Verzameld journalistiek werk. Deel 5. Nieuwe Rotterdamsche Courant december 1911- januari 1913

[p. 453]

Leon de Lantsheere †

Antwerpen, 27 Augustus.

Midden in de congresdrukte komt ons de minst-verwachte tijding treffen: Léon de Lantsheere, hoogleeraar, oudminister van Justitie, is, nauwelijks vijftig jaar oud, plots gestorven, in volle kracht, in volle geestelijke werkzaamheid, op een oogenblik dat juist van hem als van een nieuw voorzitter der Kamer van Volksvertegenwoordigers gesproken werd.

De mare zal zeker opschudding verwekken. Immers, niemand aan de rechterzijde genoot evenveel onverdeelde waardeering en achting zijner politieke strevers als dezen, zoo bijzonder jong uitzienden, kleinen, maar eleganten, flinken en uiterst-beschaafden man. En wel het meest misschien omdat hij zoo weinig een politicus was, zooals wij er helaas te veel tellen: zijne bezadigdheid en zijne eerlijkheid stelden hem boven kleine krakeelen. Men hoorde hem niet dikwijls in de Kamer, men luisterde te beter als hij sprak. Nooit mengde hij zich in persoonlijkheden; slechts de hoogere vraagstukken lokten hem aan. En het zal ook wel daaraan te wijten zijn dat hij zich meer en meer uit de politiek scheen terug te willen trekken, - uit de soms wel heel enge, bedroevende, kleingeestige Belgische politiek, om zich te wijden aan zijne lievelingsstudieën: mechanica en wijsbegeerte. Want deze zeer knappe jurist, eminent hoogleeraar te Leuven, was een zeer bedrijvige en zeer eclectische geest. Weinigen in België kenden Hegel als hij; niemand toonde tevens meer belangstelling voor al de nieuwe uitvindingen. Hij gold

[p. 454]

al de eerste violist der Kamer: iederen dag vond hij tijd om een uurtje Beethoven te spelen. Hetgeen hem niet belette, zich ijverig op taalstudie toe te leggen. Hij was eene der weinige Belgen die het Perzisch beoefenen. Het Vlaamsch kende hij helaas niet.

Voor zijne partij is zijn afsterven een groot verlies. Vooral in de toekomst zou hij haar groote diensten hebben kunnen bewijzen, - als men er hem wel te verstaan had kunnen toe bewegen, wat meer in 't openbaar te gaan leven, hetgeen hem tegenstond. Daarom juist had hij, bij den val van het ministerie-Schollaert, met graagte zijn portefeuille neergelegd.

De geheele Kamer, zij zal in hem een nobelen geest, een eerlijk man, een gentleman betreuren. Zij zijn er niet zóo dik gezaaid, dat elk verlies aan welke zijde ook van het parlement, niet gevoeld en betreurd zou worden door ieder....

N.R.C., 27 Augustus 1912.