Verzameld journalistiek werk. Deel 6. Nieuwe Rotterdamsche Courant januari 1913 - november 1913

[p. 134]

Bach-Beethoven festival

Brussel, 5 Maart.

De nooit genoeg geprezen Bach-vereeniging te Brussel die ons, onder de distinctievolle leiding van Albert Zimmer, nu sedert jaren al met den grooten cantor heeft gefamiliariseerd, heeft ons weêr, in een driedaagsch feest, hoofdwerken van Bach en Beethoven laten genieten. Bij den eersten dag, die geheel aan Bach was gewijd, mocht ik niet aanwezig zijn: de Kamerbespreking vergde mij op, en hoe groot de neiging ook was, het Parlement voor de Patriazaal en het Bachconcert op te geven, ter wille van het noodzakelijke Kamerverslag deed ik mijn plicht: ik bleef naar Belgische welsprekendheid luisteren, terwijl mijn verlangen ging naar Hollandschen bel canto.

Want dat werd vooral in dat eerste concert gehuldigd; uwe, hier zeer befaamde en hoog geroemde landgenoote, mevrouw Noordewier-Reddingius werd, ter gelegenheid van haar vijfentwintigjarig jubileum als concertzangeres, door publiek, orkest en dirigent gevierd op eene wijze, waaruit haar wel zal gebleken zijn, hoe hoog haar schoon talent te Brussel wordt gewaardeerd.

De tweede dag bracht ons Beethoven's Missa Solemnis. Gij herinnert u misschien, dat wij deze ook verleden jaar te hooren kregen, gelijktijdig met de Hoogmis van Bach. Te dier gelegenheid schreef ik hier toen een brief... die ik heden maar niet zal herhalen. Laat ik alleen zeggen, dat, naar mijne meening, de vertolking ditmaal veel beter, veel gaver, en ook wel glanzender is geweest. Bij allen, hoogen ernst gaat de Missa Solemnis niet zonder

[p. 135]

eenige romantiek: deze werd, naar het mij voorkomt, verleden jaar wel wat aangedikt. Thans klonken de koren meer beschaafd, al ging, ik herhaal het, niets aan glans als aan schakeering verloren. Men wordt gewaar met hoeveel liefde, met welk streven naar de perfectie, in de Bachvereeniging door zangers en orkest wordt gewerkt en tevens, hoe Zimmer niet rust, voor hij-zelf, die niet licht te bevredigen is, zich voldaan gaat gevoelen. Boven al de solisten stak weêr mevr. Noordewier-Redingius uit, voortreffelijk bijgestaan door mevr. De Haan-Manifarges. De solisten-bezetting was trouwens dezelfde als verleden jaar: de violist Johan Smit en de tenor Schmedes. Alleen de bas Baldzem was ter elfder ure vervangen geworden door Stephani. En waarlijk, men kan niet zeggen, dat wij er bij verloren hebben. Stephani trad voor het eerst te Brussel op, nu een zestal jaren geleden, in Mendelsohn's Elias, voor het Deutsche Verein. Van toen af waren mij zijn prach tig geluid en zijn intelligente zang bijgebleven. Thans heeft zich die uitnemende indruk weêr voorgedaan. Ik hoop Stephani nog dikwijls op de Bach-concerten te hooren.

De derde dag opende op de heerlijke Paasch-cantate van Bach: ‘Bleib bei uns, denn es will Abend werden’, al dikwijls in de Bach-vereeniging gehoord, waar Stephani, in het recitatief, weêr ten diepste te ontroeren wist. De negende symphonie, die het festival besloot, mag wel gelden als een triumph voor Albert Zimmer. Het was een waagstuk, Beethoven's klankgebouw met de geringe muzikale middelen, waar de Bach-vereeniging over beschikt, aan te durven. Al is deorkestrale bezetting bij Beethoven nu ook betrekkelijk klein, wij zijn gewoon aan een orkestgeluid, dat voller klinkt, dan wat Zimmer ons kan bie-

[p. 136]

den. Het massale der ontzagwekkende partituur kwam dan ook niet geheel tot zijn recht. De overmacht van het koper op de snaren was al te duidelijk, en waar de timbalen intraden, viel het gebrek aan evenwicht pijnlijk op. Ik verhaast mij trouwens te zeggen, dat wel meer dan den betoonden durf in de uitvoering bewondering afdwong. Zimmer zou Zimmer niet zijn, indien uit de interpretatie niet zijn juist en gevoelig inzicht, naast zijne angstvallige zorg bleken. Zoodat men niets dan lof kan hebben voor eene vertolking, die zoo hoog boven de gewone Belgische slordigheid staat. De koren, die men ook wel wat beter gevuld hadde gewenscht, en de uitnemende solisten, droegen er in hooge mate toe bij, om van het waagstuk eene overwinning te maken, waar de beschaafde en zoo muzikale leider zich in verheugen mag. Volgend jaar wordt de negende waarschijnlijk wel hernomen. Dat het dan een besliste en welverdiende triumph wordt, kan geen twijfel lijden.

N.R.C., 7 Maart 1913.