Verzameld journalistiek werk. Deel 5. Nieuwe Rotterdamsche Courant december 1911- januari 1913

[p. 206]

Bach-vereeniging

Brussel, 10 Maart.

Vanmiddag gaf de, steeds in glans winnende, Bach-vereeniging haar tweede jaarconcert, door de aanwezigheid vereerd van H.K.H. de gravin van Vlaanderen, en bijgewoond door haar zoo speciaal publiek, waaronder vele Hollanders.

Sedert de vijf jaar dat deze kring, in 't leven geroepen om de hoogere muziek hare eereplaats te behouden, ons telkens nieuwe verrassingen brengt, heb ik al te dikwijls gewezen, eenerzijds op hare beteekenis in onze muzikale beweging, anderzijds op haren zich steeds ontwikkelenden zin der volmaaktheid, om mij thans alleen in een kort verslag bij haar programma van heden te mogen houden.

Het moet gezegd: dat programma was wel wat overladen en leed eenigszins onder het gebrek aan afwisseling. Behalve het Momus-aria en koor uit den ‘Streit zwischen Phoebus und Pan’; het sopraan-aria, met begeleiding van fluit, snaarinstrumenten en clavecimbel uit de cantate ‘Non sa che sia Dolore’, en het koor uit de cantate ‘Schleicht, spielende Wellen’, bood het hoofdzakelijk instrumentale muziek: het concerto in E dur voor piano en snaren, het zesde Brandenburgsche concerto voor twee altviolen, Gamba-viool, cello, contrabas en clavecimbel, en vier praeluden en fugen voor clavecimbel. Gij ziet het: ‘des Guten’ wel wat ‘zu viel’. Het valt niet te verhelen: er was overlading. Maar daarbuiten: welke voorname, edele uitvoering!

Gij kent de onderscheiden nummers. Het zou trouwens te ver

[p. 207]

leiden ze hier te gaan analyseeren: het zoo delicate, wonderbaarrythmenrijke, prachtig-frisch-zingende ‘Schleicht, spielende Wellen’; het E -dur-concerto, waarvan men de motieven in een paar cantaten terugvindt: een triumph voor den welgekenden Parijschen pianist Edouard Risler, wiens zoo scherpe technische vaardigheid nooit gratie en distinctie uitsluit; het Brandenburgsch snarenconcert, waar de solo der altviolen verrukkelijk afwisselt met de meer gedempte andere instrumenten, en waarvan het pakkende en nochtans vredebrengende Adagio een wonder is (alle eer trouwens aan de twee altisten, Jean Rogister en Louis Baroen); de zeer gekende clavecimbel-stukken...

Het was me dan ook hier in hoofdzaak te doen, hulde te brengen aan mevr. Hermine Bosetti, die zich met de sopraan-partij in de onderscheiden zangnummers belast had, en die ieder met bewondering heeft geslagen. Men kon zich moeilijk meer beheersching en gelijke ontwikkeling van het orgaan voorstellen, gepaard met evenveel elegantie en gratie, en tevens macht en adel. Dit bleek vooral uit die verrassende cantate ‘No sa che sia Dolore’, die misschien minder in het temperament van mevr. Bosetti viel dan, b.v., de aria uit den Strijd tusschen Phebus en Pan, maar waaruit dan ook beter bleek haar meesterschap over geluid en uitdrukking. Bedoelde cantate is trouwens de grootste verrassing van het concert geweest, niet alleen om de sublieme gemoedsuitstorting, maar om sommige vormwendingen die als het ware de themaontwikkeling van een Wagner voorbereiden. Dit droeg misschien nog tot het overgroot succes van mevr. Bosetti bij (die, het weze voor de dames vermeld, een robe droeg in champagnekleurig laken, met zwart-en-gouden resille); deze is op het oogen-

[p. 208]

blik de oratoria-zangeres die, door de wijze waarop zij een zeer innemende plooibaarheid en eene zeer eigene intelligentie weet te paren aan al wat Bach eischt van stemvorming en -gehalte, misschien het onmiddellijkst een modern, minder-voorbereid publiek bevredigen zal. Wij zijn den heer Zimmer dankbaar, dat hij ons in dit heerlijk concert met hare groote hoedanigheden kennis liet maken.

N.R.C., 12 Maart 1912.