Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 522]

De koningin en prins Hendrik te Brussel
Het marktplein

Ik klim de zware donkere eiken trap op van het Broodhuis. Van daar mag ik op het balcon der tweede étage eens gaan kijken, hoe de Groote Markt er uit ziet tegen dat koningin Wilhelmina aankomt, en als ik plots uit het koele en duistere trappenhuis kom te staan in de hoogte en... in de zon, is de aanblik prachtig. Ik zal u de Groote Markt voor de zooveelste maal maar niet beschrijven, met hare gevels, waar het goud aan schettert, hare gildevlaggen waarvan de oranje-tonaliteit als voor dezen heuglijken dag gekozen was; met haar grauw stadhuis, waar de twee nationale vlaggen aan wapperen. Heden is zij echter te mooi, de Groote Markt, dan dat ik me niet zou laten verleiden tot verdere beschrijving. Niet dat het zoo prettig is het hier te doen; niet alleen staan we wel wat heel hoog en is het hier wel wat heel warm, maar de ruimte die zoogezegd voor de pers was voorbehouden, staat vol menschen, die, gekomen lang voor het uur dat opgegeven was, voor de opening onzer standplaats, alles ingenomen hebben. Een confrère heeft een uitmuntend idee: waarom niet op de gaanderij gekropen rondom het dak, waar de bazuinblazers over een half uur de koningin het welkom toe moeten toeteren? Daartoe wordt overgegaan en langs het wenteltrapje, waarvan de steilheid alleen door de smalte wordt overtroffen, gaat het aldoor maar excelsior. Eindelijk staan wij naast onze bucinatores, en al is het hier nu nog een beetje warmer, hoewel de groote Brussel-

[p. 523]

sche en Belgische vlaggen ons wat wind toewapperen, men ziet er te beter over de groote leeggeveegde plaats, waar een langzame sproeiwagen door een philosophisch onverschillig paard wordt voortgesleept en een voor een de Hollandsche en Belgische maatschappijen achter hunne respectievelijke vlaggen in rij en gelid aan komen stappen bij klaroengeschal en tromgeroffel en geplaatst worden tegen de bareelen aan, waarachter zich in dichte rangen de massa verdringt.

Het gaat alles in prachtige orde en met gemoedelijke traagheid. Twee behangersknechten veegen nonchalant de mooi Perzische tapijten schoon van het wit en groene pavillon in Japaniseerenden Rococostijl, waar, tegen den gevel van 't stadhuis aan, straks de vorsten van beide landen het défilé der meisjesscholen zullen in oogenschouw nemen. En daar komen zij juist aan, de schoolkinderen, vooraan een igszins bedeesd, de weesmeisjes der stad in donkere kleedij met wit kraagje, heel zedigjes; maar daarachter aan, met Zondagschen trots en de kranigheid van kinderen die soldaatje spelen, de eindelooze rij der witte maagdekens; van de kleuters der bewaarschool over de bakvischjes der middelbare school tot de modieuze jonge dames der normaalschool. Iedere school, voorafgegaan door vier meisjes, die elk een hoogen mast dragen, waarop een korfje zit, dat de bloem van de school draagt; want, gij weet wat de bedoeling is: elke school heeft zich een bloem gekozen, waarvan elk kind er eene op de borst draagt, en eene oranjeversierde mand aan koningin Wilhelmina wordt aangeboden. Ik sta wel wat ver af, om de bloemen te onderscheiden. Ik zie alleen de meisjes met de hooge stokken, waar het korfje aan zit en die alleen een mooi oranjelint en

[p. 524]

sautoir dragen; daarachter aan komen de deftige en preutsche draagsters met het bloemengeschenk en dan naast hare onderwijzeressen de overige meisjes, heel bazig aanstappend in de witte frissche toiletjes. Een oneindig slingerige bloeseming van witte guirlanden, van levende guirlanden, die zich slingeren om heel het plein heen, vierkant aan tegen de maatschappijen. En boven die weelde van blanke reinheid steken de kleurige vanen uit in flikkerend goud en warme kleuren, en daarboven uit nog de gildevlaggen en de groene festoenen, die de gevels versieren en de reuzige oranjelappen, die de straten afsnijden welke op de Markt uitkomen, want bijna uit al de huizen zijn versierende doeken en wimpels en bloemen gehangen.

Boven het ‘Vlaamsch huis’, het lokaal der Brusselsche flaminganten, prijkt een groot en veelzeggende banderol, waar te lezen op staat: ‘Spreek uw taal’, spreek staat in den derden persoon enkelvoud van den indicatief.

