Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 670]

Heropening

Brussel, 14 November.

De hemel zij dank: de Kamer heeft vanmiddag hare werkzaamheden hernomen!....

Zet deze uitroeping geene ironische bedoelingen bij, geachte lezer. Behalve dat ik, waar het 's lands welvaren aangaat, alle ironie uit den booze acht, bestaan er te veel redenen, dat we ditmaal de heropening der parlementaire zitting niet op dankzegging zouden ontvangen. Moet ze ons geene zeer bijzondere emoties meebrengen, deze zitting? Zullen wij binnen enkele maanden niet zien, dat de Kamer ontbonden wordt? Mogen wij ons niet aan de geneuchte van nieuwe, ditmaal algemeene, verkiezingen verwachten? Kan de regeeringspartij niet omgebuiteld worden, en daagt dan niet de zon van een linkerministerie?....

Voor heden beperkte de aandoening zich tot de vreugde van het wederzien. De Kamerleden vonden elkander terug; de parlementaire journalisten vonden elkander terug; en dat gaat nooit zonder blijde verrassingen. De eene is zoowaar verdikt, niettegenstaande de duurte van het leven. De andere heeft zich glad laten scheren als een bisschop. En zelfs dezen, waar niets aan veranderd is, brengen met zich een aangenaam gevoel mee: dat der teruggevonden secuurheid... Weinig nieuwe gezichten. In de perstribune alleen dat van een Italiaansch confrère, die, slachtoffer van de Brusselsche ‘zwanze’, ter verantwoording geroepen wordt aangaande Tripoli. In de Kamer zelf, slechts drie nieuwe leden: de heer Schaetzen, die Desmaisières ver-

[p. 671]

vangt, en van nu af aan de Le Bargy der Kamer mag heeten, niet omdat hij uitmuntend comédie speelt (wij weten er trouwens niets van), maar omdat hij zelfs minister Carton de Wiart, Petronius van het Parlement, in elegantie overtreft; die arme heer Goffin dan dewelke, opvolger van wijlen Juliaan van der Linden, de noodlottige belofte deed onmiddellijk ten voordeele van een ander bijgevoegd Kamerlid af te treden; en eindelijk de Kortrijksche heer Van Leynseele die, in de houterige stijfheid zijner nieuwe jaquette, zijn weg in de wandelgangen der Kamer heeft verloren en, schuchter een beetje, in de tribune der pers komt vragen: ‘Par où entre t'on dans la salle, s'il vous plaît?’....

Het is twee uur, en de zaal is nog leeg. Alleen oudminister Helleputte wandelt wat, gewapend met zijn glimlach en zijn lorgnet; toont bij beurte zijn rozig gezicht aan de perstribune en aan die der dames, waar het mooi vol is, ik bedoel vol en mooi; merkt daarna zonder verbazing dat de loge van het Hof geheel ledig is; ziet daarop, als wijzelf, de Chineesche schimmen die achter de matte ruiten welke de loge der diplomaten van den wandelgang afsluiten over en weer bewegen; een toespeling op hetgene in het verre Oosten gebeurt?....

Maar daar bestijgt de logge gedaante van Beernaert, ouderdomsdeken, het presidentiëel gestoelte. Achter hem wipt Van Cauwelaert en stapt plichtbewust baron de Kerchove d'Exaerde, die, als jongste leden, secretaris gaan spelen. En ineens loopt de Kamer ijverig vol; bijna niemand ontbreekt, behalve enkele ministers. Carton de Wiart vertoont ons een schedel, die er meer en meer ministeriëel-kaal uit gaat zien. De Broqueville is in diep ge-

[p. 672]

sprek gewikkeld met generaal Hellebaut, die koppig neen knikt. En daar is Woeste, die druk doet en overal zijne bevelen gaat geven... En het is een gegons als om een zomerschen biekorf, tot op het oogenblik dat Beernaert razerig hamert, geheel aphoon dingen zegt die niemand begrijpt, en dan weer maar aan 't hameren gaat... Men verstaat eindelijk dat het hem te doen is om de geldigheid der verkiezing van de nieuwe leden. Een gedeelte der Kamer verdwijnt. Wij blijven een geheel uur zonder iets te doen. Van Cauwelaert maakt er gebruik van om, met veel zenuwachtige gebaren, Beernaert te bekeeren tot de idee eener Vlaamsche Hoogeschool. En Beernaert plukt aan zijn neus, zijn grooten neus die eene wereldberoemdheid bezit.

