Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 528]

Na het koninklijk bezoek aan Brussel
Nabetrachting

Onze correspondent te Brussel schrijft:

Ik ontmoet daareven in het telegraafkantoor een der oud-gedienden van het Brusselsch journalisme. Blijkbaar nog onder den indruk van ons journalistenbanket van gisterenavond, beziet hij mij met verteederde vriendschap, treedt op mij los, vat mij bij den bovensten knoop van mijn gekleede jas, en zegt:

‘Kaaskop,’ - aldus noemt hij mij sedert vier-en-twintig uur, ‘Kaaskop, ik wensch u geluk. Ik ga verder, en wensch ook me-zelf geluk. Want koningin Wilhelmina, waarvan gij sedert Zondag verklaart dat zij de vorstin is van uw geestelijk vaderland, is ook voor mij een der schoonste dagen van mijn leven geworden. Ik heb aan uwe zijde sedert negen maand drie staatshoofden in mijn goede stad ontvangen. De ontvangst van den eerste was magnifiek en pompeus. Het was als de intocht van een zegevierend keizer. Wilhelm, keizer der Duitschers, heeft in October laatstleden Brussel ingenomen, zoo niet bij macht van wapenen, dan toch met een imponeerend prachtvertoon, met het autoritaire van blik en snor, met het akelige doodshoofd dat zijn shako versiert, met eene beslistheid in heel zijn optreden, waar de vriendelijkheid wel niet bij uitgesloten was, maar die de gewoonte van het bevel, de vastheid van den wil, de zekerheid van gehoorzaamd te zullen zijn zóó uitdrukkelijk aantoonden, dat de bevolking er maar al te zeer onder den indruk van kwam. En het was een prachtig feest, maar een eigenlijk blij feest was het niet....

[p. 529]

Toen kwam papa Fallières, en toen werd het heel anders. Gij weet dat ik zoozeer van Frankrijk houd als gij van Holland, en dat doen we allebei om dezelfde redenen. Ik zag dus, niettegenstaande het professioneele scepticisme, de Fransche president met hetzelfde gevoel van sympathieke nieuwsgierigheid, als gij koningin Wilhelmina. En ik beken het u, - maar zeg het niet over! -: het is eene teleurstelling geweest. President Fallières is zeker een allercharmantst man, maar wij hebben maar al te goed gevoeld... dat hij geen koning was. Een koning alleen kan als een koning ontvangen worden. Het Brusselsche volk gevoelde het van bij de aankomst van den president. Niet dat de aankomst zoo koel was. Integendeel! Ik zou haast gaan zeggen dat hij het te weinig was, al te familiaar luidruchtig, geenszins eerbiedig, en van een jovialiteit die grensde aan ongemanierdheid.... En nu is koningin Wilhelmina gekomen. Ik had ze nooit gezien, dan op hare portretten, waar ik geen enkel geslaagd van kan vinden. Want zij heeft me eerst verrast, uwe koningin, en daarna onmiddellijk ingenomen.

Verrast door eene beslistheid in haar optreden, waarin ik het bewustzijn zie van den plicht, van haar koninginneplicht, die bij eene nog zeer jonge vrouw, de vrouw die ik mij nog steeds als Wilhelmientje voorstelde, bepaald eene schoone uitzondering mag heeten. Ingenomen door eene schoonheid, die, waar zij allen onnatuurlijken opsmuk weert, des te meer treft en des te beminnelijker maakt. Is het om die dubbele hoedanigheid van haar persoon, dat de ontvangst van koningin Wilhelmina zoo'n heel bijzonder karakter draagt? Want het is onmiskenbaar: deze ontvangst draagt den stempel eener gezelligheid, eener voorname

[p. 530]

gezelligheid, eene gezelligheid van goeden huize, die mij weldadig heeft aangedaan. Zelfs ons luidruchtig volk, onze Noordergascons, wist zijne uitbundigheid te bedaren tot eene warme, maar eerbiedige genegenheid. Ik ken het Hollandsche volk niet zoo goed, maar stel me voor, dat koningin Wilhelmina zich hier als onder hare onderdanen moet hebben bevonden, zoo goed heeft de populus bruxellensis zich op de hoogte, op de toonhoogte van de koningin der Nederlanden weten te stellen. Gelukkig de volkeren, die vorsten hebben als deze jonge koningin, die zonder ander vertoon dan den glimlach harer schitterende tanden, haar volk weet op te voeren tot haren beminnelijken adel en die zulken gemoedstoestand ook bij ander te verwekken weet alleen door hare aanwezigheid..... En daarom, o Kaaskop, wensch ik u nogmaals geluk!’....

Ik deel u dit kort gesprek meê, o lezer, omdat ik weet dat het op nauwkeurige wijze weergeeft wat velen hier voelen. En trouwens, de karakteristiek van de drie staatshoofden, die ons kwamen bezoeken en van dat bezoek zelf is onmiskenbaar juist. Daarom dan ook wilde ik het u niet onthouden.

N.R.C., 29 Juli 1911.