Verzameld journalistiek werk. Deel 5. Nieuwe Rotterdamsche Courant december 1911- januari 1913

[p. 683]

Het catastroofje

Brussel, 13 Januari.

Den Hemelen dank: ik heb Het.

Het ligt hier onder mijn hand, die erover glijdt met verliefd wél-behagen. Mijn neus snuift er met wellust den geur van op, die mij anders weleens onaangenaam aandoet. Ik beschouw Het. Ik ben vol verlangen; ik zou Het geheel in mij willen opnemen; ik wou dat...

Maar neen: de emotie is te groot geweest. Het is dan tóch eindelijk gebeurd?... En met dankbaarheid zie ik links den langen kellner, en rechts den korten kellner aan. Maar geen van beiden die mij schijnt te begrijpen...

Het is nu ook twee dagen dat ik er naar tracht. Denk eens aan: bijna twee volle dagen! En als gij bedenkt dat Het iederen ochtend mijne eerste bezorgdheid uitmaakt!... Ik doe mijne oogen open; maar ik doe ze gauw weer toe. Ik zeg bij me zelf: ‘Misschien liggen beneden wel andere dingen, die mijne belangstelling eischen; maar Het is er nog niet.’ Ik denk altijd ‘Het’ met een hoofdletter. Ik weet dat ik erop moet wachten tot tegen elf uur ongeveer. Dán brengt men Het mij. En ik snuif het op, en ik mag het in mijne handen nemen. Gisteren was het echter Zondag, en den Zondag ga ik Het zelf halen. Ik rees van tusschen de dekens, en - ik kreeg een heerlijk en afschuwelijk gezicht onder mijne oogen. Het had den heelen nacht gesneeuwd. De straat lag blauw en geel van sneeuw, een edel tapijt van sneeuw, en middenin zat, op het daartoe geschikte lichaamsdeel, eene melkboerin. Zij deed het natuurlijk niet met opzet: zij deed het omdat

[p. 684]

zij gevallen was. - Dit voor- of ongeval schrikte mij niet af. Ik wiesch mij met zorg maar ook met spoed. Ik kwam de treden neder die mij naar mijn ontbijt leiden. Heel even dacht ik aan de ‘Adriaantjes’ van Lod. van Deyssel. Herinnert gij u? Er is daar een prachtig dingetje over zoo'n trapzaal en over zulk ontbijt. Maar ik weerde die herinnering. Voort, ik moest voort, ik moest Het gaan halen. En at slechts één boterhammetje, weliswaar met ontbijtkoek...

Ik schoot tot over mijne enkels in de sneeuw. Driemaal en half dreigde ik te vallen. Nu moet gij weten, als kind heb ik eens gedroomd dat al mijne beenderen, dat heel mijn geraamte gemaakt waren uit macaroni. Helaas, ik ben geen kind meer, maar zonderling genoeg: ik vrees nog altijd dat ik breekbaar ben als macaroni; zoodat ik mij niet gaarne waag op sneeuw... Ik dacht echter: ‘Ik ga Het halen.’ En besteeg zonder verdere verwikkelingen de tram.

Toen ik in het huis kwam, waar ik Het gewoonlijk krijg, zei de vrouw mij: ‘Mijnheer, Het is niet toegekomen’... Ik heb niet veel vertrouwen in die vrouw. Zij is pokdalig, en haar echtgenoot korporaal in de ‘Garde Civique’: ik heb het met eigen oogen gezien. Ik hechtte dan ook maar weinig geloof aan hare woorden; en begaf mij naar een koffiehuis, waar men Het tweemaal daags vinden kan.

De kellners - die lange en die korte, waar ik daareven over gewaagde - bezagen mij met meewarige blikken. Zij weten hoezeer ik er aan ben gehecht. De lange kellner kwam nader, en bezag mij met diepzinnige ondervraging. Ik zei niets dan: ‘Waar is Het?’ Hij keek naar den korten kellner. Deze vatte zijn moed met beide handen, en

[p. 685]

antwoordde: ‘Het is er niet.’ De lange voegde er aan toe: ‘De sneeuw waarschijnlijk.’ De korte, die mijne moreele ontreddering zag, begon te vertellen: ‘Ik vind’, zei hij, ‘dat men onder alle straten, pleinen en wegen van den aardbol verwarmingsbuizen moest leggen. Zoodra er sneeuw valt, zou zij smelten, en er zou geen vertraging meer zijn. En welk uitmuntend middel tegen koude voeten!’