Opeens verschijnt doctor Augustijn Delporte op den katheder. Emphatisch deelt hij mee, dat de geloofsbrieven der heeren Schaetzen, Goffin en Van Leynseele smetteloos zijn als een pasgeboren lam. En die heeren leggen den grondwettelijken eed af; en als de ongelukkige Goffin, die morgen al aftreden moet, zijne hand plechtig omhoog heft, wordt hem toegeroepen: ‘Is het gemeend?’; terwijl wij uit den mond van doctor Delporte onder het algemeen gelach vernemen, dat de heer Van Leynseele met den plankstijven jas den heer Van de Venne vervangt die, volgens den heer Delporte, ‘overleden’ zou zijn. Nu weet een ieder, dat de heer Van de Venne eenvoudig naar den Senaat is overgegaan... Of geldt dit ook als een begrafenis?.....

En weer wordt er nu maar wat gerust. Men is blijkbaar het dolce far niente der vacantie nog niet ontwend. Alleen secretaris de Kerchove d'Exaerde roept namen af, terwijl secretaris Van Cauwelaert streepjes zet op een blad papier. Eén voor éen komen de Kamerleden een geheimzinnig

[p. 673]

papiertje in eene blinkende gouden urne leggen, en gaan dan weer gezellig onder mekaar praten. Kamiel Huysmans komt bij zijne confrères der pers een glas heete koffie slurpen, en deelt ons de socialistische gedragslijn mee: obstructie, zoo zij niet onmiddellijk voldoening krijgen aangaande de ontbinding der Kamer. En ook gezel Lekeu, opsteller van ‘Le Peuple’ en provinciaal senator, vereert ons met zijn bezoek. Hij vertelt dat het in den Senaat al afgeloopen is; dat hij er met de liberalen Dupont en Sam Wiener eene verklaring der regeering had geëischt; dat minister Berryer eindelijk bij stukken en brokken de bedoelingen van het kabinet had bekend gemaakt: de uitslag der volkstelling zou tegen 31 December kunnen medegedeeld worden, en dan zou geen bezwaar meer zijn tegen eene algemeene verkiezing....

Nieuw gehamer van Beernaert; plots de stilte van het graf; en nu vernemen wij dat de heer Cooreman als voorzitter bij kwasi-algemeenheid herkozen is. De heer Schollaert heeft éene stem bekomen: ‘de zijne’, verzekert een Kamerlid, die ons de hand komt drukken. Wij gelooven er echter niets van...

En weer gaat die arme heer de Kerchove, die het nu al anderhalf uur doet, namen aan het afroepen. Men kiest de vice-voorzitters; men kiest de questors; men kiest de secretarissen. En hier vindt de arme heer de Kerchove eindelijk zijne belooning: hij vervangt in dit laatste ambt minister Carton de Wiart. Laat ons hopen dat hij zijn voorganger in kleur en snit zijner kleeragie waardig blijve, en de tribune der dames niet al te zeer ontstemme.....

Beernaert staat recht. Zonder dat men weet hoe hij

[p. 674]

er gekomen is, staat Cooreman al achter hem. Zij vergeten mekaar te omhelzen, en Cooreman leest zijne presidentieele redevoering af, dankt, verzekert dat hij zijn best zal doen, maar ontveinst zich niet dat zulke ‘honores onera’ zijn. Een fijne glimlach op de lippen der Kamerleden moet beduiden dat zij dit Latijn volkomen snappen. En Cooreman weet aangrijpende volzinnen te vinden om de leden te verzoeken, toch eensgezind te streven naar verdraagzaamheid. Het is het zesde jaar dat ik, den tweeden Dinsdag in November, voorzitter Cooreman dergelijk gesmeek aan hoor heffen. En telkens stonden al de Kamerleden vol eerbied recht, en knikten dat het volkomen goed was, en dat zij doordrongen waren van de waarheden die voorzitter Cooreman verkondigde....

Daarna wordt door het bureel der Kamer, de regeering en de leiders der onderscheiden partijen den betreurden, den werkelijk-betreurden Juliaan van der Linden herdacht. Waarop het vijf uur geworden is, en tijd van scheiden. Maar gezel Vandervelde wil daar niet van weten: wanneer dan zullen wij de verklaringen hooren die de regeering in hare bladen liet aankondigen?.... Het dreigt even, woelig te zullen worden. Maar de Broqueville stelt ieder al gauw gerust: morgen zal hij de weinige dingen zeggen, die men van hem verwacht. Maar men vergete niet dat de begrootingen wachten. Woeste dringt aan: de begrootingen dienen absoluut eerst besproken; eene discussie van de ministerieele boodschap zal ons veel tijd doen verliezen. De Broqueville vreest echter geen lange discussie: wat hij te zeggen heeft, zal iedereen bevredigen.

En op die geruststellende mededeeling, die iedereen verheugt, eindigt deze eerste zittingdag.

[p. 675]

Zal het er morgen ook zoo kalm toegaan, als minister de Broqueville zal hebben gesproken?

N.R.C., 15 November 1911.