Verzameld journalistiek werk. Deel 6. Nieuwe Rotterdamsche Courant januari 1913 - november 1913

II

Brussel, 14 Februari.

Gij kunt u niet voorstellen, mijnheer en mevrouw, welke bezorgdheid het bureel der kamer voor ons, journalisten gaan toonen is. Gisterenmiddag waren wij nauwelijks binnen, tot het ijverig volbrengen van onzen dagelijkschen plicht, of voorzitter Schollaert, op schriftelijk verzoek nogal van minister de Broqueville, noodigde ons uit maar weer gauw heen te gaan. Wij bleken toen echter al te plichtbewust te zijn: wij gingen schuil in de kanarie-

[p. 82]

kooi, - de antichambre der journalisten - waar men zulk een heerlijke gelegenheid tot een gezellig kaartje vindt, en... waar men, niettegenstaande het ‘huis-clos’, zoo goed hoort wat de Kamerleden bij ontstentenis van alle publiek, elkander naar het hoofd gooien; - een oord der verderfelijkheid overigens, waar diezelfde Kamerleden voorzoover zij uit den booze zijn, al te gemakkelijk de journalisten genaken, en vertellen gaan wat binnen zulke streng-gesloten deuren gebeurt...

Hedenmiddag heeft het bureel der Kamer de bezorgdheid nog verder gedreven. Het was heel mooi weer vanmiddag, als men er het oog op houdt dat wij pas 14 Februari schrij ven. God! pas 14 Februari, en reeds deze crocussen in mijn tuin, en deze voorjaarsrozen op uwe konen, mevrouw!... Voorzitter Schollaert had vanmiddag dan ook berouw, dat hij ons bij zulke meteorologie binnen de Kamer wanden incrusteeren zou. En hij gaf ons weer maar eens vrijaf; niet alleen buiten de vergaderzaal, maar zelfs buiten onze antichambre-kanariekooi werden wij gedreven; wij moesten de vrije, blije lucht in; en... aldus zouden wij heel zeker niet vernemen wat de heer de Broqueville tijdens het ‘huis-clos’ vertellen zou.

Het is nooit gebeurd, Mijnheer, dat men ons aldus sloot buiten het oord, waar wij ons, bij den wille van het Belgische volk, thuis gevoelden. Wij zijn dan ook allen verontwaardigd geweest. En hebben het dan ook aan het bureel der Kamer laten weten, bij veertigvoudig-onderteekenden brieve. Waarna wij een Scotch-ale zijn gaan drinken, met een hompje chester-cheese erbij (in den ‘Prince of Wales’)

Intusschen lei minister de Broqueville de verklaring af, die wij niet mochten hooren. Nauwelijks echter hadden

[p. 83]

wij het laatste blokje chester binnen (en zij was lekker) of een meineedig Kamerlid had ons al over de geheimen van den minister van oorlog ingelicht. Die geheimen waren, maanden geleden, reeds in gouvernementeele bladen medegedeeld geworden: wij moesten onze nationale verdediging verzekeren op bevel der aangrenzende mogendheden. Niet meer dan toen werd heden de naam van die mogendheden door den heer de Broqueville medegedeeld. Hetgeen niet belet dat hij, de heer de Broqueville, wel reden heeft, om ons leger inderdaad te versterken.

Reeds om kwart voor drieën, helaas, moesten wij weer plaats nemen in onze muf-geurende perstribune. Het was uit met de bezorgdheid van het Kamerbureel. Nog slechts de dagelijksche limonade (ik zal niet ophouden er de voortreffelijkheid van te prijzen, mevrouw, vooral niet na Scotch-ale en chester-kaas), en daarbij houdt 's heeren Schollaert's goedheid op. Vaarwel, o voorjaars-luwte: wij betreden reeds de voorhal der werkdadige en openbare politiek.

De openbare politiek uit zich weêr maar eens bij eene declaratie des heeren de Broqueville. En ik schrijf u maar onmiddellijk mijne nota's over: ik kon het anders soms vergeten. Ik laat echter de onderbrekingen, eenheidshalve, weg: gij kent nu al genoeg de Belgische Kamerzeden, om zelfs intijds te onderbreken, met den gepasten tongval.

‘Wij beginnen’, aldus de Broqueville, ‘een ernstig debat. Ik plaats mij dan ook maar gauw onder de hoede van Leopold I, dien men den Vroede noemde. En met hem gaat het mij vooral om het welzijn van het land. Wij moeten, door onze militaire uitrusting, ontzag wekken. Ons

[p. 84]

doel moet zijn: België den Belgen voor te behouden. Meer dan ooit hebben wij thans tot plicht, dit doel voor oogen te houden. Wij hebben immers gezien, wat verdragen beteekenen. Zijt gij bijzichtig? Neen? Ziet dan maar wat in de Balkan-staten gebeurt. En ook daar kon men immers spreken van traktaten en onzijdigheid.... Waarbij komt dat wij een klassiek oorlogsveld zijn: “le champ de bataille de l'Europe”. Het klinkt wel heel mooi, maar.... verder dan zulke akoestieke aandoening, moet onze ondervinding toch niet gaan. Vindt gij het ook niet, mijnheer en mevrouw? Ja, niet waar?!.... - Denkt echter niet, bid ik u, dat eenige mogendheid ons ooit zou hebben bedreigd. Waar zijn uwe zinnen! Zoo echter niemand ooit iets heeft geëischt, zij zijn ons allen bijgetreden toen wij gingen spreken van versterking onzer positie. En niet alleen het buitenland trad ons hierin bij: ook het binnenland.... O, wij weten het wel: gij gaat ons het eigen verleden, ons politiek verleden van gisteren, voor de voeten werpen. Maar in het verleden wisten wij niet wat wij tegenwoordig weten. Is men ooit te oud om te leeren, mijnheer en mevrouw? En de omstandigheden hebben ons geleerd, dat... Maar in één woord als in de volledige werken van Hendrik Conscience (de vergelijking is natuurlijk van mij, correspondent): de tijden eischen hervorming en versterking van het Belgische leger; ik (de minister ditmaal) bewijs het u met alle mogelijke dokumenten; ik (ditmaal is weêr uw correspondent aan het woord) vind deze dokumenten van afdoende beteekenis; en...’

Toen minister de Broqueville zoover gekomen was, verklaarde hij zich vermoeid. Ik-zelf ben het alles-behalve. Ik zou aldus kunnen voortgaan tot morgenochtend. Maar

[p. 85]

misschien verkeert gij-zelf, mijnheer en mevrouw, in de gemoedsstemming van den heer de Broqueville?

De heer de Broqueville zal Woensdag zijne rede voortzetten. Ik ook....

N.R.C., 15 Februari 1913.