Ik, die anders zóó joviaal ben, ging op zijne geestigheid niet in. Mijn Picon-curaçao liet ik voor een zevende deel onaangeroerd. En ik ging op zoek...

Ik ken in Brussel dertien families, waar Het dagelijks aan huis komt. Ik ging die dertien families bij beurte bezoeken. Gij zult niet zijn zonder te weten, dat wij in de Nieuwjaarsmaand verkeeren. Ik bood telkens mijne nieuwjaarswenschen aan, en werd er telkens voor beloond met een glaasje Spaanschen wijn. Maar als ik bij het heengaan vroeg, niet zonder eenige gejaagdheid: ‘Hebt gij Het vanochtend niet gezien?’, antwoordde men mij luchtig: ‘Neen. Misschien heeft de sneeuw belet....’ En men had een glimlach, die... Neen, men kon wel zien dat die menschen er niet aan gehecht waren als ik-zelf....

Ik had, gij herinnert u, dertien glaasjes Spaanschen wijn gedronken; waarna ik dorst had gekregen. Ik besloot dan ook een apéritif Duval te gaan drinken, in eene gelegenheid waar Het ook wel kwam. Maar ook dáár had men Het niet ontwaard. Twee andere gelegenheden, die ik even aandeed, en waar ik een Chambéry-fraise en een Polich'-kirch gebruikte, vermochten niet, mij verder in te lichten. Waar mocht Het blijven?....

De angst wellicht had mij eenigszins bedwelmd. Zonder

[p. 686]

zeer stipt besef van verdere gebeurtenissen ben ik tehuis beland. Ik herinner mij, dat ik gegeten heb, maar weet niet goed meer wát. Ik heb daarna geslapen, geslapen tot vanochtend toe. Niets lenigt de smart, als slapen...

Maar toen ik vanochtend ontwaakte, ontwaakte de smart meê. Want... Het was er nog altijd niet. En....

Lezer, ik ben den langen lijdens-gang herbegonnen. Der pokdalige Mevrouw heb ik er weer naar gevraagd, haar zelfs zuurgewonnen centen aangeboden, dat zij Het mij toereiken zou. Maar alles larie en apekool, o Lezer. Ik ben naar het koffiehuis gegaan, bij den lange en bij den korte: zelfden uitslag. Ten einden rade, ben ik weer een nieuwjaar gaan wenschen bij de dertien families. Men heeft er mij bezien als eene zeldzaamheid, en... geen Spaanschen wijn aangeboden. Ik heb de drie gelegenheden van gisteren bezocht, alwaar ik ditmaal een Schweppes, eene halve flesch Vichy en een Lemon-squash heb gedronken. Want ik had vanochtend een onleschbaren dorst, ik vraag mij af waarom....

En weer is de dag verloopen, Lezer. En nog altijd had ik Het niet vermogen te ontdekken... Toen ik, nauwelijks tien minuten geleden, weêr bij den lange en bij den korte ben aangeland, en zij beiden op mij zijn losgestormd, Het van verre naar mij toezwaaiend.

Want Het was eindelijk toegekomen! Het Ochtendblad der Nieuwe Rotterdamsche Courant van Zondag 12 Januari was eindelijk te Brussel beland.... En ik mocht er den geur van opsnuiven, ik mocht er met verliefde vingeren over glijden, ik mocht....

Gij hadt toch geraden, Lezer, dat er, heel deze correspondentie lang, spraak was van het Zondagsblad der

[p. 687]

Nieuwe Rotterdamsche Courant, die mij eerst vanavond bereikte, omdat het zoo afschuwelijk gesneeuwd heeft?....

N.R.C., 15 Januari 1913.