Aldus scharen zich de witte meisjes vierkant om het plein als een bloeiende haag van blanken hagedoorn, maar aldoor stappen er maar nieuwe aan, zij stellen zich midden op het plein in eene dubbele rij op. Weldra vullen zij heel de ruimte als drukke madelieven op een voorjaarsweide. Ik ben op het punt heel dichterlijk te worden, als een heer mij op den schouder tikt; hij is de aanvoerder der bazuinblazers en verwittigt mij, dat hij bij kracht van schetterklank mijn trommelvlies zal scheuren, als ik niet onmiddellijk de plaats licht. Er blijft me helaas niets meer over dan nog hooger te gaan klimmen. Ik sukkel langs gevaarlijke schietgaten een nog steileren trap op, doe knarsend een sleutel draaien van de deur

[p. 525]

van een duisteren zolder, waar twee vleermuizen ontwaken en tot mijne ontsteltenis aan het fladderen gaan. Eindelijk sta ik met den eenigen collega, die mij heeft durven volgen, op den top van het gebouw, tusschen de vergulde beschermheiligen, als een Sinte Michiel in gekleede jas... Opeens schallen diep onder mij de bazuinen en een sjofel beiaardeken. Zij spelen een wel wat druk geharmoniseerden Wilhelmus over het plein. Op den toren van het stadhuis antwoorden andere koperinstrumenten. Er gaat een blijde huivering door het volk. ‘Zij zijn daar!’ Het eere-escadron der gidsen, de meekrap-kleurige broek over de vinnige en donkere paardjes, rijdt aan; weldra branden in de zon de vuurrode hoflakeien; in sierlijke bochten rijden de equipages langs de maatschappijen heen, tusschen een dubbele haag soldaten van het gidsregiment; en terwijl beneden het hoeragejuich met blijde levendigheid aldoor herhaald, maar van mond tot mond loopt, blijft de breede en ernstige galming duren der Wilhelmuszingende bazuinen. Zoo rijden de acht daumontrijtuigen voorbij.

Koningin Wilhelmina in een prachtig toilet van lilazijde met een witten sluier van zijden voile en rijken witten hoed, koningin Elisabeth heeft over een wit kanten kleed een mantel van pauw-groen satijn. De koning en prins Hendrik dragen het grootuniform van oppergeneraal en van vice-admiraal. Langs den grooten ingang van het stadhuis rijden Brussel's hooge gasten binnen. Wat daarbinnen geschiedt, meldt mijn kameraad nu. Het volk op straat begint eindelijk te vinden, dat het daarbinnen wel wat lang duurt. Terwijl men er waarschijnlijk geglaceerde thee drinkt, krijg ik op mijn hoogen wachtpost zonneslag op zonneslag, ik, hierboven de massa. Daar beneden staan

[p. 526]

er sedert ruim twee uur! Nochtans blijven wij goedsmoeds. Een paar incidentjes komen trouwens de nakende verveling breken. Zoo loopt een eenzaam fox-terriertje kalmpjes het plein over, alsof het iets zocht en natuurlijk heeft het groot succes. De behangersknechten van daar straks vertoonen zich weer en ook hun valt een appreciabele bijval te beurt. Eindelijk galmen weer onder mijne voeten de tubicinen die aankondigen dat het daarbinnen is afgeloopen. Links van het stadhuisbalkon verschijnen de gelukkige genoodigden, rechts het diplomatieke corps in pralerige uniform; en beneden nemen op de Japansch achttiend'eeuwsche estrade de Hooge genoodigden van den charmanten burgemeester Max plaats. Het schooldéfilé begint.

Vooraan klaterend de muziek der stedelijke harmonie, gevolgd door een prachtig gedrild bataljon padvindersschooljongens met vlaggen; en daarna komt de oneindige stoet der maagdekens. Telkens als een school voorbijgaat, scheiden de meisjes met het bloemengeschenk zich van de groep af en gaan met hoofsche strijkagie hun geurige vracht voor de voeten Harer Majesteit neerleggen. Sommige dier afgezanten doen verlegen, andere doen kranig, twee heele kleintjes loopen al de trappen van het verhoog op tot aan de voeten van koningin Wilhelmina, die er eerst van schrikt en daarna hartelijk lacht; en het schijnt geen einde te willen nemen: aldoor maar nieuwe groepen, gescheiden door de kapel van verscheiden regimenten. Eindelijk na ruim twintig minuten, loopt het af. Weer rijden de fringante paardjes der gidsen in mooien bocht aan. Onder uitbundige geestdrift nemen de Vorsten en Hun gevolg weer plaats in hunne rijtuigen achter de roode koetsiers. Zij rijden de plaats nog eens rond tusschen de neigende

[p. 527]

maatschappijvlaggen. Aldoor maar zingt onder mij het eeuwige Wilhelmus, en ik mag u verzekeren dat na de zoo verteederende aandoening van de voorbijtrekkende kinderen het oogenblik onvergetelijk grootsch is.

N.R.C., 28 Juli 1911.