Juni 1916.