Verzameld journalistiek werk. Deel 5. Nieuwe Rotterdamsche Courant december 1911- januari 1913

[p. 243]

Brand in het Noorderstation te Brussel

Onze correspondent te Brussel schreef gisteren:

Ik zat, omstreeks half vijf, in de tram van Ukkel naar Schaerbeek, als ik den wattman van een in tegenovergestelde richting oprijdenden tram naar de onzen hoor roepen: ‘Brand in de Noordstatie!’ Mijne eerste bezorgdheid was natuurlijk, bij de ‘ramp’ aanwezig te zijn. Gelukkig zond de beschermheilige der journalisten eene taxi, die naast mijn tram kwam te rijden. Ik ben van tram in taxi gesprongen; tien minuten later was ik ter plaatse. En.... er was niets meer te zien.

In gemoede: het was voor mij eene teleurstelling. Voor twee jaar heb ik de expositie zien afbranden. Verleden jaar was het stadhuis van Schaerbeek aan de beurt. Nu hoopte ik - voor de eerste maal in mijn leven! - een spoorwegstation, het belangrijkste spoorwegstation van het land, een prooi der vlammen te zien worden, en... al de mooie, aangrijpende volzinnen die ik in mijne auto te uwen behoeve klaar had zitten maken over het impressioneerende van het geval, de gepleegde daden van heldenmoed, het gestoorde reizigersverkeer, de economische gevolgen, en wat dies meer, mag ik voor eigen rekening houden. En wie weet of ik ze niet zal vergeten hebben tegen dat er nogmaals zoo'n stationsbrand uitbreekt!

Toen ik dus aan 't station stopte, was er niets anders meer te zien dan heel veel volk, wat brutale politieagenten, diplomatisch-deftige gendarmes, de vlugge mannetjes der brandweer, en het linker zijdak van het gebouw, half vernield, met het ingedeukte stel dat de, afgebran-

[p. 244]

de, telefoondraden draagt. Wat het oor nog genieten mocht: het gegons der menigte en de barsche bevelen van den ordedienst. En voor den neus: een bitteren geur van verkoold- en verdronken hout. Dat was al heel weinig voor een journalist. Gelukkig heb ik in de menigte een bevrienden sjouwer erkend, en die heeft mij heel de gebeurtenis uiteengedaan met een stem, die naar de jenever rook waar hij zijne verbouwereering in gesmoord had.

‘Ja!’ zei hij, ‘het is bijkans formidabel geweest. Ik stond hier, aan deze lantaarn, te wachten op de klanten, als ik ineens een pak rook uit het dak boven de post zie komen. Ik zeg bij mij zelf: “Hun kachel wil niet trekken!” en ik zeg tegen Charel, den koetsier uit den “Hôtel de Suède et des Quatre Saisons”, ik zeg: “Charel, hun kachel wil niet trekken.” En wij lachen alle twee. Maar met éénen keer komt er na het pak rook een lange roode vlam, die wapperde alsof zij haren weg zocht. Jamaar, nu werd het serieus!.... Dat vonden de agenten ook, zelfs zonder dat ik het hun gezeid had. En zij hebben zeker getelefoneerd, want een kwartierken nadien waren de pompiers daar al, bijna zoo rap als heel het plein vol volk stond. En 't water liep weldra van de trappen alsof het grooten kuisch was. Maar als men naar boven wilde spuiten, dan kwam er geen water uit de lansen. Twee pompiers zaten al op het dak, maar.... er kwam geen water in de buizen, precies gelijk toen de expositie afgebrand is. Er is geen drukking genoeg, zeggen de menschen die daar verstand van hebben; maar ik geloof, ik, dat het water van Brussel te pretentieus is om branden te willen uitblusschen.... Enfin, eindelijk is het water tóch gekomen, en zóó hevig dat iedereen

[p. 245]

zijn paraplu moest opendoen. De statie van Brussel heeft geen paraplu, en zoo heeft zij dan ook al het water op haren brand gekregen, en zoo was die brand seffens uitgebluscht.... Maar 't is gelijk: het was toch maar een belachelijke brand’.....

Ja, eene teleurstelling, waarde lezer. Er is zelfs niet de minste stoornis binnenin het station geweest. De schade is betrekkelijk zeer gering. Alleen wat oude papieren, die de ‘ramp’ hebben veroorzaakt, zijn opgebrand. Er zijn wel is waar de afgesneden telefoondraden, maar dat immers heeft zijn goede zijde: kent gij iets onaangenamers dan per telefoon uitgescholden te worden?.....

Zoodat er feitelijk niets is voorgevallen, dat verdienen zou dat men er bij stil bleef staan. Het geval is waarlijk der hoofdstad onwaardig. En slechts één ding kan ons in deze eenige voldoening geven: de waterleiding is aan hare oude gewoonten van rentenierende bedaardheid ook ditmaal niet te kort gebleven, en, is de brand van het Noorderstation niet geworden wat men er bij rechte van verwachten mocht, dan is het zeker niet de schuld der watercanaliseering, die trouwens in deze geene drukking duldt.

N.R.C., 12 April 1912.